ԿԱՐՕ Կ.
Ամէն գործ յաջողելու համար չի բաւեր լաւ աշխատիլը 1 օր, 1 շաբաթ, 1 ամիս, 1 տարի: Կարեւորագոյն բանը երկար յաջողութիւն ունենալու եւ տարիներով արդիւնաւէտ ըլլալու համար շարունակական աշխատանքն է:
Մարզական աշխարհին մէջ աշխատանքն ալ նմանօրինակ հետեւողականութիւն կ՛ենթադրէ, ուր միշտ պէտք է աշխատիլ, որ ակումբներ գոյատեւեն եւ արդիւնք տան:
Կարեւորագոյն բանը ամուր հիմք դնելն է, ապա ժամանակի ընթացքին պզտիկ քայլերով, հետզհետէ քայլերը մեծցնելով, հաստատ քայլեր առնելով յարատեւելն է:
Վերջերս կը կարդայի Պայերն Միւնիխի ակումբին մասին, որուն տարիներու յաջողութիւնները պարզ բախտով չեն եղած: Մինչեւ հիմա ակումբը վստահած է Ուլի Հէօնեսին (73 տարեկան) եւ Քարլ Հայնց Ռումենիկէին (որ այսօր 70 տարեկանը կ՛ամբողջացնէ), որոնք տարիներով նախագահի եւ տնօրէնի պաշտօնները ստանձնելէ ետք այժմ պատուոյ նախագահ են եւ կը վերահսկեն ամէն ինչի, որ տեղի կ՛ունենայ ակումբին մէջ:
Անոնք նոյնիսկ կը մտածեն մօտիկ ապագային խումբի անձնակազմին միացնել Թոմաս Միւլըրը, որ այժմ քանատական ակումբէ կը խաղայ, եւ իրեն նման հաւատարիմ դէմքեր կրնան Միւնիխի ակումբի «շունչ»-ը մտցնել նոր մարզիկներուն: «Պէտք է ըսես մարզիկներուն եւ իրենց գործակատարներուն, թէ մենք չենք ուզեր այս կամ այդ: Մարզիկները միշտ կը խօսին գնահատումի մասին, բայց այս ձեւի «գնահատումը» եւրօ կը կոչուի: Ակումբին համար խաղալը տարբեր բան պէտք է ըլլայ», ըսաւ Ռումենիկէ:
Ուրեմն այս մտահոգութիւնը միայն Լիբանանի մէջ չէ, ամէն տեղ նոյն ձեւի մտածող կայ, եւ «շապիկին համար խաղցողներ կան»:
Շատ կարեւոր է այդ հոգեբանութիւնը մտցնել մարզիկներուն մէջ… ՀՄԸՄ-ին մէջ: Շատ լսած ենք եւ տեսած մարզիկներ, որոնք իրապէս դաշտին մէջ իրենց կարելին կու տան, եւ նոյն բանը տեսանք վերջերս ՀՄԸՄ Պուրճ Համուտի տղոց խումբին մէջ:
Բազմաթիւ մարդիկ կը քննադատեն, թէ հայ տղոց թիւը շատ չէ եւ աւելի պէտք է ըլլայ: Ունինք մեծ թիւով երիտասարդ տղաք, որոնց վրայ ճիշդ ձեւով աշխատելով այդ երազը անշուշտ կրնայ իրականանալ` առնուազն 1980-ականներուն կամ 1990-ականներուն նման գոհացուցիչ խումբ մը ունենալու համար առաջին դասակարգին մէջ:
Կարեւորը այն է, որ գործը շարունակական ըլլայ, որ արդիւնաւէտ ըլլայ:
