ԿԱՐՕ ՍՐԿ. ԱՂԱԶԱՐԵԱՆ
«Որովհետեւ ինծի համար կեանքը Քրիստոս է,
եւ ուստի մեռնիլ` այդ կեանքը շահիլ կը նշանակէ»
(Փիլիպպեցիս 1.21)
Քրիստոնէական կեանքը ճշգրիտ ապրիլը մարտահրաւէր է բոլորիս համար: Եթէ պահ մը բաղդատենք անցեալի եւ ներկայի հաւատացեալները, ապա մեծ տարբերութիւն պիտի տեսնենք այս երկուքին միջեւ: Անշուշտ այս իրողութեան պատճառներն ալ կեանքի սրընթաց զարգացող արհեստագիտութիւնն ու մարդը Աստուծմէ հեռացնելու քայլերն են: Որքան հնչեղ է եւ զարթուցիչ Պօղոս առաքեալի նամակը, ուր ան կը յայտնէ, որ քրիստոնեաներուն համար մեռնիլ` կը նշանակէր Քրիստոսի կեանքը շահիլ, իսկ այսօրուան քրիստոնեաներուն համար ապրիլ` կը նշանակէ Քրիստոսի երբեմն հաւատալ, նեղութեան ատեն յիշել, կեանքի դժուարութիւններուն դիմաց երբեմն զԱստուած այպանել եւ ձեւով մը մարդոց գովասանքը շահիլ: Իսկ առաքեալները բազմիցս յիշեցուցած են բոլորին, որ պէտք է աշխատինք աշխարհին համար մեռնիլ` շահելու համար Քրիստոսի կեանքը: Այսուհանդերձ, մեր կեանքը այնքան ալ անջրդի չէ, կան տիպար քրիստոնեաներ, որոնց կեանքը արեւի նման արտացոլուած են Քրիստոսի ճշմարիտ լոյսով, խօսքով եւ հաւատքով:
Արդ, Քրիստոսի կեանքը շահած ընտրեալներուն խումբին մաս կը կազմէր նաեւ քառասուն օրեր առաջ անդենական մեկնած լուսաւոր անձ մը` կիրակնօրեայ դպրոցներու ուսուցիչ, տեսուչ եւ Հայաստանեայց առաքելական եկեղեցասիրաց եղբայրակցութեան մէջ իր անմնացորդ լուման ներդրած եղբ. Յարութ Գարատաղլեանը, որուն սիրով լեցուն կեանքը զարդարուած էր Աստուածաշունչի ճշմարտութիւններով եւ ծառայութեամբ:
Յարութ Գարատաղլեան ծնած է 1937-ին, ատանացի Արամ եւ Ազատուհի Գարատաղլեան հայկական վեցանդամ ընտանիքի մէջ: Նախակրթութիւնը ստանալէ ետք մտած է կեանքի ասպարէզ ու հմտացած` կօշկակարութեան մէջ:
1964-ին ամուսնացած է Հալա Խազումի հետ եւ բախտաւորուած` հինգ զաւակներով` երկու մանչ եւ երեք աղջիկ:
1983-էն մինչեւ 2001 պաշտօնավարած է «Սարօ» հաստատութեան մէջ` տիպար պաշտօնեայի մը անունը ձգելով իր ետին:
1970-ին իր կեանքը կը նուիրէ Քրիստոսին (կ՛ապաշխարէ) եւ կը դառնայ Հայաստանեայց առաքելական եկեղեցասիրաց եղբայրակցութեան անդամ, վարչական, քարոզիչ եւ աւելի ուշ` միութեան ատենապետը (2014-էն մինչեւ իր մահը): Իր ծառայութիւնը մատուցած է նաեւ այս յարկին տակ գործող կիրակնօրեայ դպրոցին մէջ` իբրեւ ուսուցիչ եւ տեսուչ: Ան Քրիստոսի Աւետարանին լոյսը տարածած է, բացի Լիբանանէն, նաեւ Սուրիա, Քանատա, Հայաստան, Ֆրանսա, Միացեալ Նահանգներ:
2013-ին կաթուածահար կ՛ըլլայ եւ մէկուկէս տարի ապաքինման շրջան բոլորելէ ետք կ՛ունենայ առողջական վերիվայրումներ, սակայն միշտ գոհունակ էր իր վիճակէն, անտրտունջ եւ ուրախ էր, որ օր մը պիտի միանար իր Փրկիչին: Իր շրթներէն անպակաս էին Աստուածաշունչի համարներն ու աղօթքները: Ահա հոս կը կայանայ իսկական քրիստոնեայ հաւատացեալի իր տիպարը:
Իր կեանքի բնորոշ յատկանիշն էր հաւատարմութիւնը իր յարանուանական պատկանելիութեան` հայ կաթողիկէ համայնքին հանդէպ, եւ Ս. Փրկիչ եկեղեցին իր եւ Աստուծոյ մնայուն հանդիպման վայրը հանդիսացած է: Քրիստոսի կեանքին տիպարը իր ուղեգիծը դարձած է, եւ ան եղած է որբին հայր, որբեւայրիին եղբայր, հիւանդներուն այցելած, կարեկցանքի պէտք եղողներուն կարեկցած է: Յարութիւն եղբայր հաւատարիմ էր Եղբայրակցութեան եւ իր քարոզներուն ճամբով եւ իր կենդանի օրինակով` կեանքով գօտեպնդած է աղօթքի պապակ եւ խաղաղութեան կարիք ունեցող հոգիները: Իր ներկայութիւնը ամէնուրեք օրհնութիւն էր` իբրեւ Աստուծոյ դաշտին մէջ ծառայող անձ, հայր, եղբայր: Բազմիցս լսած ենք իր բերնէն Մեծի Տանն Կիլիկիոյ կաթողիկոսութեան սրբակենցաղ հոգեւորական լուսահոգի Զարեհ արք. Ազնաւորեանի սուրբգրային սերտողութեան մէջբերումները, որուն հաւատարիմ յաճախողներէն ու սորվողներէն մէկը եղած էր ան:
Իր կեանքի կարեւոր յատկանիշն էր նաեւ լաւատեսութիւնն ու հարցերը դրական ակնոցով դիտելը, որուն ջատագովը մնաց եւ միշտ կ՛արտայայտուէր Լիբանան հայրենիքի բարօր օրեր հասնելու մասին:
Աղօթքը իր կեանքի առանցքը կազմած է, եւ ան չէ դադրած աղօթելէ, նոյնիսկ անպատասխան մնացած աղօթքներուն համար անդադրում աղօթած է` ապահով ըլլալով, որ Աստուած անպայման պիտի պատասխանէ:
Օրինակելի քրիստոնեայ եւ նահապետական ընտանիքի մը հայր ըլլալով` սէր, աղօթք, գորով, զոհողութիւն, խոնարհութիւն ցուցաբերեց իր կեանքի առաքինի կնոջ` Հալային, իր սիրասուն հինգ զաւակներուն` Ազատին, Սեդային, Արային, Ժանին եւ Սիլվային, ինը հոգեհատոր թոռներուն եւ մէկ ծոռան, ինչպէս նաեւ` հարազատներուն եւ շրջապատին:
Իր կեանքի նշանաբանն էր` «Ես սորվեցայ գոհ ըլլալ իմ գտնուած վիճակիս մէջ» (Փիլիպպեցիս 4:11):
Յարութ եղբ. Գարատաղլեանի շիջումով իր քրիստոսաբոյր ընտանիքը կորսնցուց տիպար ամուսին, հոգատար հայր ու մեծ հայրը, իսկ Հայաստանեայց առաքելական եկեղեցասիրաց եղբայրակցութիւնը (կեդրոն) կորսնցուց իր սիւներէն մէկը, տիպար ատենապետն ու աղօթող հայրը:
Յարութիւն Գարատաղլեանի կեանքն ու գործերը մեզի` քրիստոնեաներուս մեծ աւանդ են` շարունակելու մեր կեանքի բարի պատերազմը եւ հասնելու կենաց պսակին:
