Յ. ԲԱԳՐԱՏՈՒՆԻ
Կրկին ու կրկին, տնտեսական դժուար պայմաններու մէջ կը դիմաւորենք Ուսուցչաց տօնը: Տօները յիշելու եւ արժեւորելու առիթներ են: Բայց մանաւանդ յաւելեալ արժէք ապահովելու լաւագոյն ենթահող:
Ուսուցիչը` հա՛յ ուսուցիչը. ի՛նքն է մեր յաջողութեան գաղտնիքը, ի՛նքն է մեզ մեծցնող ու պաշտօններու հասցնող ձեռքը, ինքն է մեզ դէպի բարօր կեանքի առաջնորդող խոնարհ, բայց խիզախ հերոսը:
Երախտագիտութեամբ կը յիշեմ բոլոր իմ ուսուցիչներս, որոնք անսահման նուիրումով դաստիարակեցին մեզի, որպէսզի դառնանք իրաւ հայ մարդ: Ուսումէն աւելին, անոնք կրթութիւն տուին:
Կարօտով կը վերյիշեմ Սուրէն Խանամիրեան թէ Սոֆիա Յակոբեան քոլեճներուն մէջ երկար տարիներ նուիրումով ծառայած իմ պաշտօնակիցներս, որոնք ֆիզիքապէս հեռացան այս աշխարհէն, բայց իրենց դաստիարակած սերունդները եւ յուշերը անմահ կը պահեն իրենց անունն ու յիշատակը:
Շնորհակալութի՛ւն բոլոր պաշտօնակիցներուս, որոնց հետ 25 տարի աշխատեցանք միասնաբար, հայ մարդու կառուցման ի խնդիր: Անոնք տակաւին պատնէշի վրայ կը շարունակեն իրենց առաքելութիւնը:
Յարգա՛նք բոլոր ուսուցիչներուն, մանաւանդ դժուար պայմաններու մէջ հայկական վարժարաններուն մէջ դասաւանդող մեր նուիրեալներուն:
Յարգա՛նք բոլոր անոնց, որոնք եկան, ցանեցին, մշակեցին ու հասցուցին նոր սերունդներ:
Դո՛ւք էք ամրացնող բազուկը:
Դո՛ւք էք հայութեան պաշտպանները:
Պատի՛ւ ձեզի, սիրելի՛ ուսուցիչներ:
