Ժպտախառն Ձայնդ . ՓԱՈՒԼԱ
Իրմային . ԱՂԱՒՆԻ ՖՍՏՔՃԵԱՆ
Ժպտախառն Ձայնդ
Քեզ ճանչցողները գրեցին քու պայծառ ժպիտիդ մասին:
Քեզ ունկնդրողները հմայուեցան հարազատ ապրումներով յատկանշուած քու ձայնովդ:
Իմ յիշատակներուս մէջ ժպիտդ ու ձայնդ անբաժան երկու մասնիկներ կը ներկայացնեն ու կը բնորոշեն քու ժպտախառն ձայնդ:
«Ձայն մը ինչպէ՞ս կրնայ ժպտախառն ըլլալ», հարց կու տամ ես ինծի: Այո, սիրելի՛ Իրմա, քու ձայնդ ժպտախառն էր. քու իւրայատուկ եւ անուշ ձայնդ միշտ խաղաղ էր ու հանդարտ, բայց միաժամանակ միշտ ժիր էր եւ կայտառ, տպաւորիչ էր եւ ուրախ, լեցուն էր դրական ուժով եւ սէրով, միշտ լեցուն էր ժպիտով եւ կեանքով:
Երբ միացար Ճեմարանի անձնակազմին, արդէն իսկ ունէիր երկար տարիներու ուսուցչական փորձառութիւն. ազնիւ եւ համեստ նկարագիրովդ շուտով դարձար բոլորին բարեկամ. մեծ պատրաստակամութեամբ ստանձնեցիր զանազան դասանիւթերու դասաւանդումը` հայերէն, թուաբանութիւն, գիտութիւն, աշխարհագրութիւն, պատմութիւն եւ թատրոն. շատ մեծ գոհունակութեամբ ստանձնեցիր հայերէնի դասաւանդումը օտար վարժարաններէ Ճեմարան յաճախող աշակերտներուն: Այս բոլորը իրագործեցիր ուրախութեամբ եւ աշխուժութեամբ, միշտ պատրաստ եղար դուն ալ քու կարգիդ նորութիւններ սորվելու եւ մասնակցելու հետաքրքրութիւններդ յագեցնող նոր դասընթացքներու: Կարելի չէ մոռնալ աշակերտներուն տուած խրատներդ եւ ցուցմունքներդ, ասմունքներու ներկայացումներու, մրցոյթներու, հանդէսներու եւ մանաւանդ աւարտական դասարանի տարեվերջի հանդէսի պատրաստութեան ժամանակ:
Ժպտախառն ձայնդ անբաժան է մեր առօրէայէն եւ կը հնչէ Ճեմարանի մայր հեռախօսին մէջ ամէն օր:
Քանատա մեկնելուդ ժամանակը երբ հասաւ, թէեւ կարօտով բաժնուեցար Ճեմարանէն, սակայն բոլորս ալ գիտէինք, որ պիտի միանայիր երեք զաւակներուդ, որոնք արդէն ժամանակէ մը ի վեր կը գտնուէին հոն. մեծ գուրգուրանքով եւ հպարտութեամբ կը պատմէիր իրենց առօրեային ու յաջողութիւններուն մասին եւ անհամբեր էիր, որ ձեր ընտանիքը կրկին մէկտեղուի: Եւ այդպէս ալ եղաւ, եւ բոլորիս մխիթարութիւնը այն է, որ դուն կեանքիդ վերջին տարիները անցուցիր շրջապատուած ընտանիքովդ:
Շատ ուրախ եմ, որ մեր ճամբաները հանդիպեցան իրարու եւ մենք ունեցանք թէեւ կարճ, սակայն գեղեցիկ բարեկամութիւն մը, այն բարեկամութիւններէն, որոնց դրոշմը կը մնայ յաւիտեան:
Ննջէ խաղաղութեամբ, սիրելի՛ Իրմա:
Միշտ պիտի մնաս մեր սիրելի Իրման:
Սիրով`
ՓԱՈՒԼԱ
Իրմային
Սեպտեմբերի վարդագոյն առաւօտ մը` վերամուտի նախօրեակին, Ճեմարանի տարրական բաժինի ուսուցչարանի նեղ դուռէն մուտք գործեց Իրման` իր լայն ժպիտով: Մեր ուսուցչարանին մէջ իւրաքանչիւր ուսուցիչ կը բնորոշուէր խառնուածքի ու աշխատանքի իր իւրայատուկ ոճով, զուարթախոհութեամբ ու բնաւորութեան գիծերով:
Իրման ուսուցչարան մտաւ այդ օրը, հաստատ քայլերով տեղ գրաւեց իր անխախտ աթոռին վրայ, որ կարծես իր հաւատարիմ ու անփոխարինելի տիրոջը կը սպասէր երկար տարիներէ ի վեր:
Մեզմէ ոչ մէկը զգաց նորեկի մը ներկայութիւնը, որովհետեւ Իրման նորեկ մը չէր մեզի համար. ան պարզապէս եկած ու տեղաւորուած էր հոն, ուր պէտք էր գտնուէր… Եւ ուսուցչարանին կենսունակ մթնոլորտին վրայ իր դերասանական ու տաղանդաւոր ասմունքողի եւ մենակատարի իւրայատուկ միջամտութիւններով ան ա՛լ աւելի շէնցուց մեր արդէն իսկ բաւականին ճոխ մթնոլորտը:
Ժպտադէմ, կենսունակ, աշխուժ ու վառվռուն, անսակարկօրէն ծառայասէր ու աշխատասէր, միշտ նոր եւ իւրայատուկ առաջարկներով ու գաղափարներով ներկայ մեր շատ սիրելի Իրման օր մըն ալ բաժնուեցաւ Ճեմարանի ուսուցչական կեանքէն` մէկտեղելու համար իր ամբողջ ընտանիքը Քանատայի մէջ:
Մեր` ուսուցիչներուս եւ Իրմային կապը երբեք չկտրուեցաւ: Ինչպէ՞ս կարելի էր մոռնալ անհամար արժանիքներով հարուստ մեր անկրկնելի Իրման… Միշտ լաւատես, միշտ համբերող ու համակերպող բնաւորութեան տէր այս էակը նոյնիսկ համակերպեցաւ իր անողոք հիւանդութեան: Ժպիտով ընդունեց այդ դաժան լուրը եւ, ամէնէն զարմանալին, ինք մեզ մխիթարեց ու քաջալերեց: Չյուսահատեցաւ, յոյսով պայքարեցաւ մինչեւ իր վերջին վայրկեանը եւ, վստահ եմ, արցունքով բաժնուեցաւ այս աշխարհէն: Իրման, Դուրեանին նման, լացողներ չուզեց (գիտէր, որ շա՜տ ունի): Ան ուզեց մէկ բան` մէկտեղուած ընտանիքի խաղաղ կեանք: Բայց դաժան բախտը, ճակատագիրն ու Աստուած զլացան Իրմային շնորհել անոր փափաքը…
Հիմա ուսուցչարանին մէջ ունինք դատարկ աթոռ մը, որուն վրայ անխախտ բազմած կը մնայ Իրման` իր տաքուկ շունչով, լայն ժպիտով, գեղգեղուն խնդուքով եւ… անկատար երազներով:
Յիշատակն արդարոյն օրհնեալ եղիցի:
ԱՂԱՒՆԻ ՖՍՏՔՃԵԱՆ
