ԽԱԺԱԿ ԳՈՒԼԱՃԵԱՆ
Իրմային ամոքիչ ու հոգեթով ձայնին ծանօթացած եմ զինք ճանչնալէս առաջ, տակաւին Լիբանանէն, երբ ամէն առաւօտ «Վանայ Ձայն»-էն մեզի կը մաղթէր բարի լոյս` իր խոհական յայտագիրին ընդմէջէն, եւ` ամէն գիշեր, երբ մեզ կ՛օրօրէր իր «Քնարային» ասմունքային յայտագիրով:
«Բարի լոյս, «Վանայ ձայն»-էն…»
«Բարե՛ւ, սիրելիներ, «Վանայ Ձայն»-էն ձեզի հետ եմ «Քնարային» յայտագիրով…»:
Թորոնթօ հաստատուեցաւ Իրման, եւ իմացայ, որ պաշտօնակիցս պիտի ըլլար ՀՕՄ-ի ամէնօրեայ վարժարանին մէջ` իբրեւ հայերէնի ուսուցիչ: Մեծ էր ուրախութիւնս, որովհետեւ վերջապէս պիտի հանդիպէի միգանուշի ձայնին տիրոջը:
Ձայնասփիւռի իր հաղորդումները մէջս ձգած էին այն տպաւորութիւնը, որ Իրման սակաւախօս, հանդարտ, ամչկոտ անձ մըն է: Մեծ եղաւ զարմանքս, երբ հանդիպեցայ վառվռուն, կեանքով լեցուն, համեստ, ժպտուն ու ընկերային Իրմային: Շուտ մտերմացանք: Մեր զրոյցի առանցքը կը կազմէր Լիբանանը, Ճեմարանը, ուրկէ շրջանաւարտ էի իր եղբօր` Վահագնին հետ, եւ ուր ինք կը դասաւանդէր մինչեւ Քանատա հաստատուիլը, եւ անշուշտ` «Վանայ Ձայն»-ը: Քանատա իմ հաստատուելէս ետք ան ունեցած էր «Բարի լոյս»-էն եւ «Քնարային»-էն զատ շարք մը այլ ռատիոհաղորդումներ, ինչպէս` «Գիրքիս հետ», «Պատմուածք», «Շաբթուան առակը», «Մենք», «Հին աստուածներ», որոնք կրնայի լսել «Վանայ Ձայն»-ի SoundCloud-ի էջէն: Կը խօսէր ասմունք ձայնագրելու իր ծրագիրներուն մասին, ես ալ, իմ կարգիս, անոր թեքնիք բաժինին մասին գաղափարներ կը փոխանցէի` իբրեւ «Նոր հայ հորիզոն»-ի հաղորդավար:
Իրման շատ կը սիրէր քալել, եւ դպրոց իր երթուդարձը հետիոտն էր: Ձմեռնային փոթորկոտ ու ձիւնոտ օդ մըն էր, առաջարկեցի զինք տուն հասցնել: Աննպաստ օդին պատճառով հինգ վայրկեաննոց ճամբան տեւեց 20-25 վայրկեան, որուն ընթացքին Իրման ծանօթացաւ երեք դուստրերուս, հաճելի զրոյցներ ունեցաւ անոնց հետ, խնդաց ու խնդացուց: Այդ օրէն ի վեր միշտ կը հարցնէր անոնց մասին եւ կը խնդրէր, որ պատմէի անոնց չարաճճիութիւններուն մասին: Երբ գանգատէի, խիստ, բայց քրոջական նայուածքով ինծի կ՛ըսէր. «Վայելէ իրենց մանկութիւնը, շուտ կը մեծնան»:
Իրման շատ լաւ տանտիկին էր. ուսուցչական մեր ընկերային հաւաքոյթներու ընթացքին միշտ պատրաստ էր իր ձեռագործ պատրաստութիւնները հրամցնելու. «Խաժա՛կ, ասի ձեռքիս գործն է, գնա՛, կե՛ր` չվերջացած»:
Մեր ամէնօրեայ մտերմիկ խօսակցութիւններու ընթացքին էր, երբ անդրադարձայ, որ անհանգիստ էր: Ըսաւ. «Փորի ցաւ մըն է, ճանս, բան մը չէ, պաղ առած ըլլալու եմ»: Երբ այս վիճակը տեւեց քանի մը օր, յանձնարարեցի, որ բժիշկի երթայ: Յաջորդ օրը յայտնեց, որ ժամադրութիւն առած է: Չհասաւ ժամադրութեան, արդէն անտանելի ցաւը զինք հասցուցած էր հիւանդանոցի շտապի բաժանմունքը: Եւ այդ օրէն տարբեր կեանք մը սկսաւ Իրմային համար:
Բայց Իրման մնաց միշտ լաւատես ու յուսալի:
Անցնող տարի աշխատանքս փոխեցի: Ա՛լ չէի դասաւանդեր ՀՕՄ-ի ամէնօրեայ վարժարանին մէջ: Ամէն առաւօտ նոր գործիս ճամբուն վրայ մտիկ կ՛ընէի Իրմային յայտագիրները, որոնց թիւը կը թեւակոխէր տասը հազարը: WhatsApp-ով կը հաղորդակցէինք: Իր զաւկին` Հրակին միջոցով հաղորդ կը դառնայի իր առողջական վիճակին:
Վերջին անգամ, երբ Հրակին հետ խօսեցայ, յայտնեց, որ արդէն վիճակը վատթարացած է:
Երկրէն դուրս էի, երբ Իրման գնաց դէպի յաւիտենականութիւն:
Չկրցայ նոյնիսկ յուղարկաւորութեան եւ թաղումի կարգերուն ներկայ գտնուիլ:
Իրման ֆիզիքապէս հեռացաւ, բայց մնացին` իր հրեշտակային ձայնը, վարակիչ ժպիտը եւ յուսադրիչ խօսքերը:
Իրման այլեւս անցաւ է:
Հաստատ գիտեմ, որ Իրման հանգիստ չի ննջեր:
Իրման կը ճախրի եռանդուն:
Ա՜խ, Իրմա՛…
