ՏԹ

Պայծառին հետ ծանօթութիւնս կը սկսի մեր մանկութեան օրերէն, երբ կ՛ապրէինք երբեմնի շէն եւ հայութիւն բուրող Էշրեֆիէ թաղը, կը յաճախէինք Ղազար Չարըքի դպրոցը, ուր մեր տուներէն ետք ստացած ենք հայեցի դաստիարակութիւն, մաս կազմած նոյն տեսլականներով առաջնորդուող կառոյցներուն` ակումբ, միութիւն, աւելի ուշ աշակերտած ենք «Մեր բոլորին ուխտավայր Ճեմարան»-ին, ուր կազմաւորուած է մեր պատանեկութիւնը` լուսաւոր մեծերու շունչին տակ: Ճեմարանէն ետք մեր կազմած ընտանիքներով եղանք դրացիներ, Ճեմարանին գրեթէ կողքի շէնքի մը մէջ, ուր զարգացաւ մեր կապը` մինչեւ Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմը, որ քանդեց ընկերութիւնը, ցրուեց ժողովուրդը, հայութիւնը, տեղափոխուեցաւ մեր Նշան Փալանճեան Ճեմարանը:
Այս վայրկեանին, երբ կ՛անցնիմ կեանքի այս երկար ճանապարհէն, մտքիս մէջ կը պատկերուի ընկերուհիս` Պայծառը, իր անունին պէս պայծառ, համեստ, խոհուն, ընկերասէր, իր էութեամբ ուրախ, լաւատես, միշտ խանդավառ Պայծառը: Իր բոլոր արժանիքներուն կարգին, արուեստասէր, արուեստագէտ էր նաեւ Պայծառը, վկա՛յ արուեստի մարզին մէջ անոր ունեցած վաստակը` երգ, թատրոն, պար եւ ի՜նչ պար… Պարը Պայծառը ինքն էր, իր թռիչքով, նազենի ծփանքներով, երեսէն ծորող քաղցր ժպիտով, ապրումներով, ամէն անգամ ինքզինք գերազանցող կախարդանքով ան կը հմայէր մթնոլորտը, հայկական պարը կը վերածուէր Չարենցի «հեզաճկուն պար»-ին:
Տարիներ ետք, պատահական հանդիպումի մը ընթացքին, վերյիշեցինք մեր անցեալը եւ անդրադարձայ ի՛ր պարին, յուզումով ըսաւ` կը յիշե՞ս ատիկա, եւ ինչպէ՛ս, ով տեսեր է` չի կրնար մոռնալ:
Այսօր մեզի հետ չէ, բայց իր պայծառ էութեամբ եւ պարով մտքիս մէջ կը մնայ անմոռանալի ընկերուհիս` Պայծառը:


