Դժուար է վերջին հրաժեշտի եւ յարգանքի խօսք արտասանել Հուրի Թորիկեանին մասին, որ 47 տարիներ շարունակ սրտանց հաւատաց Հայ յեղափոխական դաշնակցութեան առաքելութեան եւ հետապնդած նպատակներուն, միշտ ի մտի ունենալով ՀՅԴ-ի Ազատ, անկախ ու միացեալ Հայաստանի տեսլականը:
Մեր աննման, անգին ընկերուհին իր հարազատներուն եւ իր սիրելի ընկերներուն առյաւէտ հրաժեշտ տուաւ 28 մայիս 2024-ի առաւօտեան:
Մեր բոլորին համար այնքան խորհրդանշական օր մը` անոր հոգին սաւառնեցաւ արքայութեան դարպասէն ներս` հանգչեցնելով յոգնած մարմինը:
Ան տարիներով եղած է բարձր հոգիով, մաքուր սրտով, լուռ եւ անխոնջ աշխատող. 16 տարեկանէն ի վեր բեղուն գործունէութիւն ունեցած է Լիբանանի երիտասարդական միութեան «Փոթորիկ» մասնաճիւղին եւ համալսարանական օրերուն Լիբանանի Զաւարեան ուսանողական միութեան մէջ` իբրեւ քարտուղար:
1977-ին` 22 տարեկանին, փոխանցուած է ՀՅԴ-ի շարքերը, որուն հաւատաւոր անդամը մնաց մինչեւ իր մահը:
1982-ին Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմին պատճառներով Հ. Թորիկեան փոխադրուեցաւ Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներ եւ հաստատուեցաւ Կլենտէյլ քաղաքը: Ան շուտով անդամակցեցաւ Կլենտէյլի «Ահարոնեան» կոմիտէութեան եւ տարիներ շարունակ մասնակցեցաւ յանձնախմբային աշխատանքներուն, ինչպէս նաեւ քարտուղարի պաշտօն վարեց:
Պահ մը երեւակայեցէք` եթէ Հուրին մնար քաջառողջ եւ անկախ իր հիւանդութիւններէն, ինչ տեսակի անծայրածիր գործունէութիւններ պիտի ունենար մեր ազգային եւ միութենական կեանքին մէջ, մանաւանդ իր շատ յարգելի երկրորդ ընտանիքին` ՀՅԴ «Ահարոնեան» կոմիտէութեան մէջ:
Կարծէք երկինքի արքայութիւնն ալ տարաժամ կանչեց զինք` գիտնալով անոր արժանիքները եւ հանգչեցուց անոր յոգնաբեկ մարմինն ու պարտասած հոգին:
Հուրին հպարտացաւ իր դաշնակցական ընտանիքով եւ մենք ալ բոլորս` իրմով:
Յարգեց եւ յարգուեցաւ բոլորին կողմէ` փոքրիկ պատանիէն մինչեւ 90-էն վեր տարեցներուն: Խնդաց, ապրեցաւ, ինչպէս նաեւ, ինչո՞ւ չէ, յուզուեցաւ մեզի հետ:
Տիպար դուստր, առաքինի, անշահախնդիր կուսակցական, բարի քոյր, հիւրասէր, ընկերասէր, ժպտուն, խելացի եւ շատ փխրուն սիրտի տէր էր զգայուն Հուրին:
Կեանքը կը դիտէր անհուն լայնամտութեամբ` գաւաթը միշտ կէս լեցուն տեսնելով, բայց, դժբախտաբար, հիւանդութեան չար ախտը թակեց Հուրիին դուռը, եւ վերջին ամիսներուն անոր իսկ խոստովանութեամբ` «Հոգիս յօժար է, բայց մարմինս տկար»:
Հուրին այն ազնիւ ընկերուհին էր, որ ոչ միայն անմիջական շրջապատի հոգերով կը տառապէր, այլ նաեւ վերջին տարիներուն` Արցախի կորուստով եւ հայրենիքի ցաւերով: Իր սկզբունքային եւ նուիրուածութեան ոգին կը վկայեն ոչ միայն «Ահարոնեան» կոմիտէութեան ընկերները, այլ նաեւ բազմաթիւ անձներ, որոնք ականատես եղած են Հուրիի զոհողութեան եւ քաջութեան Լիբանանի պատերազմի օրերուն:
Պատանի տարիքէն մեծնալով ընտանիքի մը մէջ, ուր ազգային նուիրեալ ըլլալը ոչ թէ հաճոյք մըն էր, այլ` պարտաւորութիւն, Հուրին իր անձը միշտ երկրորդական համարելով, ազգային կուսակցական հարցերու նկատմամբ եղած է հաւատարիմ զինուորի կարգապահութեամբ:
Հուրիին պէս նուիրեալ դաշնակցականներու անկեղծ հոգին է, որ մինչեւ այսօր վառ պահած է մեր կուսակցութեան անմար ջահը եւ սերունդներ կրթած այն համոզումով, որ տասնամեակներու փոթորիկները երբեք չեն կրցած մարել այդ կրակը:
Հուրի Թորիկեանի մահով ՀՅԴ-ի մեծ ընտանիքը կորսնցուց հաւատաւոր ընկերուհի մը, որ միշտ պիտի յիշուի բոլորիս կողմէ անխտիր:
Թող անոր հոգին հանգչի երկնքի արքայութեան մէջ, եւ թող մեզմէ իւրաքանչիւրը ներշնչուի Հուրիին յատկանիշներով, ապրի իր կեանքը լիարժէք` նոյն ժամանակ չմոռնալով իր պարտականութիւնը եւ պարտաւորութիւնը ոչ միայն իբրեւ դաշնակցական ընկերուհի եւ ընկեր, այլ նաեւ իբրեւ հա՛յ եւ առաւել` իբրեւ մա՛րդ:
Յաւերժ հանգստութիւն, լոյս եւ խաղաղութիւն հոգւո՛յդ, սիրելի Հուրի:
Յիշատակդ միշտ անթառամ եւ պայծառ պիտի մնայ մեր բոլորին սիրտերուն մէջ:
Աստուած երկնային լոյսերուն արժանացնէ մեր անզուգական, 47 տարիներու համեստ եւ տիպար ընկերուհիին հոգին:
Հողը թեթեւ գայ վրադ` ընկերուհի Հուրի Թորիկեան:
—————-
* Հայ Յեղափոխական Դաշնակցութեան Արեւմտեան Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներու «Ահարոնեան» կոմիտէութեան դամբանական:
