ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ
Լուսաւոր երաժշտութեան նման,
Երազներուս նկարներուն կարօտովը,
Միտքս տառապող հին ցաւերով,
Հոգեկան տեւական պոռթկումով քնացած,
Մի՛ արթնցնէք.
Թո՛ղ երազեմ յարութիւնը ցեղիս:
Դարերու կնճռոտ ճամբաներու վրայ,
Ազգիս էջերէն ջնջուած պատմութիւններով,
Հերոսներու արեան մէջ թաթխուած դրօշակով,
Իբրեւ միակ ճամբորդը երազներուս.
Մի՛ արթնցնէք.
Թո՛ղ երազեմ յաղթանակը ցեղիս:
Միտքս տառապող ազգիս հին ցաւերով,
Ճակատագրի քովէն անցնող ապրումներով,
Ապերախտ աշխարհին մէջ յոյս-լոյս փնտռելով,
Քալելով օրերուս կաղ շարանով.
Կը խնդրեմ, մի՛ արթնցնէք.
Թո՛ղ երազեմ գիտակցութիւնը ցեղիս:
Կուրծքիս վրայ աղօթք մը սեղմելով,
Արդարութեան եւ խաղաղութեան կանչերով,
Իբրեւ թուղթի եւ գրիչի մոլի,
Միշտ ճշմարտութիւն որսալով,
Մի՛ արթնցնէք.
Թո՛ղ երազեմ միասնութիւնը ցեղիս:
Հաւաքելով մտքիս բոլոր թելերը,
Եւ սրտիս խոր տրոփումով,
Նոր լոյսին բացող մտքերով,
Առանց ոսկեհունչ բառերու,
Զիս արթնցուցէ՛ք, կը խնդրեմ.
Արդ, երազած եմ ազգիս նոր արշալոյսը կրկին:
