ՆՈՐԱ ԲԱՐՍԵՂԵԱՆ
Մարդ եկեղեցւոյ մէջ կը մեռնի՞, այդ ալ` սուրբ պատարագի ընթացքին…
Մարդ իր խնդրանքներուն կատարման համար մոմեր կը վառէ եկեղեցւոյ մէջ, իր մեղքերուն համար արտասուալից եւ երկիւղած, նոյնիսկ ծնրադիր ներում կը հայցէ, ջերմագին կը խնդրէ, սրտանց կ՛աղօթէ, կ՛աղաչէ, կու լայ, կը վերանայ երգուող շարականներով, կ՛անջատուի իրական աշխարհէն եւ երկիւղածութեամբ ու բարեպաշտութեամբ կը փոխադրուի վերացական աշխարհ` Աստուծոյ ներկայութիւնը զգալով իր էութեան մէջ…
Մարդ (քիչեր) կը նուիրուի եկեղեցւոյ, մաս կը կազմէ անոր ծառայութեան կոչուած մարմիններուն, կը գործէ եկեղեցւոյ պայծառացման համար, իր կարողութիւնն ու ձիրքերը կը դնէ ի սպաս եկեղեցական արարողութիւններու լաւագոյնս կատարման, կը մոռնայ իր անձը եւ կը միանայ հաւաքական զոհողութեան…
Մարդ կ՛ապրի եկեղեցիով, կը լիանայ անով, կ՛ոգեւորուի շարականներով, ուժ կը ստանայ Աստուծոյ տան մէջ առկայ ներուժէն…
Բայց եկեղեցւոյ մէջ մեռնի՞լ…
Անհաւատալի ու տարօրինակ, բայց իրա՛ւ: Հաւանաբար եկեղեցւոյ ծառայութեան ամբողջ պատմութիւն մը կերտած անձ մը միայն կրնայ իր հոգին աւանդել եկեղեցւոյ մէջ, երբ վերոյիշեալ բոլոր վիճակներուն մէջ գտնուած է, եւ ոչ միայն վերացած է շարականներով, այլ ինք տարիներ ու տարիներ վերացման աղբիւր ու ներշնչարան եղած է շատ շատերու…
Անի Նալպանտեան: Անունը դպրուհիի մը, որ մեծապէս ու ամուր կերպով կամրջուեցաւ եկեղեցիին, անոր երգեցողութեան, եւ ինչ զուգադիպութիւն կամ` զուգադիպութիւն ալ չէր թերեւս, այլ ճակատագիր, որ եկեղեցւոյ ծառայութեան մէջ կը գտնուէր ան իր կեանքի վերջին երկվայրկեաններուն իսկ:
Ս. Յակոբ եկեղեցւոյ մէջ ծառայեցինք միասին, տարիներ շարունակ դպրաց դասին մաս կազմեցինք միասին, երգեցինք, լացինք ու խնդացինք միասին, սխալեցանք, ճիշդը սորվեցանք միասին: Բոլորս ալ սուրբ պատարագի երգեցողութիւնը եւ շարականները լաւապէս սորվեցանք ու երգեցինք, բայց քու երգդ, սիրելի՛ Անի, ուրիշ էր, քու աստուածային ձայնդ տարբեր էր բոլորէս, քու մեներգդ ներշնչող էր ու վերացնող, միշտ քար լռութիւն կը տիրէր, երբ դո՛ւն էիր երգողը, քու մեղեդիդ էր հնչողը…
Քառասուն օրեր առաջ ալ քար լռութիւն տիրեց, երբ քու անժամանակ ու անակնկալ մահուանդ բօթն էր հնչողը` իր ամբողջ ծանրութեամբ եւ տխրութեամբ:
Որքա՜ն անձերու համար «Տէր ողորմեա»-ն լսուեցաւ աղաչական քո՛ւ ձայնովդ, որքա՜ն անհատներ խնդրեցին, որ իրենց սիրելիներուն վերջին հրաժեշտի «Ի վերին Երուսաղէմ»-ը հնչէ քո՛ւ պաղատագին հնչիւններովդ, իսկ այսօր…
Ս. Յակոբի դպրաց դասին մաս կազմողներուս մեծամասնութիւնը ինչ-ինչ պատճառներով հեռացաւ եկեղեցւոյ ծառայութենէն, բայց դուն շարունակեցիր տարբեր եկեղեցիներու մէջ, երգդ շարունակեց բարձրանալ առ Աստուած, հրեշտակային ձայնդ ներշնչեց, յուզեց եւ ոգեւորեց շատ շատեր, մինչեւ որ առյաւէտ մարեցաւ` կրկի՛ն եկեղեցւոյ ծառայած նուիրական մէկ պահու…
Այնքան շա՜տ երգեցիր ու աղաչեցիր, որ եկեղեցիէն ուղղակի բարձրացար երկինք:
Երկինքին մէջ հրեշտակ մըն ես արդէն` մեղմ ու քաղցր ժպիտովդ եւ իւրայատուկ ձայնովդ… Աստուած իր արքայութեան մէջ թող լայն ու քեզի արժանի տեղ տայ, սիրելի՛ Անի, քու ձայնովդ բարձրացող աղաչական աղօթքները պիտի շարունակեն հնչել աշխարհին վրայ, իսկ յիշատակդ պիտի մնայ մեր բոլորին հոգիներուն խորը:
