ԿԻՒԼԷՆ ԳՈՃԱՅԵԱՆ
«Նանի՜, կրնա՞մ հետդ խօսիլ… Շատ կարօտցած եմ». ձայնային կարճ նամակին յաջորդող հեռաձայնի զանգէն աչքերս կը բանամ ու հազիւ «հելօ» ըսած, կը լսեմ թոռնիկիս` Լոռիիս երաժշտախառն կանչը` «Նանի՜»: Ժամին կը նայիմ, կէս գիշեր է մեր մօտ: Բջիջայինիս հետ կամացուկ մը դուրս կ՛ելլեմ ննջարանէն եւ ուրախութեամբ` «Պատմէ՛,- կ՛ըսեմ,- ի՞նչ ըրիր այսօր»: Առանց դադար առնելու կը խօսի, ըսելիքներուն շարանը երկար է:
Յանկարծ կը կենայ. «Նանի՛, կրնա՞ս պատմութիւն մը կարդալ (անցնող օրերուն պէս) Լիբանանի գիշերներուն պէս»: Քանի մը մանկապատանեկան գիրքեր ցոյց կու տամ, «Կարմիր գլխարկիկ»-ը կ՛ընտրէ: Կը զգուշացնեմ, որ արագ պէտք է սկսինք, քանի որ ելեկտրականութիւնը շուտով պիտի ընդհատուի եւ մութին պիտի մնանք:
Գունաւոր նկարներուն հետ հարցումներու եւ «ինչո՞ւ»-ներու շարան մը կայ, եւ մենք դեռ անտառին մէջ ուտելիքներու սակառով կը թափառինք: Յանկարծ «Կեցի՛ր» կ՛ըսէ` ցուցամատը շրթներուն վրայ դրած լռութիւնը պահելու նշանով. «Կարմիր գլխարկիկը սակառով իր նանիին ուտելիք տարաւ, հապա Արցախի նանիներուն, պզտիկներուն ո՞վ հաց ու ջուր պիտի տանի, արդեօք անոնք կարմիր գլխարկիկ ունի՞ն…»:
Արցախէն ու Հայաստանէն հեռու ծնած եօթը տարեկան մանուկին հարցումը սիրտս կը յուզէ… «Արցախը այսօր Կարմիր գլխարկիկէն աւելի Կարմիր Վարդաններու պէտք ունի, արե՛ւս,- կ՛ըսեմ:- Դուն աղօթէ իրենց համար»: Պահ մը մտածելէ ետք, լռութիւնը խզելով, կ՛առաջարկէ` «Ես ալ սակառ ունիմ, կրնամ բան մը տանիլ»:
«Նանի՞, Կարմիր Վարդանին պատմութիւնը կը պատմե՞ս»…
Հոսանքը ընդհատուած էր, աշխարհը խաւարի մէջ էր… բայց վստահ եմ, որ բոլորիս ալ միտքն ու սիրտը, գիշեր թէ՛ ցերեկ, հո՛ն է, Արցախի ժողովուրդին հետ, եօթը տարեկանէն մինչեւ եօթանասունեօթը տարեկան…
