ՅԱԿՈԲ ԼԱՏՈՅԵԱՆ
Ընդհանրապէս մեր կեանքի զանազան բնագաւառներուն մէջ ժողովներու ընթացքին, մանաւանդ` առաջարկներու գլխուն տակ, երբեմն ակնկալութիւններու պահանջով մեր չափը կը կորսնցնենք:
Այս կամ այն միութենէն, վարչութենէն, կազմակերպութենէն այնպիսի ակնկալութիւններ կ՛ըլլան եւ առաջարկներ կը ներկայացուին, որ ժողովէն ետք նորընտիր կազմը, երբ թուղթի վրայ արձանագրուած որոշումները կարդայ, կը սկսի հարց տալ, թէ պէ՞տք է գործադրել այս կամ այն որոշումը:
Իսկապէս կը զարմանամ երբեմն, երբ փորձառու եւ հասուն միութենական մը գիտակցաբար կը սկսի ժողովի ընթացքին բանաձեւել առաջարկներ, որոնք բոլորովին անիրական եւ անիրականանալի են, բայց կը դրուին, կը ներկայացուին, կ՛արձանագրուին, երբեմն ալ լաւ տպաւորութիւն կը ձգեն…
Մեր օրերուն, ընկերային ցանցերու ազատ ու համարձակ գրառումները մէկ կողմէ եւ աւանդական կառոյցներու բոլոր մակարդակներով նօսրացած ու խարխափումները միւս կողմէ, պատճառ կը դառնան, որ դժբախտաբար ամէն բանի չափը կորսնցնենք:
Կարեւոր է, որ ամէն մարդ իր չափն ու կարողութիւնը գիտնայ: Ամէն մարդ արդար ու անկեղծ գտնուի նախ իր անձին, եւ երկրորդ` շրջապատին մէջ եղած լաւ ու վատ երեւոյթներուն հանդէպ:
Կախարդական գաւազան չկայ, ոչ ալ վաղը առտու կրնանք արթննալ եւ ամէն բան փոխուած կրնանք տեսնել:
Սակայն անհրաժեշտ է եւ անյետաձգելի` մեր չափը գիտնալը: Գիտնալու համար ալ անհրաժեշտ է մեր ուժերու կարողականութեան բիւրեղացումը:
Պէտք է հաստատենք եւ հաստատած ենք բազմիցս, որ այս գաղութը թէեւ իր թիւով այլեւս մեծ գաղութներու շարքին չի գտնուիր, բայց իր կարողականութեամբ, ներուժով եւ փորձառութեամբ տակաւին ընելիք եւ տալիք ունի ինքնիրեն եւ բոլորին:
Մեծամտութիւն չէ: Իրապաշտ արժեւորում է:
Բնականօրէն հայ մեծնալու, հայօրէն արտայայտուելու, հայ մտաւորական պատրաստելու, հայ հոգեւորական եւ մշակոյթի գործիչ կերտելու, լիբանանեան սահմանադրութեամբ համայնքի մը ամբողջական իրաւունքները վայելելու առիթը ունինք:
Կը պակսի երկու բան` անկեղծանալ եւ հանդուրժել:
Այս երկուքին մէջ խտացած են բոլոր հարցերը, բոլորիս բարդոյթները, եւ այս մէկը պէտք է այսօր իսկ, վաղուընէ առաջ, որպէսզի ոչ թէ փրկենք այսօրուան մեր վիճակը, այլ որպէսզի կերտենք աւելի պայծառ եւ օգտակար ապագայ մը:
