ԼՈՌԻ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ
Իւրաքանչիւր հողակոյտ սուրբ Եռաբլուրին կը գրկէր վիրաւոր մարմինը` քաջազուն զինուորի:
Մարմին, որ դարձաւ վահան, երբ չտեսաւ այլ պաշտպան իր հայրենիքին:
Մարմին` խիզախ հայ հերոսի, որ գունատ, ցաւոտ ու տկարացած վիճակով`
Սիրտն ու հոգին սնուցանեց ընտանիքին կարօտով:
Թաղուած բանակին արտացոլած կիրքը պաղ հողը կը տաքցնէր այդ խճողուած բարձունքին:
Իւրաքանչիւրը ուխտած էր հաւատարիմ մնալ իր նպատակին ու ընկերոջը կեանքին:
Բանակը թէեւ առյաւէտ զրկուած է սիրելիներու գուրգուրանքէն,
Կ՛ապրի զետեղուած ծաղիկներու անուշ բոյրով:
Իսկ հոգի՜ն անմահացած երիտասարդներուն` անսանձ կը սլանար բլուրին գագաթէն:
Անոր ներդաշնակ շարժումները եռագոյնները ծածանող հով մըն էր կազմեր:
Մրրիկին ընդմէջէն միութեան հայրենապաշտ շանթը կը լսուէր,
Անոր եռանդն ու ուժը այցելուին արցունքը կը չորցնէր:
Իսկ փամփշտաձեւ եկեղեցին այդ կառոյցին` ունէր տեսքը մեր որդիքը ծակող սուր գնդակին:
Ողղուած էր դէպի Աստուած` իբրեւ չլսուած աղօթքի ահռելի սպառնալիք:
Բայց շիրմաքարերուն վրայ գրուած խոսքերը յիշելով`
Մեկնեցայ «Կեանքս Արցախին» եւ «Դրախտի անունը Արցախ է» արտասանելով:
