ԿԻՒԼԷՆ ԳՈՃԱՅԵԱՆ
Պատշգամը նստած, կէսօրէ ետք, կը փորձեմ այս տաք օդին քիչ մը զովանալ: Հեռուէն լսուող յեղափոխական երգի ձայն մը կը մօտենայ ու կ՛անցնի մեր փողոցով. պատշգամէս վար կը նայիմ ու տեսնեմ, որ Հայաստանի ու Արցախի դրօշներով զարդարուած ինքնաշարժ մը Լիզպոնի հինգ անմահ տղոց յիշատակին նուիրուած հոգեհանգստեան պաշտօն-ձեռնարկը կը յուշէ թաղեցիներուն` ինքնաշարժին վրայ զետեղուած բարձրախօսներու միջոցով:
Պահ մը, երբ խորասուզուած էի մտածումներուս մէջ, կ՛անդրադառնամ, որ դիմացի պատշգամէն դրացիին թոռնիկները «թանթիկ, թանթիկ» ըսելով` զիս կը կանչեն: Կը սիրեմ հետերնին խօսիլ, քանի որ միշտ հետաքրքրական հարցումներ կ՛ունենան ուղղելիք: Մէկը հինգ տարեկան է, միւսը` չորս: «Այո՞», կ՛ըսեմ իրենց նայելով: Երկուքը մէկ, մատնանշելով հեռացող ինքնաշարժը, կ՛ըսեն` «Հայաստանը հոս էր, դուն ալ տեսա՞ր»: Մէկ զոյգ խօսք իրենց անմեղ շրթներէն` «Հայաստանը հոս էր…», սրտիս մէջ դնելս կու գայ ու սիրտս կը լեցուի, տղա՛ք, դուք չմեռաք, անմահացաք. ու բարձրաձայն կ՛ըսեմ` «Աչքը սիրեմ Պուրճ Համուտին»: Ապրի՛ք, հազա՛ր ապրիք, մեր ապագայ հերոս մանուկներ:
