ԴԵՐԵՆԻԿ ՄԵԼԻՔԵԱՆ
«Ալիք» Օրաթերթի Գլխաւոր Խմբագիր
Հայոց ցեղասպանութիւնը իրագործած, անպատիժ մնացած ու Մեծ եղեռնը ժխտող թուրք բորենիների ժառանգութիւնն ամենայն «սրբութեամբ» պահող ու փառաբանող մերօրեայ Թուրքիայի դիւանագիտութեան թիւ մէկ լարախաղաց Չաւուշօղլուն կրկին դատապարտում է սփիւռքահային ու Հայաստանի ընդդիմադիրներին:
Միաժամանակ զառանցում է, թէ իբր հայ-թուրքական հաշտութեան ու յարաբերութիւնների կարգաւորմանն են խանգարում հայկական այդ երկու հատուածները:
Նա բացէ ի բաց յայտարարում է, որ Երեւանում ընդդիմադիրները յարձակւում են երկրի վարչապետի տան վրայ: Աւելացնում է նաեւ, որ որոշ շրջանակներ, ճնշելով ՀՀ իշխանութիւններին, խանգարում են տարածաշրջանում խաղաղութեանը հասնելու Թուրքիա-Հայաստան-Ազրպէյճան ծրագրին:
Հասել ենք այնտեղ, որ արդէն թուրք նախարարը լկտիացել է այնքան, որ իրեն թոյլ է տալիս ոչ միայն անամօթաբար միջամտել Հայաստանի ներքաղաքական խնդիրներին, այլեւ համարձակւում է յորդորել իշխանութեանը, որ խանգարողներին պէտք է սաստել, որպէսզի «ցանկալի հաշտութիւնը» ինչպէս Թուրքիայի, այնպէս էլ Ազրպէյճանի հետ իրականութիւն դառնայ:
Հերթական յորդորներին էլ, ինչ խօսք, զուգորդւում է անցնող երկու տարում, այսինքն արցախեան յետպատերազմական շրջանում թուրքական նոյն թեզերը, ըստ որոնց, Թուրքիան Հայաստանի հետ ցանկացած յարաբերութեան հարցում համադրւած քայլ է պահում Ազրպէյճանի հետ, բոլորովին էլ չմոռանալով շեշտել «Զանգեզուրի միջանցք»-ի ապաշրջափակումը Հայաստանի իշխանութիւնների կողմից…
Թուրքիայի պատերազմատենչութեան ու հարեւանների հետ ոչ խաղաղ գոյակցութեան փաստերը այնքան են ակներեւ, որ հիմնաւորելու կարիք իսկ չունենք: Բաւական է յիշել թուրք-սիրիական ու թուրք-կիպրայունական յարաբերութիւնները, քիւրտ ազգաբնակչութեանը 10-ամեակներ շարունակ ճնշել-կոտորելը…
Զարմանալին, սակայն, այդ փաստերին անտես ձեւացող Հայաստանի իշխանաւորների հակառակը պնդելու հետեւողականութիւնն է, որով էլ ջանադրաբար փորձում են արդարացնել ինչպէս հայաստանեան, այնպէս էլ սփիւռքեան հասարակայնութեան մօտ…
Այսօր հայաշխարհը կանգնած է ազգային ու պետական ճգնաժամային բարդագոյն փաստի առջեւ, որի առաջնակարգ պատասխանատուն նոյնինքն իշխանաւորներն են:
Այսպէս թէ այնպէս ընդունելով պատասխանատուութիւնը` իշխանաւորները` սակայն, մեղքի բաժինը ոչ թէ իրենց այլ ուրիշների վրայ են բարդում (նախկիններ, «դասալիք զինուորականներ», ընդդիմութիւն ու…):
Կը յաջողե՞ն արդարանալ իշխանաւորները, ցոյց կը տայ ժամանակը, Թուրքիայի եւ Ազրպէյճանի կողմից վարկաբեկուող դիմադրական շարժման հոսանքներն ու դեռեւս սպասողական վիճակում գտնուող լուռ հասարակայնութիւնը: Սա, անշուշտ, ապագայի հաշուին կարող է յուսալի հեռանկար ուրուագծել:
Յուսալքողն ու մինչեւ իսկ բարոյալքողը, դա ցեղասպանների ժառանգորդի յորդորներին ենթարկուելն ու իշխանական դողդոջուն աթոռը ամէն գնով պահելու մարմաջն է…
