ԱՒԵՏԻՔ ԱԲՂ. ՏԷՐ ԿԱՐԱՊԵՏԵԱՆ
«Եկեղեցին հիւա՛նդ է»:
«Ա՞յս ինչ խօսք է. կարելի՞ է նման արտայայտութիւն ունենալ», պիտի ըսէր մամիկը կամ պապիկը եւ, ինչո՞ւ չէ, նոյնիսկ իսկական հաւատացեալ երիտասարդը: Շատերու մտածելակերպն է ասիկա, դժբախտաբա՛ր, իսկ ուրիշներու ալ` «մտահոգութիւնը»: Մտահոգութի՞ւն: Երբե՛ք: Մտահոգութիւնը մեզ պատասխանատուութեան մը կը մղէ, բան մը փորձել մտածելու կամ առաջարկելու, եւ ոչ թէ հեռուներէն քննադատելու:
Եկէք քիչ մը անկեղծ ըլլանք:
«Եկեղեցին հիւանդ է», «Եկեղեցին մաշած է», «Եկեղեցին անդամալուծուած է», «Եկեղեցին խեղճացած է» արտայայտուողներ իրականին մէջ եկեղեցւոյ կեանքին հետ որքա՞ն առնչութիւն ունին: Անոնք նոյնիսկ պատարագներու կամ եկեղեցական խորհուրդներու ընթացքին եկեղեցւոյ շրջափակը կ՛անցընեն իրենց ժամանակը: Սակայն անոնք քննադատողներու առաջին դիրքը կը գրաւեն, եւ` մեծ հաճոյքով: Դժբախտաբար նման քրիստոնեաներէ Եկեղեցին կը յոգնի, կը մաշի, կը հիւանդանայ…
Եկեղեցին հեռուներէն քննադատողներ` անոր ի՞նչ ըրած են ցայսօր: Սխալ չհասկցուելու համար պարզեմ, որ ըսուածը նիւթականի մասին չէ՛, այլ` գործով ապացուցուած արարքի մը մասին: Օրինակ, անոնք քանի՞ հոգի եկեղեցի բերած են, որպէսզի քրիստոնեայ ընտանիքը բարգաւաճի: Երիտասարդական կամ այլ հաւաքոյթներու քանինե՞ր իրենց ներկայութիւնը բերած են: Անոնք եկեղեցւոյ կեանքին մէջ որքանո՞վ ներկայութիւն են: Երբ ըսուի, որ եկեղեցին այս ըրաւ, այդ ըրաւ, անմիջապէս կը պատասխանեն. «Չէի գիտեր»: Այո՛, չգիտնալը «մտահոգութենէ» կամ «բծախնդրութենէ» կու գայ: Պարզ է եւ յստակ: Սակայն ցաւալին այն է, որ «չէի գիտեր» ըսողը, այլ տեղ «Եկեղեցին ի՞նչ կ՛ընէ որ» ըսած կ՛ըլլայ: Դժբախտաբար նման իրականութեան մը դիմաց կը գտնուինք: Մեր ալ դժբախտութիւններէն մին ա՛յս է. հեռուներէն քննադատել:
Եկեղեցին հիւա՞նդ է:
Եկեղեցին մեր մա՛յրն է, քու մա՛յրդ է:
Եթէ մեր մայրը հիւանդանայ, կը լքե՞նք զինք, թէ՞ ի գին ամէն զոհողութեան բուժման ճիգեր կը կատարենք: Մայրիկը նոյնիսկ մեր սիրտը ուզէ` կու տանք առա՛նց վարանելու, որպէսզի ան ապրի: Եկեղեցին մայրս ու մայրդ է, իսկ եթէ սիրտս կամ սիրտդ պէտք է ըլլայ, պիտի տա՛նք, որպէսզի անիկա ապրի:
Սիրելի՛ ընթերցող, դո՛ւն ես եկեղեցին: Երիտասա՛րդն է եկեղեցին: Պատանի՛ն է եկեղեցին: Մանո՛ւկն է եկեղեցին: Հայ ընտանի՛քն է եկեղեցին:
Եթէ մենք առողջ ենք, ուրեմն եկեղեցին ալ առողջ է, եթէ մենք վատառողջ ենք, ուրեմն® Եկէք` ըլլանք եկեղեցւոյ փաստաբանը եւ ո՛չ դատաւորը: Ըլլանք եկեղեցւոյ պաշտպանը եւ ո՛չ հեռուէն քննադատողը: Սիրէ՛ տուն-եկեղեցիդ այնպէս, ինչպէս պիտի սիրէիր տունը ընտանիքիդ:
«Կը նախընտրեմ գաւիթիդ մէջ իմ անցուցած մէկ օրս, քան թէ հազար ուրիշ օրեր` գաւիթէդ դուրս ապրուած» (Սղ 84.10), Դաւիթ մարգարէի յիշեալ խօսքերը եթէ դարձնենք կեանքի սկզբունք, ուրեմն կը դառնանք Եկեղեցւոյ գործօն մասնակիցները եւ, աւելի՛ն, առողջ քննադատութիւն կատարողները եւ ոչ լոկ հեռուներէն աժան քննադատութիւն կատարողները:
Անթիլիաս, 21 փետրուար 2022
