ՅԱԿՈԲ ԼԱՏՈՅԵԱՆ
Համազգայինի պետական թատրոնը չորեքշաբթի, 19 յունուար 2022-ին «Գինը» ներկայացումը (զոր ան առաջին անգամ ըլլալով Լիբանանի մէջ բեմադրեց` Համազգայինի «Գ. Իփէկեան» թատերախումբին հետ) նուիրեց Վիգէն Ստեփանեանի տարելիցին: Ներկայ էին Վիգէնին այրին` Նարինէ Յարութիւնեանը եւ դուստրը` Թամար Ստեփանեանը, ինչպէս նաեւ Վիգէնին բոլոր բարեկամները:
Պէտք է ըսել, որ Վիգէն Համազգայինին մօտիկ եւ Համազգայինին ծառայած արուեստագէտներէն էր:
Վիգէնը եւ Նարինէն իրենց կեանքի կարեւոր մէկ փուլը նուիրեցին լիբանանահայութեան երաժշտասէր եւ թատերասէր աշակերտներուն:
Վիգէնը եղաւ «Արեգ» թատերախումբի հիմնադիր, «Գասպար Իփէկեան» թատերախումբի բեմադրիչ, դերասան, գեղանկարիչ, երգիչ, արուեստի քննադատ, սակայն անոր դերասանական հմայքը տարբեր տպաւորութիւն կը ձգէր եւ իւրայատուկ վայելք ունէր: Արդարեւ, Վիգէնին ձայնը, բեմական կեցուածքը, առոգանութիւնը, տիպարներու արագ ու հարազատ մարմնաւորումը եւ իր ճկուն կեցուածքը մեծապէս կը ներգրաւէին հանդիսատեսը:
Իրապէս բախտաւոր ենք, որ Սօս Սարգսեաններ, Վարուժան Խտըշեաններ, Վիգէն Ստեփանեաններ տեսած սերունդ ենք:
Վստահ եմ, որ Համազգային պետական թատրոնը այդ գիշեր բաւական յուզիչ եւ յիշատակներով լեցուն երեկոյ մը անցուց:
Գիտեմ, որ Դաւիթ Յակոբեանի փակման սրտի խօսքը ամբողջ սրահը լացուցած է:
Լսեցի նաեւ, որ Թամարն ալ իր խօսքին մէջ անդրադարձած է Վիգէնին` Լիբանանի մէջ ծառայութեան:
Ճիշդ է, մէկ տարի անցած է: Ընդհանուր այս տակնուվրայ վիճակին մէջ օրէ օր բացականերն ալ մեր հոգեկանին վրայ սկսած են աւելիով ազդել:
Գիտենք, որ պիտի վարժուինք:
Գիտենք, որ կեանքը կը շարունակուի:
Սակայն միշտ տեղ մը կեանքին մէջ պարապութիւնը ճնշող հոգեվիճակ կը ստեղծէ:
Վիգէն Ստեփանեանը Հայաստանի եւ լիբանանահայութեան թատերական կեանքին մէջ մեծ վաստակ ունէր: Անոր ճրագին շողերէն եւ արդիւնքներէն բոլորս ալ օգտուած ենք եւ վայելած ենք, պիտի շարունակենք ալ օգտուիլ եւ վայելել:
Թող յիշատակը անթառամ մնայ: Համազգայինն ալ իր բազմաբնոյթ գործունէութեամբ, մանաւանդ թատերական ճրագը միշտ լուսաւոր եւ փայլուն պահէ:
