ՍԵՊՈՒՀ ՅՈՎԱԿԻՄԵԱՆ
«Երգեցողութիւնը սրտին հետ կապ ունի, որ ուղղակի հոգիին կ՛երթայ»
ԿՈՄԻՏԱՍ ՎԱՐԴԱՊԵՏ
Հայ եկեղեցական երգեցողութիւնը, որ դարերու տողանցքով մեզի հասած է, այսօր կը տառապի անկարող տիրացուներէն եւ անվարժ դպրապետներէն: Շատ յաճախ գրուած ու շեշտուած է կարեւորութիւնը` հայ եկեղեցական երգերու պատշաճ կատարման:
Այս երգերու խումբին կը պատկանին` շարականները, տաղերը, մեղեդիները, սրբասացութիւնները, ս. պատարագի երգերը եւ այլն: Իւրաքանչիւր երգիչ, ունենալով իր յատուկ մօտեցումը, իր մեկնաբանութիւնը, երբեմն` արեւելեան շեշտերով, անտեղի զարդ դարձուածքներով կ՛երգեն` առանց ուշադրութիւն դարձնելու աղօթքի բառերուն եւ քաղցր մեղեդիին:
Ներկայիս հաւատացեալը, որ եկեղեցի կը յաճախէ, տուն կը վերադառնայ խառնիճաղանճ ձայներով լեցուած: Որքա՜ն ցաւալի է տեսնել խորանի սպասարկողներուն աններդաշնակութիւնը եւ անտեղի մրցակցութիւնը` գերազանցելու զիրար: Որքա՜ն տհաճ է երաժշտագէտներուն, երաժշտասէր հասարակութեան` լսել անմշակ ձայները, արուեստազուրկ երգեցողութիւնը:
Կայ նաեւ երգեհոնի պարագան, որ անհրաժեշտ է ոչ միայն ձայներուն ընկերանալու, այլ նաեւ` այդ ձայներուն թերութիւնները ծածկելու: Այսօր, դժբախտաբար, կան «երգեհոնահարներ», որոնցմէ ոմանք ոչ իսկ պաշտօնական դասընթացքներու հետեւած են: Կը նուագեն ազատօրէն` մերթ բարձր, մերթ ցած, ձայնակարգը անտեղիօրէն փոխելով եւ անյարմար ու անպատշաճ խաղերով:
Երբեք թող չառարկուի, որ ունկնդիր հասարակութիւնը բան չի հասկնար եւ չի կրնար գնահատել լաւը, գեղեցիկը:
Եկեղեցին պէտք է ըլլայ հարազատ արտայայտիչը մեր հայ եկեղեցական երգերուն: Երբեք կարեւոր չէ, թէ որքան գեղեցիկ են երգերը, կարեւորը անոնց մեկնաբանութիւնն է, արուեստով ներկայացումը:
«Պէտք է երգուին սրտով եւ ոչ բերնով կամ կոկորդով»:
Համբերութեամբ սպասած ենք ու կը յուսանք, որ մեր եկեղեցական իշխանութիւնը վերջ պիտի տայ այս աններելի անկարգութեան եւ վերջապէս գիտակցի, որ հայ եկեղեցական երգեցողութիւնը պէտք է կատարուի ծայրագոյն բծախնդրութեամբ, բարձր մակարդակով, լրջօրէն եւ պաշտաճօրէն:
