Քառասուն օրեր առաջ Լիբանանահայ Մատաղճեան եւ Տուտագլեան ընտանիքները եւ առհասարակ լիբանանահայ համայնքը կորսնցուցին իրենց հարազատներէն «տիկին Անահիտը» ինչպէս որ ծանօթ էր ան իր շրջապատին մէջ: Ան նաեւ ծանօթ էր որպէս «վեթերան ընկերուհի», նկատի ունենալով, որ ան ԼՕԽ-ի նախ Այնճարի «Աղթամար» եւ ապա Անթիլիասի «Նայիրի» մասնաճիւղերուն անդամ էր երկար ժամանակ: Ան մաս կը կազմէր «Նայիրի» մասնաճիւղի հիմնադիր սերունդին եւ երկար տարիներ ծառայած էր որպէս աշխուժ ու գործունեայ անդամ: Մուսալեռցի այս հայուհին նաեւ մայրն էր նահատակ Պարոյր Տուտագլեանին, որ զոհ գացած էր լիբանանեան պատերազմի դաժան բախումներուն` զէնքը ձեռին պաշտպանելով լիբանանեան հայրենիքն ու լիբանանահայ գաղութը: Խառնուածքով ժպտերես ու ծառայասէր տիկին Անահիտ միշտ պատրաստ էր օգնութեան փութալու հոն, ուր պէտք էր: Երբ Լիբանանի տնտեսական տագնապի այս օրերուն, ինչպէս ամէն հայու, իրե՛ն եւս հարց կը տրուէր, թէ բանի մը պէտք ունի՞, ան վճռական կը պատասխանէր, որ ինք պէտք չունի, բայց «այսինչ բարեկամը» պէտք ունի եւ կը փութար կարիքաւոր հայորդիներու ցանկ մը ներկայացնել: Ան նաեւ ընկերասէր էր, կը բաւէ. որ անգամ մը տեսած կամ լսած ըլլար դրացիի մը կամ ծանօթի մը մասին ու արդէն իր յաջորդ հանդիպումին կ՛ողջունէր դիմացինը` երկար տարիներու բարեկամի մօտեցումով, անոր «հալը, քէֆը» հարցնելով: Ընկերուհի Անահիտը կարելի էր նկատել նաեւ «բանաւոր հանրագիտարան» մը: Ան նախաձեռնող էր իր ծառայասիրութեան մէջ. կը բաւէ, որ իմանար, թէ մէկը օգնութեան կամ այլ հարցի մը լուծման պէտք ունի: Անմիջապէս ի՛նք կը նախաձեռնէր ու կը կապուէր տուեալ ենթակային` հարց տալով. «Դուն այսինչ հա՞րցը ունիս, կեցի՛ր, ես կը դասաւորեմ», ու իրեն հասու բոլոր միջոցներով կը ջանար օգտակար ըլլալ ենթակային, «Բոլորս մէկ ընտանիք ենք` ցրուած այս աշխարհին մէջ» ըսելով: Թաղեցիներ, բարեկամներ ու ծանօթներ իրե՛ն կը դիմէին, երբ շրջանին մէջ բանի մը կամ մէկու մը մասին ուզէին իմանալ: Երկար ատեն Այնճարի եւ ապա Անթիլիասի մէջ բնակած ըլլալով` քաջատեղեակ էր Անթիլիասի եւ Այնճարի ներկայի թէ անցեալի անցուդարձերուն մասին: Աւա՜ղ, իր առողջական պայմաններուն բերումով կարելի չեղաւ իր յուշերը արձանագրել ու գրի առնել: Վերջին շրջանին տիկին Անահիտը յոգնած կը թուէր, ան իր անմիջական ընտանիքին ու հարազատներու բարոյական յենարանին կողքին, կ՛ապաւինէր նաեւ ֆիզիքական յենարանի մը` ձեռնափայտին, որպէսզի, ինչպէս միշտ, յառաջացած տարիքին եւս խրո՛խտ ու ճակատաբաց կարենար քալել: Իր կեանքի վերջին օրերուն բաւական տխուր էր, ամէն անգամ որ Արցախի թէ Լիբանանի մէջ զոհի մը կամ նահատակի մը նկարը տեսնէր կամ անունը լսէր, կը յուզուէր վերյիշելով ի՛ր նահատակը` Պարոյրը:
Հողը թեթեւ գայ վրադ, սիրելի՛ ընկերուհի Անահիտ:
ՍԳԱԿԻՐ ԲԱՐԵԿԱՄ ՄԸ
