Գէո՛րգ, Լո՞ւրջ Էիր

ՍԵՐՈԲ ՍԱՀԱԿԵԱՆ

Գէո՛րգ, դու լո՞ւրջ էիր:

Դու լո՞ւրջ, նման միւսներին, այդ ահեղ կռո՞ւին էիր:

Քե՞զ ալ գտած, առած տարած էին, թէ դու վազած էիր:

Չէ՛, չԷ՛, իմ գիտցած Գէորգը հոն ըլլալու չէր:

Իմ ճանչցած Գէորգը շատ տեղ ըլլալու էր, բայց` ո՛չ հոն:

Իմ գիտցած Գէորգին համար խաղաղ կեանքն իսկ շատով տաժանակիրն էր:

Գէորգը իմ բաւականին հին ծանօթն էր, ու բախտը բերած էր, որ Գէորգին հետ գոնէ քանի մը առթիւ, քանի մը շաբաթ, մի տեղ միասին գտնուէինք:

Հաց ուտէինք, ելոյթ կազմակերպէինք , դէպի Արցախ գոնէ երկու առթիւ արշաւէինք:

Պարզապէս շատով Գէորգի նմանին օրհնեալ ներգրաւմամբ, հայ մշակոյթը ապրէինք, Հայաստանը ապրէինք , Արցախը պեղէինք,:

Վերջապէս, Գէորգի նման անզուգական հայ մարդու, դաշնակցականի  հպարտանքն ըմբոշխնէինք:

Գէորգի առողջական վիճակն այնքան ալ նախանձելին չէր, ունէր ֆիզիքական հարցեր, այնուամենայնիւ բոլորէս առողջն ու անպայման զինուորացուն կը խաղար:

Չէ՞ որ այնճարցի էր, տարբեր չէր կարող ըլլալ:

Չկար ոստում որեւէ բարձունքի, որ չյանդգնէր:

Չկար որեւէ խորան, որեւէ յուշարձան, ուր ձայնը չձգէր:

Չկար որեւէ հերոս, որուն գովքն ամբողջ ժամ չհիւսէր:

Չկար հայրենական որեւէ յուշ, որն չանմահացնէր:

Այդ ո՞վ կ՛ըսէր, որ մի օր ու այնքանին վաղ Գէորգն ալ պիտի միանար այդ հերոսաց փաղանգին:

Այդ ո՞վ կ՛ըսէր, որ Գէորգը տուն պիտի վերադառնար, թէեւ յաղթական, բայց սգաւոր ընկերներին ուսամբարձ:

Այդ ո՞վ կ՛ըսէր, որ Գէորգին մասին պիտի խօսէինք անցեալի թէ անցաւորի լեզուով:

Տակաւին Գէորգը մի անգամ եւս Երուսաղէմ գալու էր:

Մի անգամ ե՛ւս մեզ «Ձայն տուր ով ֆետա»-ն ու Յարութեան տաճարին «Տէր ողորմեա»-ն մրմնջելու էր:

Մինչ օրս` կորած Գետաշէնին եւԿարօտին դարձին աղօթելու էր:

Իրաւ թէ Գէորգը կ՛ապրէր իր ընկերների համար:

Իրաւ թէ, եթէ Գէորգի համար մտահոգութիւն կար ,այդ կուսակցական ներքին կեանքն էր, Հայաստանի վերելքն էր Արցախ աշխարհի վաղն էր: Արցախ աշխարհի, Շուշի ամրոցի, ուր վերջերս անկիւն մըն ալ որպէս տուն վերցուցած էր:

Չգիտեմ` վերցուցած էր ի՞նչ երազներով, ի՞նչ օրերի ծրագրերով:

Վերջապէս Գէորգը տեսիլքի մարդ էր:

Գէորգ ՛, անցիր հանգիստ, վստա՛հ եղիր, թէ Շուշիից հրաժարելու չենք, այնքան` որքան Երեւանից :

Մինչեւ Վանից իսկ հրաժարելու չենք:

Դու չտեսար , բայց քո սերունդներն այդ տեսնելու են:

Գնա՛, հանգչիր քո նմաններով հարուստ լուսաւոր խորանին:

Մի խորան, որ, ցնծութիւն մեզ, հարստացաւ առաւել չորս քո նման երդմնեալներով :

Գեղամը բաւ չէր, ետեւից հասաւ Մհերը:

Մհերը բաւ չէր, հասաւ Գէորգը :

Գէորգը բաւ չէր, հասաւ Քրիստափորը:

Ո՛վ տէր, տակաւին որքանն է պահանջելու սա հողը:

Ե՞րբ է յագենալու: