ՍԵՐՈԲ ՍԱՀԱԿԵԱՆ
Գէո՛րգ, դու լո՞ւրջ էիր:
Դու լո՞ւրջ, նման միւսներին, այդ ահեղ կռո՞ւին էիր:
Քե՞զ ալ գտած, առած տարած էին, թէ դու վազած էիր:
Չէ՛, չԷ՛, իմ գիտցած Գէորգը հոն ըլլալու չէր:
Իմ ճանչցած Գէորգը շատ տեղ ըլլալու էր, բայց` ո՛չ հոն:
Իմ գիտցած Գէորգին համար խաղաղ կեանքն իսկ շատով տաժանակիրն էր:
Գէորգը իմ բաւականին հին ծանօթն էր, ու բախտը բերած էր, որ Գէորգին հետ գոնէ քանի մը առթիւ, քանի մը շաբաթ, մի տեղ միասին գտնուէինք:
Հաց ուտէինք, ելոյթ կազմակերպէինք , դէպի Արցախ գոնէ երկու առթիւ արշաւէինք:
Պարզապէս շատով Գէորգի նմանին օրհնեալ ներգրաւմամբ, հայ մշակոյթը ապրէինք, Հայաստանը ապրէինք , Արցախը պեղէինք,:
Վերջապէս, Գէորգի նման անզուգական հայ մարդու, դաշնակցականի հպարտանքն ըմբոշխնէինք:
Գէորգի առողջական վիճակն այնքան ալ նախանձելին չէր, ունէր ֆիզիքական հարցեր, այնուամենայնիւ բոլորէս առողջն ու անպայման զինուորացուն կը խաղար:
Չէ՞ որ այնճարցի էր, տարբեր չէր կարող ըլլալ:
Չկար ոստում որեւէ բարձունքի, որ չյանդգնէր:
Չկար որեւէ խորան, որեւէ յուշարձան, ուր ձայնը չձգէր:
Չկար որեւէ հերոս, որուն գովքն ամբողջ ժամ չհիւսէր:
Չկար հայրենական որեւէ յուշ, որն չանմահացնէր:
Այդ ո՞վ կ՛ըսէր, որ մի օր ու այնքանին վաղ Գէորգն ալ պիտի միանար այդ հերոսաց փաղանգին:
Այդ ո՞վ կ՛ըսէր, որ Գէորգը տուն պիտի վերադառնար, թէեւ յաղթական, բայց սգաւոր ընկերներին ուսամբարձ:
Այդ ո՞վ կ՛ըսէր, որ Գէորգին մասին պիտի խօսէինք անցեալի թէ անցաւորի լեզուով:
Տակաւին Գէորգը մի անգամ եւս Երուսաղէմ գալու էր:
Մի անգամ ե՛ւս մեզ «Ձայն տուր ով ֆետա»-ն ու Յարութեան տաճարին «Տէր ողորմեա»-ն մրմնջելու էր:
Մինչ օրս` կորած Գետաշէնին եւԿարօտին դարձին աղօթելու էր:
Իրաւ թէ Գէորգը կ՛ապրէր իր ընկերների համար:
Իրաւ թէ, եթէ Գէորգի համար մտահոգութիւն կար ,այդ կուսակցական ներքին կեանքն էր, Հայաստանի վերելքն էր Արցախ աշխարհի վաղն էր: Արցախ աշխարհի, Շուշի ամրոցի, ուր վերջերս անկիւն մըն ալ որպէս տուն վերցուցած էր:
Չգիտեմ` վերցուցած էր ի՞նչ երազներով, ի՞նչ օրերի ծրագրերով:
Վերջապէս Գէորգը տեսիլքի մարդ էր:
Գէորգ ՛, անցիր հանգիստ, վստա՛հ եղիր, թէ Շուշիից հրաժարելու չենք, այնքան` որքան Երեւանից :
Մինչեւ Վանից իսկ հրաժարելու չենք:
Դու չտեսար , բայց քո սերունդներն այդ տեսնելու են:
Գնա՛, հանգչիր քո նմաններով հարուստ լուսաւոր խորանին:
Մի խորան, որ, ցնծութիւն մեզ, հարստացաւ առաւել չորս քո նման երդմնեալներով :
Գեղամը բաւ չէր, ետեւից հասաւ Մհերը:
Մհերը բաւ չէր, հասաւ Գէորգը :
Գէորգը բաւ չէր, հասաւ Քրիստափորը:
Ո՛վ տէր, տակաւին որքանն է պահանջելու սա հողը:
Ե՞րբ է յագենալու: