Գործի Ժամն Է

Յ. ԼԱՏՈՅԵԱՆ

Հայաստանի նոր կառավարութեան առջեւ բազմատեսակ մարտահրաւէրներ կան:

Հայաստանի նոր Ազգային ժողովին մէջ բաւական կնճռոտ հարցեր կան:

Պատերազմէն ետք բաւական աշխատանքի մարզեր նոր դժուարութիւններու դէմ յանդիման կը գտնուին:

Սակայն այս բոլորին զուգահեռ պէտք է նկատի առնուի նաեւ այն, որ Հայաստանի կառավարութիւնը անմասն չմնայ լիբանանահայութեան դիմագրաւած դժուարութիւններէն:

Խօսքի ժամանակը շատոնց անցած է: Գործի ժամն է արդէն: Լիբանանահայութեան օրակարգը ո՛չ իրաքահայ, ո՛չ ալ սուրիահայ գաղութներու օրակարգերուն հետ կարելի է բաղդատել:

46 տարիներու լիբանանահայութեան հաւատքը ամուր մնացած է եւ պիտի մնայ:

Լիբանանահայութիւնը պահելն ու պահպանելը միայն նախկին լիբանանահայերու օրակարգ պէտք չէ ըլլայ:

Ամբողջ աշխարհի մէջ տարածուած սփիւռքի միայն նախկին լիբանանահայերու հանգանակութեամբ չէ, որ այս գաղութը պէտք է պահուի:

Այսօր, փաստօրէն, մեծ թիւով լիբանանահայեր կը փոխադրուին Հայաստան:

Հայաստանի կառավարութիւնը լիբանանահայութեան համար յատուկ ծառայութիւններու եւ միջոցառումներու չդիմեց տակաւին:

Նոյնը չէր իրաքահայերու եւ սուրիահայերու պարագային: Թէեւ անոնց համար եղածն ալ մեծ բան չէր:

Լիբանանահայութիւնը, տասներորդ անգամն ըլլալով կը կրկնենք, սփիւռքին մարդուժ մատակարարող օճախն է:

Լիբանանահայութիւնը անցեալէն մինչեւ օրս բոլորին հասնող գաղութն է:

Լիբանանահայութիւնը այսքան ծանր տագնապ չէ անցուցած:

Ամբողջ սփիւռքը պէտք է զօրաշարժի ենթարկուի, որպէսզի այս գաղութը ոտքի մնայ:

Հիւանդանոցային, բժշկական, դեղորայքի, ընկերային, կրթական, սնունդի, կենցաղային կարիքները բազմատեսակ են, եւ եւ օրէ օր զանոնք ապահովելը աւելի նուաստացուցիչ կը դառնայ:

Հայաստան հասնող եւ հաստատուող լիբանանահայերը տակաւին ոչ մէկ նեցուկ կը վայելեն: Ո՛չ մէկ ուղղութիւն, ո՛չ մէկ նախաձեռնութիւն, ոչ մէկ հետաքրքրութիւն:

Կարծէք երկրորդ կարգի քաղաքացիներ են:

Կարծէք պետութիւնը չունի Լիբանանէն հայրենիք տեղափոխուող հայորդիներուն տէր կանգնելու, զանոնք քաջալերելու, պահելու եւ գոհացնելու տրամադրութիւն:

Այսօր, բոլոր ժամանակներէ աւելի, պէտք է քաջալերուի ներգաղթը: Իսկ այս ժամանակահատուածին լիբանանահայերու  ներգաղթի հոսքին նկատմամբ այսքան անտարբեր մնալը վնաս է բոլորիս:

Փաստը սուրիահայերուն Հայաստան ներգաղթն ու անմիջապէս օտար ափեր հոսքն է: Պատճառները շատ են, սակայն հիմնականը անտէր զգալն է:

Հայաստանի պետութիւնը պէտք չէ սպասէ վեհափառէն, քաղաքական կուսակցութիւններէն եւ համայնքներէն խնդրանք կամ ծրագիր: Գործնապէս ի՛նքը թող ունենայ յստակ ծրագիր մը` լիբանանահայութեան վերաբերող:

Այսօր լիբանանահայութիւնը լինել-չլինելու պայքար կը մղէ եւ ինքզինք կը պահէ ի՛ր ճիգերով միայն:

Ճիշդ չէ ամէն անգամ յիշեցնելու կարգով մատնանշենք մեր գաղութին կարեւորութիւնը եւ անհրաժեշտութիւնը:

Յուսամ միտքս յստակ է: