ԹԱԼԻՆ ԼԱՏՈՅԵԱՆ
Մեր Լուսինը խաւարեցաւ,
Շողը յանկարծ մարեցաւ`
Պատճառելով խոր վիշտ ու ցաւ:
Ո՞վ կ՛ըսէր, որ մեր Լուսինը`
Փայլող արծաթեայ Տիկինը,
Օր մը այսպէս պիտի մարէր
Եւ մեզ իր լոյսէն զրկէր:
Բոց էր ան` կեանքով լեցուն,
Խինդ ու փայլքով վառվռուն,
Արեւներէն աւելի պայծառ,
Վառող կրակ` ժիր եւ կայտառ:
Օգնող ձեռք էր բոլորին համար,
Թիկունք՛ անձայն տկարին,
Տիպար ԼՕԽ-ական ընկերուհին:
Աւանդութիւններու պահապանը,
Համախմբողն ու միացնողը,
Արժէքներու մեր աղբիւրը,
Մեր օճախին ամուր սիւնը
Եւ տրոփող փափուկ սիրտը:
Ճերմակ հագուած, նաեւ` ծաւի,
Մեծ ժպիտով համակրելի,
Աղօթքներդ միշտ լսելի
Գործով-ձայնով շնորհալի,
Մեր թանկագին մայր եւ նանի:
Այսպէս պիտի յիշեմ քեզ,
Մեծ ժպիտը միշտ դէմքիդ,
Իսկ վիշտ ու ցաւերդ` ետիդ:
Զօրաւոր, նաեւ` դիւրաբեկ,
Մեզմէ հեռու եւ մօտ յաւէտ:
