ՎԵՀԱՆՈՅՇ ԹԵՔԵԱՆ
Համաճարակ, պայթիւն, թալանող պետութիւն, կատարեալ չքաւորութիւն. ո՞ւր մնաց մայրիներու գեղածիծաղ երկիրը: Պատերազմէն 45 տարի ետք, բազմաթիւ վերյառնումներէ ետք, Լիբանանի երբեմնի պատմուճանը այլակերպարանափոխուած` ցնցոտի հագած է: Բայց հայու հոգին տոկուն է ու հաւատացեալ. երդիքը պահել գիտէ: Ասեղին ծակէն դուրս գալ գիտէ: Նոյնիսկ եթէ թռչի, տուն կը շինէ, իր հին բոյնը կը յիշէ.
Աս ի՜նչ զուլում է հայաշխարհի մէկ ծայրէն միւսը: Թէ՛ մեր ծննդավայրին մէջ, թէ՛ Սուրիոյ, թէ՛ հայրենիքին մէջ մեր ազգը առօրեայ մտատանջութիւններու մէջ թաթխուած է: Օտար ազգերու, ինչպէս նաեւ հայրենակիցներու, մինչեւ իսկ մեզի նման ցեղասպանութեան ենթարկուած ազգին ախորժակներուն զոհ:
«Հա՛յր Աստուած, անցո՛ւր մեզմէ այս բաժակը. թուրքին, ազերիին, իրենց սեփական ժողովուրդին վրայ արձակազէն կանգնող, հայոց բանակը տկարացնող, ինչպէս նաեւ բոլո՜ր օտարազգի բռնացող ու թալանող սադայէլներուն տուր: Թող այլեւս անո՛նք համտեսեն այս թոյնը, որպէսզի ի վերջոյ մեր տառապող ժողովուրդը գտնէ իր արփաշող, արդար կեանքը: Բայց անկէ առաջ` ժողովրդապաշտ, իմաստուն, խղճամիտ ու անդաւադիր, նոր նահատակներ խնայող, սահմանները պաշտպանող, աղքատութեան ու անյուսութեան ճանկերէն ազատող ամրակուռ պետութիւն տուր: Մարդիկ ու կիներ, որոնք նիւթի ու պաշտօնի գերի ըլլալով` ժողովուրդը չեն գերեվարեր: Չարը չէզոքացուր, բարին ամրացուր:
Խաղաղասէր, բարձրագոյն մշակոյթ, անհամար եկեղեցիներ ստեղծող հայ ժողովուրդը լիուլի արժանի է անոր: Կ՛ըսես, թէ ուր որ երկու-երեք հոգի իմ անունովս բան մը խնդրեն, պիտի տամ անոնց: Ահաւասիկ մենք հազարներո՜վ կը խնդրենք. հաճի՛ս անմիջապէ՛ս տո՛ւր»:
