Տ. Թ.
Այսպէս անյայտ, անաղմուկ եւ անտրտունջ մեր աշխարհէն հեռացաւ Սեդան, շաբաթներ առաջ, հեռու Լիբանանէն, իր սիրած երկրէն, իր ընտանիքէն, բարեկամներէն ու ընկերուհիներէն:
Սեդան «մարդ»-ու այն տիպարն էր, որ կարելի է, կատարեալ սեպել: Երկու տիպար ամփոփուած էր իր մէջ` կին մարդը եւ գործիչ մարդը. ԼՕԽ-ի մէջ իր տարիներու գործունէութեան ընթացքին, զինուած իր երկու տիպարներու բարեմասնութիւններով, խոր հետք ձգեց, որ կարելի է բնորոշել որպէս ԼՕԽ-ական տիպարի օրինակ:
Լիբանանահայ օգնութեան խաչին ծառայութեան ընթացքին ան ցուցաբերեց նախ իսկական մարդու իր արժանիքները` բարի, համեստ, սիրող, գուրգուրացող, դիմացինը լսող եւ հասկցող, աշխատող եւ լուռ պայքարող, ապա ղեկավարի մը անհրաժեշտ արժանիքները` պարզութիւն, գիտակցութիւն, շինիչ հեղինակութիւն, որոնք բնականաբար կը բխէին իր հեզութենէն, մասնագիտական պատրաստութենէն եւ դիմացինը թէ՛ որպէս մարդ, թէ՛ որպէս գործիչ գնահատելու կարողութենէն: Անժխտելի ուժ մըն էր կազմակերպութեան մէջ, ուր իր կողքին հանգիստ կը զգային գործակիցները` գործելու, հետեւելու եւ իրագործելու. ամէն գործունէութեան նոր ժամանակաշրջանի մը սկիզբին «Մեր ներկայացուցիչը Սեդա՞ն է» շատ անգամ կը հասկցնէին մասնաճիւղերու վարչութիւններու եւ յանձնախումբերու անդամուհիները: Ժողովական կեանքին մէջ գիտէր լսել, մտիկ ընել, հետեւցնել, կարծիք կազմել եւ արտայայտել, գիտէր որոշում կայացնել եւ հարցերու լուծման յանգիլ եւ յարգել որեւէ տրուած որոշում: Դիւրութեամբ իր սխալը ընդունող էր, նոյն դիւրութեամբ դիմացինին սխալը մատնանշող նուրբ ոճ մը ունէր, որ մղիչ ուժ կը դառնար սխալին անդրադառնալու եւ շտկել փորձելու:
Բարձր տրամադրութեամբ, աշխուժ, իրատես եւ նոյն ատեն լաւատես, գործ յառաջ տանելու ամէնէն դժուար օրերուն իսկ գործի վրայ էր: Գաղափար, միջոց եւ մասնակցութիւն` իր ստեղծած կամ իրեն յանձնարարուած եւ ստանձնած աշխատանքներուն պարտաւորիչ յատկանիշներն էին, որոնք ամէնէն աւելի արժեւորուեցան «Արաքսի Պուլղուրճեան» ընկերա-բժշկական կեդրոնի ծրագրին, կառուցման եւ գործունէութեան ընթացքին: Կարելի է երկար խօսիլ Սեդա գործիչի եւ նոյնքան մարդու մասին, թելադրող` իր համեստութեամբ եւ պարզութեամբ ու լայնամտութեամբ պարտաւորեցնող Սեդային մասին, հանելով իսկական ԼՕԽ-ականի տիպարը:
Ցաւող սրտի այս քանի մը տողերը թող խունկ ու աղօթք համարուին իր յիշատակին եւ իր գործակից ընկերուհիներէն մէկուն հետեւեալ խօսքը, թող նախ իր արժանի գնահատանքը ըլլայ, ապա ուղեցոյց` մեզի, իւրաքանչիւր ԼՕԽ-ականիս` «Ընկերուհին օր մը ինքզինք մեզմէ վեր չդասեց»: Հանգչի՛ր խաղաղութեամբ, սիրելի՛ ընկերուհիս:
