Տարի մը անցաւ, բայց այս «Քորոնա»-ի համաճարակը չվերացաւ, չանհետացաւ. ըստ երեւոյթին, տակաւին երկար ալ պիտի մնայ: Այս ահաւոր ժահրը աջ ու ձախ մահ սփռեց, հարազատներ իրարմէ հեռացուց, անմարդկային կացութիւն մը ստեղծեց` «հեռուից հեռու»: Ամէն ինչ կրճատուած է` ուրախութիւնները, տխուր առիթները, հիւանդի այցելութիւնը, տօնական օրերը, ամէ՛ն ինչ:
Քառասուն օրեր առաջ ԼՕԽ-ի «Հայաշէն» մասնաճիւղը կորսնցուց իր գործունեայ անդամներէն, նախկին վարչական` Սօսի Տէմիրճեանը: Զինք կը տեսնէինք միշտ առոյգ եւ կայտառ վիճակի մէջ: Փոքրին հետ` փոքր, մեծին հետ` մեծ, ժպտերես, պարտաճանաչ, գործերը լիուլի կատարող: Ձեռնարկներուն` միշտ ներկա՛՛յ, հարկ եղած պարագային, ճաշերու պատրաստութեան համար ալ ձեռք երկարող: Մեզի կ՛ըսէր. «Մենք չենք կրնար նստիլ, պէտք է աշխատինք, վարժուած չենք նստելու»: Իրապէս ալ այդպէս էր:
Ընկերուհի Սօսի գնահատող էր, տարեկան տեղեկագիրի ընթերցումէն ետք անպայման իր գնահատականը կու տար: Գիտէր իմաստը կամաւոր աշխատանքին, անոր համար ալ միշտ կը գովէր վարչութեան տարած աշխատանքը, կը քաջալերէր անդամները: Իր անհանգիստ վիճակին մէջ իսկ ժողովներէն եւ ձեռնարկներէն կը փորձէր չբացակայիլ: Զոհողութիւնը իր բնազդին մէջ էր, անոր համար ալ անդամակցած էր թաղիս`Սուրբ Յովհաննու Կարապետ եկեղեցւոյ տիկնանց միութեան` որպէս անդամ, նոյնպէս ծառայելով եկեղեցւոյ: Յատկանշական էր եկեղեցւոյ անուանակոչութեան առիթով մատաղի պատրաստութեան ժամանակ իր ներկայութիւնը` հինէն նորէն իր զուարճալի պատմութիւններով համեմուած: Ո՜վ չի յիշեր անոր պատրաստած ճիտապուրը, զոր անձամբ կ՛եփէր եւ, տիկինները իր տունը հրաւիրելով, կը հրամցնէր. ասիկա ամէն տարի մատաղի պատրաստութենէն ետք անոր մնայուն սովորութիւնն էր:
Վերջին ամիսներուն անոր առողջական վիճակը աւելի վատացաւ, իսկ երբ «Քորոնա» ժահրով վարակուեցաւ, այլեւս անոր մարմինը չդիմացաւ, չկրցաւ դիմադրել, եւ ընկերուհի Սօսին բոլորէն առյաւէտ հրաժեշտ առնելով` հեռացաւ:
Մեզմէ յաւերժ բաժանումդ անակնկալ էր ընկերուհի՛, կարծեցինք պիտի վերադառնաս ինչպէս միշտ, բայց մահը այս անգամ վերջնականապէս խլեց քեզ մեզմէ, ինչ դաժան եւ անողոք է այս իրականութիւնը:
Պիտի կարօտնանք ժպտուն դէմքդ:
Հողը թեթեւ գայ վրադ սիրելի՛ ընկերուհի Սօսի:
«ԼՕԽ»-Ի «ՀԱՅԱՇԷՆ» ՄԱՍՆԱՃԻՒՂ
