Դժուար է այն պահը, երբ հարազատներ եւ բարեկամներ կը հաւաքուին վերջին հրաժեշտ տալու սիրելիի մը, որ առյաւէտ կը բաժնուի իրենցմէ:
Կը փորձեն գտնել մխիթարութեան եւ սփոփանքի խօսքեր` քաջ գիտնալով, որ անպայման պիտի չմխիթարեն եւ չսփոփեն մեզ, երբ հեռացողը իր ետին ձգած է բազմամեայ վաստակ` միութենական հարուստ գործունէութեամբ:
Պատրիկ Կիւլպէնկեան ծնած է 1932-ին, Համատանի մէջ, Պարսկաստան: Ան իբրեւ սկաուտ` ՀՄԸՄ-ին մաս կազմած է 1950-ին, Պէյրութի մէջ:
1950-1953 եղած է Լիբանանի Շրջանային վարչութեան հեծելարշաւի յանձնախումբի անդամ:
1960-1970 եղած է Լիբանանի Շրջանային սկաուտական խորհուրդի անդամ: Այնուհետեւ, 1975-1978 մաս կազմած է Լիբանանի Շրջանային վարչութեան` ստանձնելով գանձապահի պաշտօն:
1987-1999, 1991-1995, 1995-1999 եւ 2003-2007 եղած է ՀՄԸՄ-ի Կեդրոնական վարչութեան անդամ, եւ Համա-ՀՄԸՄ-ական Դ., Ե., Զ. եւ Ը. բանակումներուն ստանձնած է գանձապահի պարտականութիւն:
Երկար տարիներ եղած է միութեան «Մարզիկ» պաշտօնաթերթի վարչական պատասխանատու եւ լիազօր ներկայացուցիչ:
Մասնակցած է միութեան գերագոյն` Պատգամաւորական 9 ժողովներուն:
2007-ին եղբ. Պատրիկ պարգեւատրուած է Լիբանանի սկաուտական ֆետերասիոնին եւ լիբանանեան պետութեան երիտասարդութեան եւ մարմնակրթութեան նախարարութեան կողմէ:
14 նոյեմբեր 2008-ին, միութեան 90-ամեակի հանդիսութեան ընթացքին, ՀՄԸՄ-ի Կեդրոնական վարչութեան կողմէ պարգեւատրուած է միութեան բարձրագոյն` «Արժանեաց» շքանշանով:
Պատրիկ Կիւլպէնկեան տարիներ շարունակ անշահախնդիր, բծախնդիր մօտեցումով եւ ՀՄԸՄ-ավայել միութենականի բարձր գիտակցութեամբ եւ նուիրումով ծառայեց իր պաշտած միութեան:
Բախտը ունեցած եմ փոքր տարիքէս ծանօթանալու եղբ. Պատրիկին` իբրեւ սկաուտ, ապա իբրեւ խմբապետ եւ միութենական: Իմ առաջին դրական տպաւորութիւնս պահած եմ մինչեւ հիմա, ինչպէս է պարագան բոլոր ՀՄԸՄ-ականներուն եւ մեզմէ ամէն մէկուն, որոնք աշխատած եւ գործակցած են եղբ. Պատրիկին հետ, միութենական յանձնախումբերու կամ այլ պատասխանատու մակարդակներու վրայ:
Եղբ. Պատրիկ իր միութենական աշխատանքին ընթացքին յատկանշուեցաւ իբրեւ խոնարհ զինուոր միութեան, ազնիւ ոգիով եւ ընտիր նկարագիրով անհատ մը, միշտ համբերատար եւ ուշադիր` անզգալաբար չվիրաւորելու ոչ ոքի, իրողութիւն մը, որ ակամայ մեր հեւքոտ առօրեային մաս կը կազմէ մեր միութենական գործակցութեան ընթացքին:
Սիրելի՛ եղբ. Պատրիկ,
Թէեւ այսօր տխուր ենք, որ մեզմէ կը բաժնուիս առանց լուր տալու, առանց մեզի առիթը տալու քեզմէ հրաժեշտ առնելու, բայց շատ լաւ գիտենք, որ դուն ապրեցար ՀՄԸՄ-ական հարուստ կեանք մը հաւատարիմ ըլլալով միութեան նշանաբանին` «Բարձրացի՛ր-բարձրացո՛ւր»-ին եւ քու ազնիւ ու ՀՄԸՄ-ական տիպարով օրինակ դարձար մեզ եւ քեզ ճանչցող բոլոր միութենականներուն:
Քեզ հարազատ միութենական եղբայրներդ եւ քոյրերդ իրենց սիրտերուն մէջ պիտի պահեն քու յիշատակդ, քու ազնիւ ժպիտդ եւ տիպար ՀՄԸՄ-ականի քու ձգած ժառանգդ, զոր փոխանցեցիր քեզի յաջորդող սերունդներուն:
Այսօր, աւելի քան երբեք, պէտք ունինք քու փոխանցած միութենական դաստիարակութեանդ, որովհետեւ ՀՄԸՄ-ականներէն կ՛ակնկալուի առաւել աշխատանքի կամք` քեզի նման, առաւել հաւատք եւ նուիրում ՀՄԸՄ-ի տեսլականին` քեզի նման, աւելի գործ` քեզի նման, որպէսզի կարելի ըլլայ դիմագրաւել միութեան եւ հայ ազգին օրէ օր ծանրացող մարտահրաւէրներուն դէմ:
ՀՄԸՄ-ը 102-ամեայ իր պատմութեան մէջ ունեցած է պատկառելի ղեկավարներու փաղանգ մը, որոնք իրենց տիպարով օրինակը ծառայեցին «Կամաւոր բանակ»-ին, սակայն հազուագիւտ եղած են եղբ. Պատրիկ Կիւլպէնկեանի նման ազնիւ եւ նուիրեալ անձերը, որոնք երկարաշունչ ձեւով պատասխանատու պարտականութիւններ ստանձնած ըլլան, եւ որոնց արժէքը եւ բացակայութիւնը ժամանակի ընթացքին աւելի զգալի պիտի ըլլայ:
Երթդ բարի, սիրելի՛ եղբ. Պատրիկ:
Հողը թեթեւ գայ վրադ:
