ԴՈԿՏ. ՀՐԱՅՐ ՃԷՊԷՃԵԱՆ
Սիրելի դրացի-բարեկամներ՝
Ժամկոչեան ընտանիք,
Պէյրութ, Լիբանան
1972 տարին դարձանք դրացիներ Պէյրութի Ժըտէյտէի շրջանին մէջ։ Մեր ներկայի բնակութեան շէնքը առաջիններէն էր այդ շրջանին մէջ, որ այդ օրերուն ծածկուած էր նարինջենիներու պարտէզներով։ Այսպէս ըսած գեղջկական շրջանի մը մէջ պիտի սկսէինք մեր դրացի-բարեկամութիւնը։
Բայց ինչ խօսք որ ժամանակի ընթացքին պիտի զարգանար շրջանը դառնալով քաղաքի ամենէն բանուկ մասերէն մին։ Եւ այդ զարգացումին հետ պիտի զարգանար նաեւ մեր կեանքը։ Ու տակաւին կար մեծնալու իրականութիւնը՝ ինչպէս նաեւ դրացիութիւնը որ պիտի վերածուէր բարեկամութեան։ Եւ բարեկամութեան հետ պիտի ապրէինք ու կերտէինք կեանքի մէջ նոյնպէս ստեղծուած խինդն ու ցաւը։
Մարտօն եւ Վազգէնը ինձմէ փոքր էին տարիքով։ Եւ իմ մեծնալուս հետ պիտի տեսնէի նաեւ իրենց հասակ առնելը։ Եւ ապրեցանք միասին Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմի արհաւիրքը,ռմբակոծումները,մոմի լոյսի տակ եւ ապաստարանի մէջ մեր կեանքերուն ապահովութեանը համար մեր պաշտպանութիւնը։ Բայց ապրեցանք եւ բաժնեկցեցանք նաեւ մեր ընտանեկան ցաւերը։ Ժամկոչեանները կորսնցուցին իրենց փոքր դուստրը եւ քոյրը ինքնաշարժի արկածի պատճառով՝եւ մենք մեր ծնողքը։ Հայրս վաղաժամ՝ իսկ մայրս կանխահաս եւ արկածի պատճառով՝երկուքն ալ մեկնեցան այս աշխարհէն։ Ու տակաւին մեր շէնքի խափանարարական արարքը 2005 թուականին՝երբ ծանրօրէն վնասուեցան մեր յարկաբաժինները։
Բայց կեանքը շարունակուեցաւ։ Վազգէնը ստացաւ հայեցի դաստիրակութիւն իր ծնողքին խնամքին ու գուրգուրանքին տակ եւ մեկնեցաւ հայրենիք ուսանելու եւ վկայուեցաւ իբրեւ ատամնաբուժ։ Վերադարձաւ Պէյրութ՝բայց չի բաւականացաւ կեանքը միայն տրամադրելու իր մասնագիտութեանը։ Ան լծուեցաւ ազգային-կուսակցական-միութենական եւ գաղութի կեանքի ծառայութեանը։ Եւ հոս եւս մենք շարուակեցինք մեր բարեկամութիւն-գործակցութիւնը եւ տարբեր մակարդակներու եւ միջոցառումներու մէջէն։ Վազգէնը ուրիշ բան չէր կրնար ընել եթէ ոչ իր կեանքի մէջ դրսեւորուած եւ արմատացած ազգային ինքնութիւնը դնել իր ազգին ու գաղութին համար։ Վազգէնը կազմեց ընտանիք եւ իր զաւակը կոչեց իր հօր անունով՝Յակոբ։ Ես ալ կազմեցի ընտանիք եւ իմ զաւակս կոչեցի հօրս անունով՝Վահէ։ Եւ այսօր՝Յակոբ եւ Վահէ՝չորրորդ սերունդ, կը շարունակեն իրենց բարեկամութիւնը, անկախ այն երեւոյթէն որ երկուքն ալ հաստատուած են եւրոպայի տարբեր երկիրներու մէջ։
Եւ Պէյրութէն հասաւ բօթը։ Վազգէնի անժամանակ մահը պսակաձեւ համավարակի պատճառով։ Ցաւը մեծ է։ Վազգէնը տակաւին իր ներդրումը պիտի ունենար։ Ան տակաւին շատ բան ունէր իրագործելու։
Բայց այսօր կ՚երթամ անցեալին։ Հոն՝այն երկար ճամբուն, որ մենք գալեցինք միասին։ Ժըտէյտիէն սկսած կեանքը որ կերտեցինք եւ ապրեցանք միասին՝ իր ուրախ եւ տխուր օրերու մէջէն։ Եւ այդ կեանքի մէջ Վազգէնը եղաւ ապրող իրականութիւն մը, որ դարբնեց իր անհատական ու ընտանեկան կեանքը։ Եթէ մէկ կողմէ Վազգէնի բարի ու սկզբունքի կառչած իր նկարագիրը՝բայց նաեւ ազգային արժէքներու գիտակութեանը մէջէն։ Եւ իր այս արժէքները դրաւ Լիբանանահայ գաղութի կեանքի մէջ իր մասնակցութիւնը եւ նպաստը բերելով։
Վազգէնին կեանքը նպատակասլաց էր։ Եւ այս՝ Վազգէնի Ժըտէյտիէն սկսած կեանքն է՝որ կը շարունակուի։ Ֆիզիքականէն անդին։
Սիրելի Ժամկոչեան դրացի-բարեկամներ,
Կը բաժնեմ ձեր ցաւը եւ արցունքը՝թէկուզ աշխարհագրականօրէն հեռու։ Կը ցաւակցիմ իւրաքանչիւրիդ հետ՝մէկ-մէկ։ Աղօթող եմ ձեր բոլորին համար եւ Սուրբ Հոգիին մխիթարութեանը կը հայցեմ։
Ցաւակցօրէն՝
Դոկտ. Հրայր Ճէպէճեան
Ընդհանուր Քարտուղար՝Արաբական
Ծոցի Աստուածաշունչի Ընկերութիւն
Քուէյթ՝ 8 Նոյեմբեր,2020
