Վ. ԱԶՆԱՒՈՒՐԵԱՆ
Պէյրութի նաւահանգիստի պայթումէն անցած են 40 օրեր, բայց տակաւին այս ահաւոր ցնցումին ձգած վիշտն ու ցաւը տարբեր տարողութեամբ փորագրուած կը մնայ բոլորիս սրտերուն մէջ:
Պայթումին յաջորդող ժամերուն, երբ տակաւին աւերներու ստուգման մէջ էի, յանկարծ կարծես երկրորդ պայթում մըն էր երիտասարդ հիւանդապահուհի Ճեսիքա Պեզճեանի անունը լսել զոհերու անուանացանկին մէջ:
Ճեսիքան ճանչցած եմ Մեսրոպեան վարժարանին մէջ պաշտօնավարած տարիներուս: Առաջին պատկերը, զոր յիշեցի, անոր անմեղ ժպիտն էր, որ երբեք չէր բացակայեր Ճեսիքային դէմքէն` նոյնիսկ ամէնէն դժուար դպրոցական քննութիւններուն ժամանակ: Իր դասընկերներուն միջեւ վէճերն անգամ իր ժպիտով լուծելու կարողութիւն ունէր ան: Վստահ եմ` իր կեանքի դժուարութիւնները եւս պիտի յաղթահարէր այդ ժպիտով, բայց®
Մեր վերջին հանդիպումը դպրոցի վկայականաց բաշխման օրն էր` քանի մը տարի առաջ: Որոշած էր հիւանդապահութեան ճիւղը ուսանիլ. ապագայի ասպարէզ մը, որ շատ մեծ զոհողութիւններ կ՛ենթադրէր, շատ բանի պատրաստ էր ինք, բայց չէր գիտեր ու երեւակայեր, որ այդ զոհողութիւնը զինք պիտի հասցնէր մահուան: Բայց այդպէս եղաւ, ցաւ ի սիրտ, պայթումի ահաւոր երկվայրկեանները բաւարար էին խլելու երիտասարդ կեանքը Ճեսիքային, գողնալու անոր բազում երազները, հիւանդներուն ապաքինման համար տիւ ու գիշեր աշխատելու իր պատրաստակամութեան վերջ տալու, լուսաշող ժպիտը սառեցնելու®
40 օրեր անցած են, եւ ես տակաւին իր ընտանիքին ցաւակցութիւն չեմ յայտնած, իր նկարը նոյնիսկ ընկերային ցանցերու վրայ չեմ զետեղած: Անոր մահուան լուրը ստանալուս առաջին վայրկեանէն իսկ ինքզինքս ուզեցի համոզել, որ Ճեսիքան տակաւին ողջ է, պարզապէս մեր երկուքին կեանքի պայմանները պիտի ըլլային խոչընդոտը, որ մենք երբեք չհանդիպինք:
Կը հաւատամ, որ մահուան հետ միայն սիրտն է, որ աշխատանքէ կը դադրի, բայց այդ փոքր կտորի բաբախումէ դադրիլը երբեք արգելք չի կրնար ըլլալ յիշատակներու ոչնչացման: Ճեսիքան Լիբանանի ամէնէն փոքր հիւանդապահուհին էր, որ զոհ գնաց այդ պայթումին: Այո՛, զոհ եւ ոչ նահատակ. Ճեսիքան երդուած էր փրկել ուրիշներու կեանքը, բայց ոչ զոհել ի՛ր կեանքը:
Դասընկերներդ, ծնողքդ եւ բոլոր քեզ ճանչցողները քու ժպիտդ եւ անձնուէր բնաւորութիւնդ այսօր եւս կը յիշեն եւ պիտի յիշեն:
Աստուած հոգիդ լուսաւորէ, պիտի ապրիս ժպիտիդ ընդմէջէն` բոլորիս յիշատակներուն մէջ:
