Կողքի՛դ Եմ, Լիբանա՛ն

ԽԱԺԱԿ ԳՈՒԼԱՃԵԱՆ

Ճգնաժամը համաշխարհային է:

Բայց Լիբանանի ճգնաժամը դժնդակ է:

Տաժանելի է:

Դժոխային է:

Հոն միայն «Քորոնա» ժահրի համաճարակի սարսափը չէ, որ ճգնաժամի մատնած է լիբանանցին:

Հոն լիբանանցիին տարիներու վաստակը մէկ օրուան մէջ կլանուեցաւ դրամատուներուն[՞] կողմէ:

Հոն լիբանանցին հացի կարօտ է, բառին ամենադաժան իմաստով:

Հոն լիբանանցին կ՛ապրի մարդու տարրական իրաւունքներու ոտնակոխման պայմաններու մէջ:

Հոն լիբանանցին երանի կու տայ պատերազմի օրերուն:

Լիբանանի ճգնաժամը նոր չէ, սակայն անոր ականջալուր չէինք կամ չէինք ուզեր ըլլալ, որովհետեւ լիբանանցին կը տոկար:

Աւելի՛ն ան ձեռք կ՛երկարէր սուրիահայ իր քոյրերուն եւ եղբայրներուն, երբ անոնք պատերազմի արհաւիրքէն հասած էին Լիբանան:

Ճգնաժամը կը սրէր: Լիբանանահայը կը հիւծէր:

Տակաւին կը հանգանակէր Հայաստանի եւ Արցախի համար:

Ճգնաժամը կը հասնէր ոսկորին: Լիբանանահայը կ՛արիւնէր:

Բայց աշխարհին ցոյց կու տար ինչպէս մայիս 28 կը տօնակատարեն, այդ ալ` առցանց: Կը յիշէր, կ՛արժեւորէր, յարգանք կը մատուցէր:

Լիբանանահայ գաղութը ամէնէն տագնապալի օրերուն Եռագոյնը բարձր պահած էր: Ինչպէ՞ս «Քորոնա» ժահրին ստեղծած պայմանները արգելք պիտի հանդիսանային փառաhեղօրէն նշելու հայոց պատմութեան Մեծ տօնը: «Երբ չի մնում ելք ու ճար, խենթերն են գտնում հնար». եւ ադպէս առցանց տօնակատարութիւնը դասական ձեռնարկէ մը աւելի ազդեցիկ եւ բովանդակալից եղաւ:

Փառք ու պատիւ ձեզի լիբանանահայութի՛ւն, որ տնտեսական անասելի պայմաններու եւ անմարդկային կացութեան մէջ Մայիսեան փառահեղ յաղթանակը եւ Հայաստանի անկախութեան 102-րդ տարեդարձը այսպէս շքեղ, օրինակելի եւ նախանձելի ձեւով կրցաւ տօնակատարել:

Եւ կարծէք այդ եղաւ խթանը: Մայիս 28-ին, խորհրդանշականօրէն մեկնարկը տրուեցաւ Քանատայի կազմակերպած հանգանակային արշաւին: Քանատահայութիւնը միշտ ամբողջական օժանդակութիւն տրամադրած է հոն` ուրկէ հնչած է օգնութեան կանչը, ըլլայ ան հայրենիքէն կամ սփիւռքի որեւէ գաղութէ:

Թող այս անգամ մեր սրտերը բաբախեն Լիբանանի համար, որուն հետ, օրին մէկը, առնչուած եղած ենք գրէթէ բոլորս, խմած ենք անոր ջուրը, սորված ենք անոր փորձառութիւններէն:

Լիբանանին համար, որ պատրաստած է ղեկավարներ, որոնք աշխարհացրիւ հայութեան տարբեր գաղութներու ղեկավարներ են այսօր:

Լիբանանին համար, որ տակաւին կը պահպանէ հայութիւնը շնորհիւ իր կրթական, մշակութային եւ բարեսիրական կառոյցներուն, որոնց գոյութիւնը յետ այսու հարցական է:

Լիբանանին համար, որպէսզի «Ազդակ»-ն ու «Վանայ Ձայն»-ը շարունակեն մտնել մեր տուները, ամէնուրեք:

Հասնի՛նք լիբանանահայութեան: Տա՛նք մեր լումաները լիբանանահայութեան համար` օրինակ առնելով Սուրիոյ հայութեան մեր օժանդակութեան փորձառութենէն: Ուղարկենք կեդրոնական մեր կառոյցին (https://acc.akaraisin.com/Donation/Event/DonationInfo.aspx?seid=22523&mid=48), ան լաւ գիտէ ինչպէս յատկացնել, ուր որ անկ է:

Իսկ ես® ովկիանոսին միւս կողմն եմ, բաղդատաբար` բնական կեանք մը ապրելու աւելի լաւ պայմաններու մէջ:

Բայց կողքի՛դ եմ, Լիբանա՛ն, մինչեւ վերջին շունչս:

Կողքի՛դ եմ, որովհետեւ կարօտդ զիս կ՛այրէ:

Կողքի՛դ եմ, որովհետեւ հայկական կառոյցներուդ իւրաքանչիւրին պատկերը կը տողանցէ մտապաստառիս վրայ ամէն օր:

Կողքի՛դ եմ, որովհետեւ դուն Հայաստանը սերմանեցիր մէջս ու զայն ապրեցուցիր:

Կողքի՛դ եմ, որովհետեւ իմ առաջին Հայաստանս դո՛ւն եղար:

Արամի՛ն Հայաստանը: