Կը Վստահի՛ն

ՆԺԴԵՀ ՄԿՐՏԻՉԵԱՆ

Կարեւոր է վստահութիւնը:

Մարդկային փոխյարաբերութեան մէջ մեծ է անոր դերը: Բան մը, որ ժամանակի ընթացքին կը կերտուի ու կը զարգանայ, ճիշդ այդ պատճառով ալ, երբ «վստահութիւնը կոտրի», իրեն հետ կը կոտրի նաեւ յարաբերութիւնը` վերջ տալով ամէն բանի:

Դիւրին չէ վստահութիւն ներշնչել, դիւրին ալ չէ վստահիլ: Իսկ աւելի դժուարը այն է, երբ այդ մէկը պիտի կատարուի ժողովուրդ-կուսակցութիւն, ժողովուրդ-կազմակերպութիւն կամ միութիւն յարաբերութեան ծիրին մէջ:

Հայ յեղափոխական դաշնակցութիւնը, իրեն հետ ունենալով իր հովանաւորութիւնը վայելող ուղեկից միութիւններն ու կազմակերպութիւնները, իր տարիներու գործունէութեամբ կրցած է այդ վստահութիւնը ներշնչել, իսկ ժողովուրդն ալ իր վստահութեամբ առաւել եւս ամրապնդած է ժողովուրդ-կուսակցութիւն կապը:

Կապ մը, որ 130 տարուան պատմութին ունի:

Կապ մը, որ արդիւնք է գործի եւ նուիրումի:

Կապ մը, որ միշտ առկայ է եւ միշտ աւելի կ՛ամրանայ դժուար օրերուն:

Ոմանք հաւանաբար ծաղրանքով մօտենան այս գաղափարին, ոմանք ծիծաղին, եւ ոմանք ալ ըսեն` «ժամանակին այդպէս էր, հիմա` ոչ»:

Հարց չէ, փորձեմ քանի մը օրինակ նշել: Օրինակներ ներկայէն, ոչ պատմութեան էջերէն, որովհետեւ բոլորն ալ գիտեն, թէ պատմութիւնը լեցուն է օրինակներով:

Այսօր համայն մարդկութիւնը, յատկապէս լիբանանահայութիւնը կը գտնուի դժուար փուլի մը մէջ: «Քորոնա» ժահրի աւերներուն կողքին, Լիբանանի մէջ տնտեսական տագնապը եւ անգործութիւնը աւելի կը բարդացնեն կացութիւնը: Եւ ճի՛շդ այս օրերուն վստահութեան օրինակները կը բացայայտուին:

Սկսինք Դաշնակցութեան ակումբներէն: Վայր մը, որուն գոյութիւնը ինքնին վստահութիւն կը ներշնչէ ժողովուրդին: Առաջին վայրը, ուր բոլորը կը դիմեն, ամէն տեսակ օժանդակութեան համար, ամէն տեսակ հարցի կամ խնդիրի լուծում գտնելու: Դիմած են անցեալին, որովհետեւ կը վստահէին, կը դիմեն այսօր, որովհետեւ տակաւին կը վստահին:

Այս օրերուն ալ բաց են ակումբներու դռները, եւ հոն ներկայ են կամաւորները, որոնք կ՛օգնեն բոլորին անխտիր` զանազան օժանդակութիւններով, հաւաքական աշխատանքով:

Ակումբներու կողքին, ժողովուրդը կը վստահի ԼՕԽ-ին, ուր այսօր բազմապատկուած են օժանդակութիւնները, որովհետեւ բազմապատկուած են կարիքները, շատ են կարիքաւորները, բայց շատ են նաեւ կամաւորները, որոնք այս դժուար օրերուն` մէկ կողմ դրած անձնական հոգերը, կու գան եւ կը հոգան ժողովուրդին պէտքերը, որովհետեւ կը հաւատան այս գործին, իրենք ալ իրենց կարգին կը վստահին այս միութեան եւ այս կուսակցութեան աշխատանքին ու առաքելութեան:

Նոյն ձեւով ալ կը վստահին բոլոր անոնք, բոլոր բարերարները, որոնք այս դժուար օրերուն կ՛օժանդակեն զանազան ձեւերով, զանազան միջոցներով: Ոմանք ուտեստեղէնով, ոմանք նիւթական նուիրատուութեամբ ձեռք կ՛երկարեն կամաւորներուն, կը հանգստացնեն պատասխանատուները եւ մասնակից կը դառնան այս մեծ աշխատանքին:

Վստահութիւնը չէ՞ արդեօք, որ մղեց այդ տեղացին, որ տարիներէ ի վեր հեռու ըլլալով իր ծննդավայրէն` Լիբանանի Պուրճ Համուտ հայահոծ շրջանէն, նիւթական օժանդակութիւն կատարէ հայութեան` դաշնակցական ակումբի ճամբով….

Վստահութիւնը չէ՞ արդեօք, որ այսօր սփիւռքի զանազան շրջաններ կը մղէ մասնակցելու ու նախաձեռնելու լիբանանահայութեան օժանդակութեան աշխատանքներուն` նոյն միութիւններուն եւ նոյն կազմակերպութիւններուն ճամբով:

Վստահութիւնը չէ՞ արդեօք, որ կարելի կը դարձնէ ամիսներէ ի վեր գործող, ՀՅԴ-ի նախաձեռնութեամբ կազմուած «Քորոնա»-ի ճգնաժամային շտապի յաջող աշխատանքը, յատկապէս բոլորին հասնելու կարողութիւնը:

Ի վերջոյ վստահութիւնը չէ՞ արդեօք, որ քանի մը օրեր առաջ 82 երիտասարդներ մղեց մուտք գործելու Դաշնակցութեան շարքեր` երդուելով ծառայել ժողովուրդին: Անոնք մուտք գործեցին, երդում տուին, որովհետեւ կը վստահին այս կուսակցութեան եւ գործնական քայլով իրենց պատրաստակամութիւնը յայտնեցին ա՛յս օրերուն, այս դժուար օրերուն:

Քանի մը օրինակ, առանց մանրամասնութիւններու, որոնք կու գան եւ կը փաստեն, որ տակաւին կա՛յ վստահութիւն այս կուսակցութեան, բոլոր կազմակերպութիւններուն եւ միութիւններուն հանդէպ:

Բան մը, որ վերջերս հարցականի տակ կ՛առնուէր ոմանց կողմէ, որոնք կը կարծեն, թէ` «այդ օրերը անցած են»…

Չէ՛, տակաւին կը վստահին: Ոմանք` գիտակցաբար, իսկ ոմանք անգիտակցաբար: Ոմանք մնայուն կերպով, իսկ ոմանք ժամանակաւոր: Ոմանք անշահախնդիր մօտեցումով, իսկ ոմանք շահեր հետապնդելով:

Բայց յստակ է, որ բոլորն ալ կը վստահին ու պիտի վստահին: