ՅԱՐՈՒԹ ՉԷՔԻՃԵԱՆ
Ուղիղ պատասխանը՝ քանի որ ունեցած ենք եւ ունինք, ի ծնէ, ներքուստ քաջասիրտ, անվախ ու անձնուրաց անհատներ, որոնք ուղղակի եւ անուղղակի կերպով պահապան հանդիսացած են կարիքաւորին ու գաղութին:
Անուղղակի՞ – 1950-ական տարիներուն, երբեմն ուրբաթ օրուան գրգռիչ քարոզներէն ետք, Պասթա շրջանի մզկիթներէն գաւազան ճօճող խուժաններ կ՛ուղղուէին դէպի Պէյրութի կեդրոնական հրապարակ, ապա դէպի «քրիստոնեայ» Ժըմմէյզի պողոտայ՝ սարսափի մատնելով տեղացիները, որոնք անմիջապէս կը գոցէին վաճառատուներուն դռները, թալանէ զերծ մնալու համար ու կը փախչէին: Սակայն, այս խուժանին դէմ կանգնած են ո՛չ անպայման հուժկու կազմով, հօրս ծանօթ, կտրիճ գէորգներ, կարոներ եւ այլք, որոնք պատահաբար այնտեղ գտնուած են ու, առանձինն դէպի խուժանը յառաջանալով եւ օդը կրակելով, ետ մղած ու ցրուած են խուժանը:
Այս մասին հեռատեսիլէն սփռուած կենսագրական յայտագիրէ մը վկայեց նաեւ օրին «քրիստոնեայ» բեւեռի ղեկավարներէն, փաղանգաւոր կուսակցութեան հիմնադիր Փիեռ Ժեմայէլը, որ Պէյրութի կեդրոնական հրապարակին արեւելեան կողմը դեղարան մը ունէր: Ան ըսաւ, որ ուրբաթ օր մը չէ հասած խանութը փակելու, եւ խուժանին դիմաց իրեն անծանօթ «ապատայյ» կտրիճ հայ մը առանձինն կանգնած է եւ ստոյգ մահէ փրկած զինք:
Անհատապէս, արիասիրտ, առատաձեռն ու արդարամիտ հայուն բնածին մղումը, հոգւոյն պարտքը դարձած է մի՛շտ կամովին տկարին պաշտպանելու, օգնելու վեհանձն ապրելակերպը: Իսկ երբ այս մարդկային տեսակը զինուորագրուած, միաւորուած ու կազմակերպուած է մեր կուսակցութիւններուն, միութիւններուն, կազմակերպութիւններուն եւ հաստատութիւններուն ժրաջան մեքենային մէջ, անպայման կը յաղթահարենք եւ պիտի նուաճենք որեւէ տեսակի տագնապ՝ նուազագոյն վնասով: Առ այժմ, ոեւէ հայ անտէր ու անպաշտպան պիտի չմնայ:
Վարձքը կատա՛ր, նպաստամատոյց կամաւոր բանակին եւ իր լուման ներդրող ունեւոր ու համեստ ազգայիններուն:
6 մայիս 2020
