Յիշատակելի Օր

ՍԱԼԲԻ ՔԻՒՐՔՃԵԱՆ-ԹԱՇՃԵԱՆ

Բառարանին մէջ իր իւրայատուկ տեղը կը գրաւէ «նուիրել» բայը, որովհետեւ իր բովանդակութեամբ կը փոխանցէ նաեւ հոգեկան այնպիսի գոհունակութիւն ու ջերմութիւն` թէ՛ նուիրողին եւ թէ՛ ալ ստացողին մօտ:

Այս արժէքի հասկացողութենէն մեկնելով` Ազգային «Յառաջ-Գ. Կիւլպէնկեան» քոլեճի ԺԱ. դասարանի աշակերտները, անցնող շաբթուան ընթացքին Յովհաննէս Թումանեանի կեանքի տարբեր փուլերուն ծանօթանալէ, իր անձն ու գործը ներկայացնող դրուագներ կարդալով` գաղափար մը յղացան. Թումանեանի ծննդեան յիշատակելի օրուան առթիւ այցելել նախակրթարանի ամենակրտսեր դասարանը եւ իւրաքանչիւր աշակերտի նուիրել Թումանեանի հրատարակութիւնը:

Քանի մը օր ետք, Տէրունական աղօթքէն ետք, ԺԱ. դասարանի աշակերտները անհամբեր քայլերով այցելութիւն տուին Ա. դասարան` իւրայատուկ պահ մը ստեղծելով բոլորին մօտ. պահ մը, որ խօսքէն աւելի հաղորդական էր իր զգացական զօրութեամբ. հայեացքներու փոխադարձ հետաքրքրութիւն մը կը թափանցէր հորիզոնին. ժպիտին կ՛ընկերանար զարմանքը:

Այո՛, զարմա՛նքը… Չափազանցած չեմ ըլլար, եթէ նշեմ, որ «շնչահեղձ» զարմանք մը կար փոքրիկներու դէմքին, որովհետեւ անոնք ծանօթ էին ԺԱ.ի աշակերտներուն, սակայն այս պահուն, անոնց այցելութիւնը նուէրներով` անակնկալի ու շփոթութեան մատնած էր զանոնք: «Ո՛չ Կաղանդ էր եւ ո՛չ ալ Զատիկ», կը մտածէին շատեր ու իրարու դէմքին նայելով` պատասխան չէին գտներ: Թերեւս լռութիւնը կրնար փոխանցել գաղտնիքը…

Այնպիսի գուրգուրանքով Ա. դասարանցիները սկսան թերթատել իրենց բաժնուած գիրքերը, որ յափշտակութենէ աւելի` կարծես մանկական իրենց նախասիրած առաջին առարկան ըլլար: Իրենց փոքր մատներով կը դարձնէին էջերը, ինչպէս Մեծն Թումանեան պիտի փափաքէր տեսնել ընթերցասէր մանուկներուն աչքերէն ցայտող բռնկումը` սէր դէպի հայ գիրն ու գրականութիւնը:

Ինչպիսի՜ գոհունակութիւն, երբ անխօս բառերու ընդմէջէն տողանցեցին Թումանեանի Փիսոն, Շունը, Ձուկը, Աղուէսն ու մնացեալ տիպարները, որոնք առաւել գեղեցկացուցին նուիրումի խորհրդանշական այս տօնը, որ գունագեղ երանգներու նոր անդաստանով պարուրեց բոլորին երեւակայութիւնը:

Երկրորդականի աշակերտներուն մէջ յուզում մը յառաջացաւ, շող մը պլպլաց, կենսունակութեան խինդ մը բարձրացաւ, երբ, իրենց կարգին, իբրեւ երէց ընթերցասէրներ, վերականգնեցին իրենց մանկութիւնը, այս յարկին տակ, գրասեղանի ետին, երբ իրենք ալ անպայմանօրէն ազդուած էին իրենց նախնիներէն. իսկ այժմ եկած ու կանգնած էին` այբուբենի անմար ճառագայթները մատուցելու մանկահասակներուն:

Դասապահին զանգը հնչեց` ազդանշան տալու, որ յիշատակելի օր մը սկսաւ` անհուն ուրախութեամբ ու երանաբեր ժպիտով…

18/2/2020
Այնճար