ՍԵԼԻՆ ԳՐԻԳՈՐԵԱՆ
Գրութիւնս կ՛ուզեմ սկսիլ ապրիլեան պատերազմի մասնակից զինուորի մը յուզիչ բանաստեղծութեան մէջբերումով, որ նուիրուած է զոհուած և կենդանի հերոս ընկերներուն.
«Նորից կռիւ էր մեր Ղարաբաղում, նորից թուրքը մեզ հանգիստ չէր թողնում գիշերով թաքուն դիրք էր գրաւել, մեր առիւծներին մորթել, գլխատել… »:
Արցախը նորէն բռնկած է… 2016 թուական… Ապրիլեան պատերազմ…
Անգամ մը եւս Արցախը թիրախ կը դառնայ ազերիի խոշտանգումներուն: Ազերիական բանակին թիւը կը գերադասէր հայ տղոց թիւին, սակայն քանակը անզօր է, երբ մեր հերոսներուն սիրտն է, որ կը կռուի:
2019 թուականին, երկրորդ անգամ ըլլալով, մասնակցեցայ ԶՈՄ-ի կազմակերպած «Դէպի Երկիր» ծրագիրին եւ անգամ մը եւս ուղղուեցայ Մարտունի քաղաք:
Հարկ է յիշել, որ Զաւարեան ուսանողական միութեան նպատակներէն մէկը եղած է ամէն տարի գործուղուիլ Հայաստան եւ Արցախ` նպատակ ունենալով.
- Հայաստանի եւ Արցախի գիւղերուն ու քաղաքներուն պատանեկան տարիքը չամբողջացուցած երեխաներուն հաճելի մթնոլորտ ստեղծել,
- Մթնոլորտին զուգահեռ, այդ երեխաներուն մէջ պատմական, գաղափարական, մշակութային սերմեր ցանել,
- Մասնակից ընկերներուն մէջ զօրացնել ազգային ոգին եւ հայրենիքին հանդէպ սէրը, ինչպէս նաեւ` առիթ ընծայել աւելի մօտէն ծանօթանալու Հայաստանին:
Ինչպէս գիտենք, Մարտունին Ազրպէյճանի հետ սահմանին վրայ գտնուող քաղաք մըն է: Արցախի արեւելեան պարիսպը` Մարտունին, բազմիցս ռմբակոծուած է, սակայն միշտ ուժեղ ու կանգուն մնացած է:
Պիտի փորձեմ հակիրճ կերպով նկարագրել արցախցի պատանիին եւ յատկապէս Մարտունի շրջանի պատանիներէն ստացած տպաւորութիւններս:
Մարտունիի երեխաները ընկերասէր, համեստ, ճարպիկ պատանիներ են: Երբ անոնց աչքերուն նայէի, կը տեսնէի իրենց ապագան, բոլորը պատրաստ էին ուրախութեամբ ծառայելու իրենց հայրենիքին: Հազիւ 18-ը տարեկանը լրացուցած, անոնք վրիժառու սրտերով պատրաստ են ուղղուելու սահման: Թէկուզ որբ մնացած, հայր կորսնցուցած` սակայն միշտ ամբողջական Արցախի երազանքով պատրաստ են իրենց երէց հերոսներուն գործը շարունակելու եւ քաջաբար կռուելու` չվախնալով մահէն: Այո՛, պիտի կրկնեմ, արցախցի երեխային համար հերոսները այդ հողի պաշտպանութեան եւ իրենց դատին համար ազատութեան ճանապարհին ինկած նահատակներն են, իսկ անոնց գերագոյն երազը` խաղաղութիւնն ու յաղթանակը: Արցախցի պատանին չունի այլուր գտնուող իրեն տարեկից երեխաներուն երազները կամ հերոսները: Արցախցի պատանին գիտակից է, որ առանց զոհաբերութեան` չկայ յաղթանակ ու խաղաղութիւն:
Տղայ մը կը պատմէր, թէ ինչպէ՛ս աչքին առջեւ իր ընկերը կորսնցուցած էր ռումբի մը պայթումէն յառաջացած արկածի մը իբրեւ հետեւանք, որուն պատճառով բոլոր տղոց մէջ պայքարի ոգին արթնցած էր:
Երբ իրենց կը նայիս, կը զգաս, որ գաղտնօրէն ուխտած են վրէժխնդիր ըլլալ, կը զգաս, որ անոնց խիղճերը հանգստութիւն պիտի չգտնեն, այնքան ատեն որ իրենց ուսերուն կայ զոհուածներու արեան բեռը եւ վրէժխնդրութեան գերագոյն պարտականութիւնը:
Մենք` իբրեւ սփիւռք, պէտք է թիկունք եւ զօրավիգ կանգնինք մեր հերոս եղբայրներուն, նկատի ունենալով, որ անոնք մնայուն կերպով կ՛ապրին պատերազմական վիճակը, որովհետեւ բաւական ծանր է առանձինն տանիլ այդ բոլորը…
