ԱՐՇԱԿՈՒՀԻ
Կեանքի մէջ կան մարդիկ, որոնք ծնած են բարեգործութիւն եւ ծառայութիւն մատուցանելու իրենց շրջապատին: Այդպիսի անձ մըն էր Ֆիլոր Ինճէեանը, որ քառասուն օրեր առաջ առյաւէտ բաժնուեցաւ մեզմէ` 88 տարեկանին:
Ան ծնած էր ազգասէր ընտանիքի մը յարկին տակ, հայրը` Լեւոն Թէճիրեան, մայրը Մարգրիտ, լաւապէս դաստիարակած էին իրենց չորս դուստրերը, որոնք ԼՕԽ-ի արծուիկներ էին: Անոնց մայրը եղած էր Հայաշէնի նորակազմ Օգնութեան խաչի վարչական եւ տարիներու գանձապահ:
Ֆիլոր Ինճէեան եղած էր ԼՕԽ-ական եւ նաեւ եկեղեցասէր ըլլալուն, անդամակցած Ս. Յովհաննու Կարապետ եկեղեցւոյ տիկնանցին` դառնալով անոր գանձապահը, հաշուապահը եւ իրեն վստահուած գործը կատարելով անշահախնդրօրէն ամբողջ 40 տարի:
Ան կապուած էր եկեղեցւոյ ծառայութեան, յաճախ քահանաներուն շուրջառները կը կարէր, դպիրներուն շապիկները եւ մասի ծածկոցները կը լուար եւ կ՛արդուկէր: Այս ամէնը սրտաբուխ կերպով: Իր այս բոլոր բարեգործութիւններուն համար ան պարգեւատրուեցաւ Լիբանանի թեմի օրուան առաջնորդ հայրեր` Արամ եւ Գեղամ սրբազաններուն օրհնութեան գիրերով եւ թաղականութեան ոսկի մետալով:
Ֆիլոր Ինճէեան նաեւ մոլի ընթերցասէր էր, անպայման ամէն օր «Ազդակ»-ը կը կարդար եւ ուրիշներու հետ կը բաժնէր իր ընթերցածը, ինչ որ մեծ գոհունակութիւն կը պատճառէր իրեն:
Մահէն քանի մը օր առաջ այցելեցինք իրեն, տրամադրութիւնը լաւ էր, հարցուց թաղի անցուդարձերուն մասին: Ըսաւ, որ այլեւս «Ազդակ»-ը ամբողջութեամբ չէր կրնար կարդալ, միայն վերնագիրներով կը գոհանար` աւելցնելով, որ արդէն 88 տարեկան է: Ըսինք` հոգ չէ, երանի ուրիշներ օրինակ առնեն քեզմէ:
Սիրելի՛ Ֆիլոր, հայաշէնցիներս միշտ պիտի յիշենք քեզ եւ հետեւինք քեզի պէս անշահախնդիր եւ օրինակելի հաւատացեալի մը:
Հողը թեթեւ գայ վրադ:
