«Մահուան գեղեցկութիւնը ներկայութիւնն է: Անբացատրելի ներկայութիւնը սիրուած հոգիներուն, որոնք կը ժպտին մեր արցունքոտ աչքերուն: Անձը անհետացած է, բայց` ոչ մեկնած: Մենք այլեւս չենք տեսներ անոր քաղցր դէմքը. մենք անոր թեւերուն տակ կը զգանք: Մահացողները անտեսանելիներն են, բայց ոչ` բացակաները»:
(Վիքթոր Հիւկօ)
Սագոն պարկեշտ էր, անզիջող, անշահախնդիր, եւ երբեք չէր հանդուրժած անհաւատարմութիւնը եւ փտածութիւնը: Ան կուսակցութեան ներքեւ եւ մինչեւ իր կեանքին վերջին շունչը հաւատարիմ մնաց իր համոզումներուն: Իր կեանքը եւ առողջութիւնը վտանգի տակ դնելով` իր կեանքը նուիրեց եւ սրտով ծառայեց Հայ յեղափոխական դաշնակցութեան` առանց երբեք յոգնելու, երբեմն միայն արտայայտելով դառնութեան եւ անարդարութեան զգացում:
Ի՜նչ խօսիլ այդ բոլոր տարիներուն մասին, այդ օրուան մասին, երբ ան երդում տուաւ 1965-ի 22 նոյեմբերին եւ մեզմէ բաժնուեցաւ 1984-ի նոյն օրը, Լոս Անճելըսի մէջ: Երբեք կարելի պիտի չըլլայ գտնել բաւարար բառեր նկարագրելու այն տարիները, յատուկ պահերը, անցած վայրկեանները, ապրուած զգացումները այս բացառիկ մարդուն կողքին անցուցած տարիներուն:
ԿԻՆԸ` ԶՈՒԱՐԹ ՍԱՐԳԻՍԵԱՆ
«35 տարիներ անցան մեր հօրը մեկնումէն, ինչ որ մեզ ձգեց հսկայական դատարկութեան մէջ` առանց որ ցաւը երբեք մեղմանայ: Ան ներկայ է մեր կեանքին մէջ` մեր մօրը պատմած յուշերուն շնորհիւ, որոնք ան մեզի կը ներկայացնէ մեր հօրը անձին մասին: Անոր իտէալիզմը, պայքարելու ոգին եւ ուղղամտութիւնը, պարկեշտութիւնը մեզ կը ներշնչեն ամէն օր մեր անձնական կեանքին մէջ»:
ԹԱԼԻՆ ԵՒ ՌԱԶՄԻԿ ՍԱՐԳԻՍԵԱՆ` ԶԱՒԱԿՆԵՐԸ
