Մ. Ն.
Երէկ գիշեր, կաթողիկոսարանի «Շնորհալի» երգչախումբը Կոմիտաս վարդապետի ծննդեան 150-ամեակին նուիրուած համերգով անգամ մը եւս հայ հոգեւոր եւ ժողովրդական երգը մաքրազտած, հաւաքագրած եւ անմահացուցած վեհափայլ վարդապետը իբրեւ «առաւօտ լուսաբեր» ապրեցուց մեր հոգիներուն մէջ:
Ամբողջ համերգի ընթացքին, «Կռունկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մը չունի՞ս…»-ին բառերը եւ զանոնք խթանող ապրումները կը յաճախէին զիս: Մեր բռնագրաւեալ հայրենիքին վերատիրանալու մեր հաւաքական կամքին ձայնն էր, որ կը հնչէր ներաշխարհիս մէջ եւ զիս կը տանէր մէկ օր առաջ Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներու Ծերակոյտին կողմէ Հայոց ցեղասպանութեան միաձայն ճանաչումի վճռական փուլին անմիջական ներգործութեան: Այս անգամ մեր աշխարհին խապրիկը կու գար Ամերիկայէն եւ արդարութեան ղօղանջով կը լեցնէր հայ սիրտերը: Ահաւասիկ այս յաղթակա՛ն փուլն էր, որ կը նշուէր` Կոմիտաս վարդապետին ծնունդը, հանճարը, տառապանքն ու յաւերժութիւնը ընդելուզելով համայն հայութեան կեանքին ու պայքարին: Կոմիտաս կը յառնէր որպէս վաւերական շառաւիղը մեր բոլոր դարերու վարդապետներուն, որոնք աղօթքով եւ գիրով ու կենդանի եւ արեան նահատակութեամբ հայ մշակոյթը կտակեցին հայ միտքին եւ մեզ դարձուցին քաղաքակիրթ եւ մշակութատէր ազգ:
Ըսուած է, որ այս աշխարհին մէջ հնչած ձայները չեն մեռնիր եւ յաւիտենապէս կ՛արձագանգեն: Աշխարհի ստեղծագործութեան աստուածային «Եղիցի լոյս» առաջին ձայնէն մինչեւ Կոմիտաս եւ անդին անընդմիջաբար պիտի լսենք եւ աշխարհին լսելի դարձնենք «Կռունկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մը չունի՞ս…»-ը` մինչեւ մեր երթը աւարտենք «Ցանկամ տեսնել զիմ Կիլիկիա»-ով…:
