ԼԻԼԻԹ ԳԱԼՍՏԵԱՆ
ՀՅԴ ԳՄ անդամ
Օրեր առաջ, խուսափելով իրաւական գնահատական տալուց եւ այն թողնելով սահմանադրագէտներին, տարակուսանքս էի յայտնել Վահէ Գրիգորեանի ինքնահռչակման պահուածքի, նրա արկածախնդրութիւնը նախադէպային դարձնելու վտանգաւորութեան եւ, առհասարակ, այսպէս մտածելու որակների ու գործողութիւնների շուրջ:
ՔՊ-ն` քաղաքական մեծամասնութիւնը, ըստ էութեան, ոչ միայն չկանխեց ընթացքը, այլեւ ընթացք տուեց, իսկ որոշ ՔՊ-ական «մասնագէտ» պատգամաւորներ այնքան ոգեւորուեցին իրենց «ձիու քայլով», որ շտապեցին խորհուրդ տալ ՍԴ գործող նախագահին` աշխատանքի չգնալ:
Անզուսպ մտասեւեռումը, ներքին զսպանակների բացակայութիւնը, պետութիւն չհասկանալը, ոչ արհեստավարժութիւնը կամ «շատ»-ի էյֆորիան բազմաէջանոց նամակ ծնեց…
Չեմ թաքցնում` իմ մտահոգութեան առարկան անձերը չեն, այլ հաստատութիւնները, որոնք պետութիւն են ձեւաւորում, աւանդոյթներ, սովորութային սկզբունքներ` գրաւոր եւ անգիր…
Տրուեցին իրաւական գնահատականներ, մեկնաբանութիւններ, բայց յեղափոխական աղմուկի մէջ չի լսւում կամ ցոյց է տրւում, թէ չի լսւում քաղաքական այլ ուժերի եւ արհեստավարժների ձայնը: Չի լսւում, որովհետեւ չափանիշը նեղ շահն է, վրէժխնդրութիւնը, իսկ թանձրացող բաժանարարները խլացրել են բանականութիւնը:
Եւ ահա վրայ է հասնում Վենետիկի յանձնաժողովի դիրքորոշումը վեթինկի եւ Վահէ Գրիգորեանի իրաւաքաղաքական յայտարարութեան մասին. «Վերանայուած սահմանադրութեան 213 յօդուածը, այդուհանդերձ, ՅՍՏԱԿ եւ ԱՆԵՐԿԲԱՅ սահմանում է, որ մինչեւ սահմանադրական փոփոխութիւնները ուժի մէջ մտնելը նշանակուած ՍԴ նախագահը եւ անդամները պէտք է ՇԱՐՈՒՆԱԿԵՆ ՊԱՇՏՕՆԱՎԱՐԵԼ մինչեւ 2005 թուականի սահմանադրութեամբ նշուած իրենց լիազօրութիւնների ժամկէտի աւարտը:
Անհանգստացնող է, որ դատաւորի այս յայտարարութիւնը ողջունուել է խորհրդարանի կողմից եւ կայ գործող դատաւորների մանտաթների նկատմամբ միջամտութեան վտանգ»:
Նաեւ` իշխանութեան հետ ՀԱՄԱՁԱՅՆՈՒԹԻՒՆ է ձեռք բերուել, որ բոլոր պաշտօնավարող դատաւորների ընդհանուր ՎԵԹԻՆԿԸ ո՛չ անհրաժեշտ, ո՛չ էլ օգտակար կը լինի: Փոխարէնը` պէտք է ամրապնդուեն կարգապահական ընթացակարգերը, եւ ստեղծուի կապ` եկամուտների յայտարարագրման համակարգի հետ»:
Կարելի է եւ ուրախանալ` միջազգային կառոյցի ջանքով կանխւում է երկիրը ցնցումների տանող անհաւասառակշիռ մի քայլ: Բայց ինձ տխրեցնում է դրսից եկած ճշմարտութեանն անսալը, աւա՜ղ, չունենք քաղաքական հասունութեան ու պետական մտածողութեան այն մակարդակը, որ խմբակային շահերն ու ձեռնածութիւններ չդառնան քաղաքական վարքագիծ ու օրակարգ:
Համոզուած չեմ, որ մէկ այլ առիթով դարձեալ գլուխ չի բարձրացնի թայֆայական մօտաւորապէսութիւնն ու ամբարտաւան առաւելապաշտութիւնը:
Սա է՞ «նոր Հայաստանը», ուր դեռ շարունակւում է Տիզբոնից մարզպան բերելու ու ռուսաց թագաւորին նամակ գրելու աւանդոյթը…
Մէկ տարի առաջ ժողովուրդն ընտրեց ազատութիւնը, որին հետեւում է ամենակարեւոր հարցը` ԱԶԱՏՈՒԹԻՒՆ ՅԱՆՈՒՆ ԻՆՉ՞Ի…
