ՏԻԳՐԱՆ ՊԷՕՃԷՔԵԱՆ
Պարսկահայ Վահիկը: Այսպէս ճանչցուած էր, երբ տակաւին զինք նոր ճանչցայ: Ութսունական թուականներու սկիզբներն էր, երբ քանի մը ընկերներով եկած էին Լիբանան եւ Համազգայինի Նշան Փալանճեան ճեմարանի մէջ կը հետեւէին Հայագիտականի դասընթացքներուն: Ամէն առաւօտ կը հանդիպէինք իրարու, երբ ինք կու գար իր գրասենեակը, «Երեւանեան» կեդրոն, եւ յաճախ միասին` ընկերներով կը նախաճաշէինք կեդրոնին դիմացը գտնուող ֆուլ պատրաստողին քովէն: Ընդհանրապէս կէսօրները կ՛աւարտէր իր աշխատանքը եւ կ՛ուղղուէր ճեմարան` հանգստանալու կամ դասընթացքի հետեւելու, ապա երեկոյեան կ՛ուղղուէր «Ազդակ»-ի տպարանը, ուր իր աշխատանքը աւարտելէն ետք, դարձեալ ընկերներով կ՛ուղղուէին կեդրոն: Լաւ կը յիշեմ, 1985-ին երբ դաշնակցական ընկերներու դէմ հալածանքներն ու ոճիրները ծայր առած էին, լուր կու տային, որ իրենց ճամբան ապահովենք տպարանէն մինչեւ կեդրոն, եւ այդպէս ալ կ՛ընէինք:
Երկար ժամանակ այսպէս շարունակուելէ ետք, իւրաքանչիւրս շարունակեց իր կեանքը: Եւ ահա յանկարծ 22 յուլիսի երեկոյեան կը հարցուի ինծի, թէ կը ճանչնա՞ս Վահէ Յարութիւնեանը: Նկարը տեսնելով` պատասխանս եղաւ «ոչ»: Կար ճ ժամանակ վերջ խնդրեցի, որ դարձեալ ցոյց տան նկարը, եւ հոն եղաւ անակնկալը: Պարսկահայ Վահիկն էր: Որքա՜ն փոխուած էին դէմքն ու մազերուն գոյնը: Շանթ մըն էր ինկած: Կարծես ժամացոյցի սլաքները ետ երթալով` զիս տարին ութսունականներու սկիզբը:
Բարեւէ քեզմէ առաջ հոն հասած բոլոր ընկերներուն:
Վարձքդ կատար, սիրելի՛ ընկեր:
Հողը թեթեւ գայ վրադ:
