«Յիշեցէ՛ք, շարունակ յիշեցէ՛ք, որ բոլորս, ե՛ւ դուք ե՛ւ ես յատկապէս, գաղթականներէ եւ յեղափոխականներէ սերած ենք»
Ֆրանքլին Ռուզվելթ
Հարիւր օրեր թաւալած են «թաւշեայ յեղափոխութեան» այն օրէն, երբ ՓՈՓՈԽՈՒԹԻՒՆ մը կատարուեցաւ: Փոփոխութիւն մը, որուն առաջին քայլը առնուած էր ամիսներ առաջ, երբ նախագահական կառավարման փոխարէն` կանաչ լոյս տրուած էր ժողովրդավարական կանոններու վրայ հիմնուած խորհրդարանական կառավարման ձեւին:
Այսօր, ցոյցի ելած այդ աշխատաւորները, պաշտօնեաները, ուսուցիչներն ու աշակերտները վերադարձած են իրենց առօրեային: Օգոստոս 17-ին անոնք վերստին պիտի հաւաքուին հրապարակ իրենց իրագործած թաւշեայ յեղափոխութեան հարիւրերորդ օրը նշելու:
Ընդհանրապէս սովորութիւն է քաղաքական դէպքի մը, իրողութեան մը հարիւրերորդ օրը նշել: Իսկ հայութեան համար այսպիսի առիթներ միշտ աւելի մեծ հանդիսութիւններու դուռ կը բանան:
Ինչ որ բեմահարթակին վրայ պիտի կատարուի, այդ սովորական հանդիսութիւններու շարքին մէկ մասն է հաւանաբար:
Սակայն, բուն կարեւորը բեմահարթակէն հեռու կատարուած յեղափոխութեան շարունակութիւնն է:
Ցուցականը կատարուեցաւ: Ոչ ցուցականն ու անոր շարունակութիւնն են կարեւորը, որ շատ աւելի դժուար է եւ հետեւողական աշխատանքի կը կարօտի:
Իւրայատուկ էր թաւշեայ յեղափոխութիւնը:
Կարիք չեղաւ հայորդիին համար հրասայլին դէմ առանձին կանգնելու կամ ինքզինք հրկիզելու:
Ճոն Քենետի ճառախօսութեան մը ընթացքին յայտնած է. «Անոնք, որոնք խաղաղ յեղափոխութեան դէմ պայքարած են, պատճառ դարձած են, որ անխուսափելի ըլլայ արիւնալի եւ սաստիկ յեղափոխութիւնը»:
Ատիկա չպատահեցաւ հարիւր օր առաջ, եւ բարեբախտաբար օրուան ղեկավարութիւնը տեղի տուաւ: Հոս, ժամանակը չէ փաղաքշական զգացումներով արտայայտուելու: Ի վերջոյ, ուղղակի թէ անուղղակի վնասը կատարուած էր եւ դժգոհ ու միակամ ամբոխը կարելի չէր սիրաշահիլ:
Իսկ ներկայ ղեկավարութեան պարտականութիւնը շատ աւելի դժուար է` բաղդատած նախորդին, որովհետեւ նախկին կողմը յիշեցնող որեւէ ընթացք կրնայ դուռ բանալ նոյնանման կողմի մը յուսալքութեան եւ յուսախաբութեան:
Շատ աւելի խոր վերլուծումներու երթալով եւ մէջբերելով տարիներ շարունակ Միանմարի մարդկային իրաւունքներուն համար պայքարած եւ Նոպէլեան մրցանակի տիրացած Աունկ Սոն Սու Քիի գաղափարները, տեղին է նշել, որ այն յեղափոխութիւնը, որուն միակ նպատակն է փոխել քաղաքական գործընթացն ու հիմնարկները` նիւթական պայմանները բարւոքելու հեռանկարով, ճշմարիտ յաջողութեան քիչ կարելիութիւն ունի:
Առանց խանդի եւ կորովի յեղափոխութիւնը անընդհատ սպառնալիք է բարեփոխումներու եւ վերածնունդի գործընթացին:
Կառուցման եւ վերակառուցման աշխատանքը երկար է, իսկ երկրի ազգային շահերն ու ապահովութիւնը` առաջնահերթ եւ անձեռնմխելի: