Յ. Տ. ՅՈՒՍԻԿԵԱՆ
Ա՜խ, որքան կ՛ուզէի մայր մը ունենալ,
Ինքս ալ կրկին մանկանալ,
Ձմրան ցուրտին`
Անոր շունչովը տաքնալ,
Անքուն գիշերին`
Քաղցր օրօրներով քնանալ,
Առաւօտուն`
Ժպիտը դէմքին
Գլուխս շոյող ձեռքերով արթննալ,
Ակրատէն ետք,
Ջերմ համբոյրը այտերուս`
Վարժարան երթալ:
Երեկոյեան
Անհամբեր զիս սպասէր
Եւ օրուան մը կարօտով
Զիս իր թեւերուն մէջ առնէր:
Կ՛ուզէի մայր մը ունենալ,
Թէկուզ` ծերացած, կորաքամակ,
Դողդոջ, երերուն,
Այտերը թօշնած…
Թէեւ ես ալ եմ ծերացած,
Բայց իմ մօրմէն չեմ կշտացած: