ՀԱՄԲԻԿ ՊԻԼԱԼԵԱՆ
Դժբախտաբար, կ՛ապրինք շրջապատի մը մէջ, ուր թեթեւսոլիկութիւնն ու սնամէջ խօսքերը դարձած են ամէնօրեայ «ճաշացուցակ»: Աւելի՛ն. Լիբանան երկրի քաղաքական հարթակը իր բոլոր արտայայտութիւններով այլեւս դադրած է իր գրաւչութենէն, ոչ մէկ ազգային-գաղափարական յենարան ու ապագայակերտ ռազմավարութիւն ունի:
Ինչո՞ւ, որովհետեւ իր անկախութենէն աւելի քան 70 տարի անց, անիկա տակաւին գոյութիւն ունի իբրեւ աշխարհագրական տարածք եւ ոչ թէ իբրեւ կայացած պետականութիւն, հայրենիք: Հայրենիք, որ էապէս պաշտպանուած ըլլայ պետական առողջ համակարգով, քաղաքական մտքի հասունութեամբ եւ մշակութաստեղծ կուռ ժողովուրդով, ուր սերունդներ պիտի կարենան ապրիլ խաղաղօրէն, շնչել ազատութեան մէջ եւ ատակ ըլլան կերտելու իրենց ներկան ու ապագան:
Սա անարգական խօսք պէտք չէ նկատել, որքան` իրապաշտ մօտեցում: Ասիկա չի ստորագնահատեր բոլոր այն մարդոց` պետական-քաղաքական այրերու, գրող-մտաւորականներու, մշակոյթի եւ արուեստի հաւատաւոր սպասարկուներու, նոյնիսկ` ազնուահոգի, աշխատասէր ու նուիրեալ անհատ-հաւաքականութիւններու կատարած հայրենակերտ ու արժանահաւատ գործերն ու տքնաջան աշխատանքը:
Արդարեւ, ամէն քայլափոխի ու պատեհ առիթի պէտք է արձագանգել, որ լիբանանահայը իր անգնահատելի ներդրումը բերած է Լիբանան հայրենիքը կերտելու եւ անոր երկնակամարին տակ արժանահաւատօրէն ապրելու` իբրեւ պարտաւորութիւններու տէր գիտակից քաղաքացի:
Այդուամենայնիւ, երբ կ՛ակնարկենք յետպատերազմեան Լիբանանին, երբ կ՛անդրադառնանք, որ համայնքայնութիւնն ու փտածութեան վարակը դեռ եւս կը շարունակեն իրենց աւերները գործել, երբ ականատես կ՛ըլլանք մարդակեր շրջապատի մը գոյութեան, երբ ակնյայտօրէն կը շօշափենք քաղաքական թէ տնտեսական կեանքի յափշտակութիւնը, դիմացինի անտեսումն ու վարկաբեկումը, ուստի, իբրեւ լիբանանահայութիւն պարտաւոր պէտք է զգանք շտապ լծուելու ներհայկական կեանքի բարեկարգման, ուժերու համախմբման եւ դիմագիծի պահպանման:
Այլ խօսքով, մենք քաջաբար հաւատացողն ենք, որ ազգային մեր կառոյցները, անխտի՛ր, կրնան վերականգնիլ եւ շարունակել իրենց առաքելութիւնը, եթէ երբեք ցոյց տանք միասնական ոգիի բարձրագոյն արտայայտութիւնը:
Գաղտնիք չէ, որ հայաբոյր մեր կառոյցները` դպրոց, եկեղեցի, ակումբ թէ մշակութային կեդրոն, իրենց գոյութիւնը կը պարտին հայութեան, ամբողջ հայութեան, որ իր ուսերուն շալկած մեր հարցերն ու մտահոգութիւնները, կը շարունակէ թիկունք կանգնիլ, յանուն սերունդներու պաշտպանութեան ու գոյատեւման:
Այսօր լիբանանահայութիւնը իր կարգին կը դիմագրաւէ ամէնէն դժուար օրերը:
Մեր ընելիքը պաշտպանական համակարգի ստեղծումն է: Այլ խօսքով` ինչպէս տարբեր համայնքներ ու յարանուանութիւններ վաղուց լծուած են նմանատիպ աշխատանքի ձեւաւորման եւ կատարման, մենք` իբրեւ լիբանանահայութիւն, թէեւ յապաղած ենք, այդուամենայնիւ պարտաւոր ենք այդ ուղղութեամբ ո՛չ միայն մտածել, այլեւ շուտափոյթ նախաձեռնել, որովհետեւ այս եւ յառաջիկայ տարիները, ստեղծուած անախորժ քաղաքական ու տնտեսական գործընթացները, յստակ նշումներ պէտք է փոխանցեն բոլորիս, այլապէս ահազանգ հնչեցնեն ապագայի հաշուոյն:
Իբրեւ լիբանանահայութիւն իրաւունք չունինք շռայլութեամբ եւ միմոսութեամբ պարուրելու մեր կեանքը, երբ անդին անթիւ հայ ընտանիքներ, աշակերտներ, ուսանողներ թէ աշխատաւորներ պէտք ունին բոլորիս աջակցութեան: Այլ խօսքով` պէտք է անյապաղ մտածել, նկատի ունենալով երեսփոխանական գրասենեակի արդիւնաւէտ եւ օգտաշատ գործունէութիւնը, ստեղծելու քանի մը երեսփոխանական գրասենեակներ, ի հարկին ամբողջ Լիբանանի տարածքին, ուր հայութիւն գոյութիւն ունի, որպէսզի թեւ ու թիկունք դառնանք անոնց, մասնաւորաբար պետական կարգի օժանդակութիւններ յանձանձելու: Արհեստավարժութիւն եւ փոխադարձ վստահութիւն. վերջ:
Միւս կողմէ, ո՛չ ոք կրնայ ուրանալ հայկական կուսակցութիւններուն մատուցած ծառայութիւնները, ընկերաբժշկական, բարեսիրական թէ մշակութային կառոյցներու ցուցաբերած նպաստը, այդուհանդերձ, լիբանանահայութիւնը ծով կարիքը ունի նախ եւ առաջ բարոյահոգեբանական, ապա` նիւթական օժանդակութիւններու, որպէսզի սփիւռքի սիրտը վերստին կարենայ շնչել ու շնչաւորել, ապրիլ ու ապրեցնել:
Ահաւասիկ յանձնառութիւնը, որուն մասին կը գրենք ու որմէ կ՛ակնկալենք:
Ահաւասիկ մեր քուէին իմաստն ու տարողութիւնը, որուն ականջալուր պէտք է ըլլան մեր թեկնածուները, մեր ապագայի պետական գործիչները:
18 ապրիլ 2018
