ՅԱԿՈԲ ՔԷՇԻՇԵԱՆ
Տերեւաթափ է դարձեալ:
Հարազատ ու սիրելի դէմքեր մէկիկ-մէկիկ կը հեռանան մեզմէ:
Այս անգամ Յակոբ Համամճեանն էր հրաժեշտ տուողը` Քանատայէն, ուր լուռ ու մունջ իր հոգին կ՛աւանդէր, առանց «մնաք բարով» ըսելու մեզի:
Ան անվերադարձ կը բաժնուէր մեզմէ, իր ետին ձգելով վիշտ ու յուզում, խոր սուգի մատնելով իր ընտանիքը, հարազատները, ծանօթներն ու բարեկամները:
Իր մահով կը կորսնցնենք արուեստագէտ ու տիպար հայ մը եւ վաստակաւոր ՀՄԸՄ-ական մը, որ տարիներու իր ներդումը ունեցած է միութեան վերելքին ու ծաղկումին մէջ:
Յակոբ Համամճեան ծնած է 1932-ին, Հայաշէն:
Նախնական ուսումը ստանալէ ետք Սէն Կրէկուար ճեմարանին մէջ, կը նետուի կեանքի ասպարէզ` ոսկերչութեան:
Շատ կարճ ժամանակի մէջ ինքնաշխատութեամբ կը տիրանայ ոսկերչութեան արհեստի գաղտնիքներուն եւ արհեստը կը վերածէ արուեստի` դառնալով փնտռուած ոսկերիչ մը:
Յակոբ Համամճեան 40 տարիներ վարած է Լիբանանի ոսկերիչներու արհեստակցութեան ատենապետի պաշտօնը եւ 2004-ին ստացած ՎԱՐՊԵՏ-ի կոչում` Հայ ոսկերիչներու միութեան կողմէ:
Հոս կ՛արժէ յիշել նաեւ, որ երջանկայիշատակ Խորէն Ա. եւ Գարեգին Բ. վեհափառ հայրապետները օրին իրեն վստահած են Մեծի Տանն Կիլիկիոյ կաթողիկոսութեան յուշանուէրներն ու շքանշանները պատրաստելու աշխատանքը:
ՀՄԸՄ-ի մէջ Յակոբ Համամճեան ունեցած է բեղուն գործունէութիւն:
Փոքր տարիքէն մաս կազմած է միութեան սկաուտական շարքերուն` ըլլալով գայլիկ, արի եւ երէց:
Սկաուտութեան մէջ արձանագրած իր փայլուն գործունէութեան իբրեւ արդիւնք կը նշանակուի նախ Պէյրութ մասնաճիւղի եւ ապա շրջանային մակարդակով խմբապետ:
Մարզական կեանքն ու սկաուտութիւնը իր անբաժան առօրեան ըլլալով, շրջան մը մաս կը կազմէ ՀՄԸՄ-ի աթլեթի խումբին` մասնակցելով ողիմպիական մրցաշարքերու: Ինչպէս նաեւ եղած է հիմնադիր անդամ Լիբանանի մէջ գործած երբեմնի «Սիփան» դահուկարշաւի միութեան:
ՀՄԸՄ-ի մէջ իբրեւ սկաուտ եւ մարզիկ գործելէ ետք, ան կը նետուի վարչական գործունէութեան:
Երկար տարիներ մաս կը կազմէ իրերայաջորդ սկաուտական խորհուրդներու, շրջանային յանձնախումբերու եւ վարչութիւններու, ապա կ՛ընտրուի Մերձաւոր Արեւելքի շրջանային վարչութեան անդամ:
Իբրեւ գնահատանք տարիներու իր վաստակին, ՀՄԸՄ-ի Լիբանանի շրջանային վարչութեան կողմէ 1986-ին կ՛արժանանայ «Ծառայութեան» շքանշանին, իսկ աւելի ուշ` 2014-ին ՀՄԸՄ-ի Կեդրոնական վարչութիւնը զինք կը պարգեւատրէ «Արժանեաց» շքանշանով:
Յակոբ Համամճեան եղած է տիպար հայր մը, կազմած է հայ ընտանիք Աշխէն Պէօյիւքեանի հետ ու բախտաւորուած երկու զաւակներով:
Մասնակցութիւն բերած է նաեւ ազգային գործին, աշխատելով Ազգային Թորգոմեան ու Չաթալպաշեան վարժարաններու Խնամակալութեան մարմիններուն մէջ:
Մինչեւ իր կեանքին վերջին օրերը Քանատայէն կը հետեւէր հայրենիքի ու հայ ազգը հետաքրքրող լուրերուն եւ ՀՄԸՄ-ի մարզական խումբերուն արձանագրած արդիւնքներուն:
Քառասուն օրեր առաջ իր կեանքը իմաստալից պայքարի վերածած նման հայորդի մը հողին յանձնուեցաւ հեռաւոր Քանատայի մէջ:
Դժբախտաբար Յակոբ Համամճեան թաղուեցաւ հայրենիքէն ու Լիբանանէն տասնեակ հազարաւոր մղոններ հեռու, եւ մենք հազիւ կարողացանք ցաւիլ ու ցասումով հետեւիլ թաղման արարողութեան:
Հայու ճակատագիր:
Աստուած միայն գիտէ, թէ հայը ո՛ւր պիտի ծնի, ո՛ւր պիտի ապրի եւ ո՛ւր պիտի թաղուի:
Սիրելիի մը կորուստին անակնկալ գոյժը կը ստիպէ մեզ, որ անցեալի քաղցր յիշատակները արթուն պահենք մեր մէջ եւ տարիները քանի մը վայրկեանի մէջ տողանցեն մեր յիշողութեան վարագոյրին վրան:
Վարձքդ կատա՛ր, սիրելի՛ եղբ. Յակոբ:
Խունկ ու մոմ քու անմոռաց յիշատակիդ:
Հողը թեթեւ գայ վրադ:
