Կաթողիկէ Հայոց Ազգային
«Մեսրոպեան» Վարժարանի
Միջնակարգի Շէնքին Բացումը
Երկուշաբթի, 27 մարտ 1967, կէսօրէ ետք ժամը 4:00-ին, Իգնատիոս-Պետրոս ԺԶ. Պաթանեան պատրիարք պաշտօնապէս բացումը կատարեց Պուրճ Համուտի (Նոր Մարաշ) կաթողիկէ պատրիարքարանի «Մեսրոպեան» վարժարանի միջնակարգի նորակառոյց շէնքին:
Ներկայ էին «Գալուստ Կիւլպէնկեան» հիմնարկութեան Լիզպոնի կեդրոնի ներկայացուցիչ Վահրամ Մավեան, կաթողիկէ վարդապետներ, վարժարաններու տնօրէններ եւ հրաւիրեալներ:
Նորակառոյց շէնքի մուտքին վարժարանի տնօրէն հայր Գրիգոր Ղապրոյեան շնորհակալութեան ուղերձ կարդաց: Շէնքը կառուցուած է Գալուստ Կիւլպէնկեան հիմնարկութեան տրամադրած 20.000 տոլարով: Շնորհիւ այս նոր շէնքին, վարժարանը, ըսաւ հայր Ղապրոյեան, պիտի բանայ իր միջնակարգի բաժինը:
Շնորհակալութեան ուղերձ կարդաց նաեւ վարժարանի նախկին սաներու միութեան կողմէ տոքթ. Զաքարիա Մկրեան:
Այնուհետեւ խօսք առաւ հոգեւոր տէրը: Նախ հայերէն, ապա ֆրանսերէն շնորհակալութեան եւ օրհնութեան խօսք ուղղեց յատկապէս «Գալուստ Կիւլպէնկեան» հիմնարկութեան: Թուեց հիմնարկութեան կատարած բոլոր բարերարութիւնները կաթողիկէ համայնքին, ամէնուրեք:
Ապա յայտնեց, որ հայկական վարժարանները հիմք են ազգապահպանման, ուր նորահաս սերունդներուն կը ջամբուի կրօնական եւ հայեցի դաստիարակութիւն:
Լիբանանեան կառավարութեան եւ ժողովուրդին եւս յայտնելէ ետք իր շնորհակալութեան խօսքը, հոգեւոր տէրը ըսաւ. «Ծառայել հայութեան` կը նշանակէ ծառայել Լիբանանին»:
Հոգեւոր տէրը եւ հայր Ղապրոյեան շնորհակալութեան խօսք ուղղեցին նաեւ Պուրճ Համուտի քաղաքապետութեան, որ մեծապէս դիւրացուցած է շէնքին կառուցման գործը:
Կարճ աղօթքէ մը ետք, հոգեւոր տէրը եւ Վահրամ Մավեան կտրեցին մուտքի ժապաւէնը: Ներկաները այցելեցին շէնքի դասարաններն ու յարակից բաժանմունքները: Արդիական եւ լուսաւոր դասարաններով գեղակերտ շէնք մը` արդարեւ: Տեղի ունեցաւ հիւրասիրութիւն:
Արհեստավարժները
Արուեստի, գիտութեան, մարզական թէ այլ բոլոր մարզերուն համար ալ Արեւմուտքը երկու դասակարգ ունի` սիրողները եւ արհեստավարժները:
Մեր իրականութեան մէջ այս բաժանմունքը գոյութիւն չունի ակնբախօրէն:
Բայց նախ, որո՞նք են արհեստավարժները եւ որո՞նք` սիրողները:
Առաջինը իրենց հմտացած մարզով կ՛ապահովեն իրենց ապրուստը: Երկրորդներուն համար ժամանց մը, հաճոյք մըն է իրենց մշակածը ու անոր չեն կապած իրենց կեցութեան ապահովումը:
Արհեստավարժները անպայման արուեստը վաճառքի հանող նկարագիրը չէ:
Ոչ ալ սիրողը հմտութեան մը պակաս կ՛ենթադրէ:
Երկուքին մէջ ալ չարաշահողներ կան ու տկարներ կան:
Այսուհանդերձ, սիրողներու եւ արհեստավարժներու դասակարգը կայ, ու այդ գոյութիւնը իր նպաստը ունի յառաջդիմութեան գծով:
Մենք չենք կրցած ստեղծել այդ տարբերութիւնները, որովհետեւ շատ յաճախ չենք կրցած ապրեցնել արհեստավարժները, ու, փոխադարձաբար, որովհետեւ արհեստավարժի բարձրացող մեր ուժերը, ժամանակէն առաջ լքած են մեզ:
Խօսինք առարկայականօրէն:
Մեր ու բոլոր գաղութներուն մէջ կան տաղանդներ. մարդիկ, որոնք, օրինակ, լաւ կ՛երգեն, լաւ կը պարեն, լաւ կ՛արտասանեն, լաւ կը նուագեն:
Մեր այդ ԼԱՒերն ու սկսնակները յաճախ կը դասենք միչեւնոյն շարքին, ու մեր մօտեցման մէջ, բացի բարոյական գնահատանքէն, միւսին մասին չենք մտածեր:
Պարագայական ելոյթ ու յաջողութիւն ունեցող ուժը, կը խամրի յաճախ, որովհետեւ կեանքի այլ պարտաւորութիւններ կը ստիպեն իրեն, ժամանակ չունենալ ինքզինք վերանորոգելու, խորանալու, ատով նաեւ` ինչո՞ւ չէ, մարդկօրէն ապրելու:
Ինքզինք արժեւորած ո՞ր արուեստագէտը իր արուեստին համար կը ստանայ իր կեանքին ապահովութիւնը:
Առաւօտները կօշկակարութիւն, երեկոյեան` նուագի փորձ: Առաւօտեան պաշտօնեայ, երեկոյեան բեմի պատրաստութիւն: Առաւօտեան անգործութիւն երբեմն, երեկոյեան` երգի մրցում:
Ու,
– Ի՞նչ կ՛ըլլայ ճանը՛մ, ասոնք ալ հազիւ քիչ մը տեղ կը հասնին, ակնկալութիւն կը սկսին ունենալ: Իրենք չեղան, թող ըլլան միւսները: Քիչ մը աւելի, քիչ մը պակաս:
Ու արհեստավարժ չենք ունենար տակաւ:
Պատճառ չկայ, որ չունենանք: Պատճառ չկայ, որ չապրեցնենք զանոնք: Եթէ արժանի են անշուշտ: Եթէ իրենք զիրենք պարտադրեն անշուշտ: Եթէ, եթէ…
Օրինակ մը:
Խումբ մը տղաք հեռատեսիլէն ելոյթ ունեցան: Ջերմութիւն անցաւ դիտողներու հոգիէն: Այդ տղաքը քաշենք իրենց խանութներէն ու կարելիութիւն ստեղծենք, որ առտուն բան մը չընեն, երեկոյեան` ուրիշ բան:
Այլ մտածեն միայն ու միայն մեզ տաքցնելու մասին, քիչ մը աւելի, մի՛շտ աւելի:
ԱՍԻԱՑԻ
Աղօթք
Յիսուս
Յարութեանդ տօնին խաչելութեանդ մասին խորհիլ է բաժինս:
Ստեղծիչ էիր, ստեղծուեցար, Տէր էիր, ծառայեցիր, բարութիւն իսկ էիր, խաչուեցար:
Աստուածորդի՛դ անբացատրելի:
Հողեղէն կեանքդ` գոմէն խաչափայտ: Ընթացքը կեանքիդ` քարոզ, ծոմապահութիւն, անապատ, յաղթական փորձութիւն, հրաշագործութիւն, ներողամտութիւն եւ մասամբ նորին:
Չըլլայիր իսկ Աստուած` պէտք էր աստուածացնէի՛նք:
Յարութենէդ առաջ` խաչելութի՜ւնդ:
Աստուած էիր, ուրեմն կրնայիր ոչ միայն ազատիլ խաչէն, այլ` խաչել բոլորը, խաչերուն աներեւակայելիովը:
Չըրիր, որովհետեւ Աստուած էիր: Մարդերո՛ւն է տրուած չկարենալ ներելու տկարութիւնը:
Ու վերջը, յարութի՛ւնը:
Խաչելութիւնը առանց յարութեան` կրնար թարգմանուիլ տկարութեամբ, ամբարիշտները սնանկ կրնային հռչակել աստուածութիւնը:
Խաչելութիւն` յարութեան ինքնավստահութեամբ, յարութիւն` խաչելութեամբ պայմանաւոր:
Որքա՜ն նման ենք իրարու, որքա՛ն մօտիկ:
Տէ՛ր, ես հայութի՛ւնն եմ:
Երկար, շա՜տ երկար տեւեց խաչելութիւնս: Ահաւասիկ, յարութեանդ տօնին գողգոթայէս այնպէս` ինչպէս Դուն ըսիր Տիրոջ.
– Տէ՛ր, եթէ կարելի է, հեռացուր դառնութեան բաժակը:
Կ՛ըսեմ Քեզի.
– Տէ՛ր, Տէ՛ր, փութացո՛ւր յարութիւնս ու ըրէ զայն` հաստա՛տ:
