Հաղորդագրութիւն
Ա.
Պէյրութաբնակ ծանօթ ազգային Ռուբէն Մավիսագալեան Ս. Աթոռոյս թանգարանին նուիրեց ֆրանսահայ արուեստագէտ Բիւզանդ Թոփալեանի արժէքաւոր մէկ գործը` 1,000 լիբ. ոսկի արժողութեամբ, Վարդանանց ճակատամարտը եւ անով ի յայտ եկող հայու դիւցազնական եւ հայրենանուէր ոգին խորհրդանշող:
Սոյն գործը միահամուռ գնահատանքի արժանացած էր բոլոր այն արուեստասէրներուն կողմէ, որոնք այցելած էին Թոփալեանի նկարչական ցուցահանդէսին, «Կալըրի Մանուկ»-ի մէջ:
Շնորհակալութի՛ւն նուիրատու Ռուբէն Մավիսագալեանին:
Բ.
Ս. Աթոռոյս մայր տաճարը ճոխացաւ նրբարուեստ թանկագին նոր նուէրով մը` ճաշու արծաթապատ Աւետարանով մը: Նուիրատուն է կիպրաբնակ տէր եւ տիկին Պօղոս եւ Ալիս Երամեան բարեպաշտ ամոլը իրենց զաւակներուն անունով: Իրենց փափաքին վրայ պէյրութահայ ոսկերիչ Յակոբ Համամճեան պատրաստեց արուեստի ընտիր գործ մը: Աւետարանը զոյգ երեսներով արծաթապատ է եւ զոյգ կեդրոնները` ոսկեզօծ: Առաջին երեսին վրայ կ՛երեւի Փրկչին յարութիւնը եւ շուրջը` չորս աւետարանիչներ. իսկ երկրորդ երեսին վրայ խաչելութիւնը` շրջապատուած չորս հրեշտակներով: Աւետարանին վրայ զետեղուած է հետեւեալ արձանագրութիւնը.- «ՆՈՒԷՐ ԿԻԼԻԿԻՈՅ ԿԱԹՈՂԻԿՈՍԱՐԱՆԻՆ Ս. ԳՐԻԳՈՐ ԼՈՒՍԱՒՈՐԻՉ ՄԱՅՐ ՏԱՃԱՐԻՆ, ՍՏԵՓԱՆ ԵՒ ՇԱՔԷ ԵՐԱՄԵԱՆ ՀԱՐԱԶԱՏՆԵՐՈՒ ԿՈՂՄԷ, ԿԻՊՐՈՍ 1967»:
Նոյն Աւետարանին յար եւ նման օրինակը, նոյն ամոլին կողմէ, նուիրուեցաւ Նիկոսիոյ Ս. Աստուածածին եկեղեցւոյ` հետեւեալ յիշատակութեամբ.- «ՆՈՒԷՐ ՆԻԿՈՍԻՈՅ Ս. ԱՍՏՈՒԱԾԱԾԻՆ ԵԿԵՂԵՑՒՈՅ, ՏԷՐ ԵՒ ՏԻԿԻՆ ՊՕՂՈՍ ԵՒ ԱԼԻՍ ԵՐԱՄԵԱՆԻ ԿՈՂՄԷ, 1967»:
Զոյգ աւետարանները արժեցին շուրջ 1.400 լիբ. ոսկի:
Բիւր օրհնութիւններ` եկեղեցասէր ամոլին:
ԴԻՒԱՆ ԿԱԹՈՂԻԿՈՍՈՒԹԵԱՆ
ՄԵԾԻ ՏԱՆՆ ԿԻԼԻԿԻՈՅ
17 մարտ 1967
Անթիլիաս-Լիբանան
Համազգայինի Դասախօսութիւնները
Նիւթ`
«Լիբանանեան Թատրոնի
Ներկայ Վիճակը»
Զրուցաբեր` Ժալալ Խուրի
Հինգշաբթի, մարտ 16-ին, Ժալալ Խուրի` դերուսոյց, բեմադրիչ եւ դերասան, խօսեցաւ ֆրանսերէնով, լիբանանեան թատրոնի ներկայ վիճակին մասին, «Համազգային»-ի ակումբին մէջ:
Իր կարճ խօսքով Ժ. Խուրի անդրադարձաւ երկու հիմնական հարցերու: Առաջին` լիբանանեան թատրոնը (բացի հայկական թատրոնէն) ներմուծուած թատրոն մըն է, չի գար ժողովուրդէն, այլ կը հրամցուի անոր իբր եւրոպական աշխարհէն ներմուծուած ճաշակ: Երկրորդ` լիբանանեան թատրոնը կը գտնուի շատ գէշ կացութեան մէջ` գլխաւորաբար ժողովուրդի անտարբերութեան պատճառով: Խուրի առաջարկեց մտածել շահաբեր գետնի վրայ, թատրոնը յանձնել վաճառականներու, որ օգտագործեն զայն իբրեւ շահի աղբիւր: Այս լուծումով, ըսաւ զեկուցաբերը, դերասանը պիտի դառնայ փրոֆեսիոնել եւ պիտի ստիպուի բեմ ելլել հացը շահելու համար, պիտի մրցակցի ուրիշներու հետ եւ պիտի ստեղծէ աւելի լաւը, աւելի գրաւիչը: Իսկ ժողովուրդին պէտք է հրամցնել զայն հետաքրքրող եւ շահագրգռող կտորներ, ինչպէս կ՛ընէ «Շուշու»-ն եւ կը յաջողի 16 ամիս բերնէ բերան լեցնել սրահը, մինչ եւրոպական թատրոնին ներկայ կ՛ըլլան ընդամէնը 2000 հոգի:
Ներկաները հակազդեցին անմիջապէս` առարկելով, որ` Ա.) Թատրոնը ներշնչման աղբիւր է եւ ոչ շահի փնտռտուքի: Բ.) Դերասանը պէտք չէ ըլլայ դրամի գերին եւ հետեւաբար կաշկանդուի պահանջի եւ գոհացման սկզբունքով: Գ.) Թատրոնին դերը ժողովուրդի մտաւորական մակարդակը բարձրացնել է` զայն գոհացնելով միատեղ: Դ.) Արուեստական միջոցները կը սպաննեն ստեղծագործութիւնները, որոնք կու գան կեանքէն:
Կ՛ուզենք եզրակացնել, որ առաջին վայրկեանէն հարցը դրուած էր ծուռ ձեւով եւ լուծում չէր կրնար ունենալ: Երբ զեկուցաբերը կը յայտարարէ, որ լիբանանցին անկարող է ստեղծելու թատրոն հոգեբանական եւ պատմական զանազան պատճառներով, կ՛իյնայ հակասութեան մէջ: Լիբանանցին, ինչպէս որեւէ ժողովուրդ ինչպէս որեւէ հաւաքականութիւն ունի իրեն յատուկ թատերական աշխարհը եւ պահանջը: Պակսողը, մեր պարագային, լիբանանցիի յատուկ արտայայտութիւնը եղող թատերական գործերն են եւ ո՛չ թատրոնին սէրը: Ժալալ Խուրի պէտք է աշխատի լիբանանցի գրողներու մտքերը եւ հոգիները մղել դէպի լիբանանեան ոճով թատերական ստեղծագործութեան: Հարազատն է, որ արուեստի գործ է, կեանքը կը յաղթանակէ, պէտք չէ իյնալ նիւթապաշտութեան եւ բնականաբար, ստեղծագործութեան մերժումի այլեւս հինցած ու մաշած թակարդին մէջ:
Վ. Փ.