ՊԵՏԻԿ
Յիշողութեանս ալիքները զիս կը տանին Հալէպ, Քարէն Եփփէ Ճեմարան, հաւանաբար` 1959 թուին, երբ 15-16 տարեկան մեր պատանի հոգիներուն ամէնէն փոթորկոտ օրերը կ՛ապրէինք` շրջանցելով զանազան ճնշումներու եւ պոռթկումներու շարան մը:
Ի մեծ ուրախութիւն մեզի, ընդհանուր հսկիչ Կարապետ Սապունճեանը դադար յայտարարեց եւ հրաւիրեց սրահ, ուր անծանօթ, «օտար» հիւր մը մեզի պիտի բանախօսէր:
Երկսեռ շարքերով ու մեծ հետաքրքրութեամբ ուղղուեցանք «Մարտիկեան» սրահ, ուր պիտի հանդիպէինք մեր հիւրին: Մեր բոլորին կը տիրէր տարօրինակ անհամբերութիւն մը… Յունաստանէն եկած այս «օտար» հիւրը ի՞նչ ունէր մեզի ըսելիք… ու բեմ բարձրացաւ յունական արձանի մը գեղեցկութիւնը ունեցող Կարապետ Գալֆայեանը:
Մենք գիտէինք, որ Հալէպն է հայութեան օրրանը, սփիւռքահայութեան քուրան, ուրկէ աշխարհի հայութիւնը եւ կազմակերպութիւնները կու գային կայծ առնելու… բոլորս անհամբեր կը սպասէինք, թէ «օտար» Կարապետ Գալֆայեանը պիտի կարենա՞ր այս քուրան հրահրել… ու ան բոցավառեց մեր պատանի հոգիները` յեղաշրջող գաղափարով մը… «Ի՞նչ է պատարագը, որ ամէն կիրակի մեր եկեղեցիներուն մէջ կը մատուցուի, եթէ ոչ` զոհաբերութեան ծէս մը` մարդոց փրկութեան համար»:
Ու հոս է, որ Կարապետ Գալֆայեան, վառեց մեր հոգիներուն խարոյկը. «Իւրաքանչիւր նահատակ հայ ֆետայի պատարագ մըն է` մեր ազգի փրկութեան խորանին մատուցուած…»:
Այս էր գաղափարը, որ այդ գեղեցիկ երիտասարդը պատգամեց մեզի` դառնալով մեր գաղափարաբանութեան փիլիսոփան:
Յարգանք իր այս «գիւտին» եւ իր յիշատակին:
Պէյրութ, 23 օգոստոս 2016
