Խմբագրական
Նկարագիր
Մարդը ընկերային էակ մըն է, գիտե՛նք: Ընկերային էակ է ամէ՛ն մարդ: Սակայն մա՛րդ է եւ հանրարժէ՛ք մարդ է ան, որ նկարագիր ունի:
Նկարագիր ունենալ. այս կը նշանակէ, ամէնէն առաջ, դրոշմ, դիմագի՛ծ ունենալ, բարոյական ու հոգեմտաւոր ինքնուրոյն ամբողջութիւն մը, կազմել, ապա` միութիւն, միասնութիւն, հետեւողականութիւն ու ներդաշնակութիւն դնել մեր խօսքին, ինչպէս ե՛ւ գործին մէջ:
Աւելի՛ն. նկարագիր ունենալ` կը նշանակէ մանաւանդ իտէալ ունենալ եւ սկզբունք: Ապա` կեանքի, կենցաղի, ապրումի՛ վերածել թէ՛ մեր իտէալը եւ թէ՛ մեր սկզբունքները:
Իսկ այս բոլորին հիմքը հաւատքն է: Հաւա՛տք` մարդուն հանդէպ, մեր պատկանած ընկերութեան հանդէպ, մշակութային, բարոյական, ազգային ու քաղաքակրթական արժէքներո՛ւն, ձգտումներո՛ւն հանդէպ:
Անհնար է, որ մարդ կարենայ սեփական նկարագիր կերտել առա՛նց իտէալի` անհատական ու ընդհանրական իմաստով:
Անհնար է նոյնպէս, որ մարդ յաջողի նկարագիր ստեղծել ըս՛տ իտէալի իւրում առա՛նց համապատասխան կուռ սկզբունքներու եւ այդ սկզբունքներուն համապատասխան կենցաղի:
Մնաց որ, այդ կենցաղը, իր կարգին, հնարաւոր կը դառնայ շնորհիւ միայն մեր հաւատքի՛ն: Ուստի` ե՛ւ շնորհիւ մեր անսակարկ նուիրումին:
Իտէալ, սկզբունք եւ հաւա՛տք. ահա՛ այն սրբազան «եռոտանի»-ն, որ խարիսխը կը կազմէ մեր նկարագրին ոտքի կը պահէ մեր հոգեկան հաւասարակշռութիւնը, ընդհանուր յայտարարի մը մէջ կը ներդաշնակէ ու կը հունաւորէ մեր մտածումներն ու զգացումները, մեր կեանքն ու գործունէութիւնը:
Այո՛, մեր միտքը, մեր հոգին, մեր նկարագիրը կրնան աճիլ, զարգանալ, զօրանալ ու հարստանալ միայն վսեմական իտէալի մը կենարար լոյսերով: Ապա` այդ իտէալին համապատասխան սկզբունքներուն եւ մեր ամբողջական հաւատքին վերանորոգ աւիշով:
Ահա թէ ինչո՛ւ մարդուն մէջ, մանաւանդ հանրային դերի մը կոչուած մարդուն մէջ էականը նկարագիրն է. պայծառ, անխառն, անարա՛տ նկարագիրը:
Նկարագի՛րն է, որ կ՛արժեւորէ, հանրարժէք գործօնի կը վերածէ մարդ անհատը: Նկարագի՛րն է, որ կ՛անհատականացնէ, կ՛անձնացնէ, կը բազմապատկէ ու կը մեծցնէ մարդը: Դրոշմ ու դիմագիծ կու տայ անոր: Կշիռ ու հմայք կ՛ընծայէ անոր խօսքին ու գործին հաւասարապէս:
Աննկարագիր մարդը անիտէալ մարդ մըն է ամէնէն առաջ, անսկզբունք, յեղյեղուկ ու պատեհապաշտ արարած մըն է ապա, զուրկ է ամէն հաւատքէ, ամէն նուիրումէ ու սրբութենէ, ազնուական ու շինարար ճիգէ ու ոգիէ:
Ո՛չ դրոշմ ունի եւ ո՛չ ալ դիմագիծ: Ուստի անընդունակ է դրական գործի թէ՛ անհատական եւ թէ՛ հանրային կեանքի մէջ ընդհանրապէս: Անորակ է եւ հանրօրէն անարժէք` հետեւաբար: Բազում կոչեցեալներէն է թերեւս, բայց ընտրեալներէն չէ:
Ընտրեալը նկարագրի՛ տէր մարդն է` հաւատաւոր հետեւողական, անձնուրաց, տոկուն ու շինարար ոգիով տոգորուն:
Մա՛րդ մը, որ գիտակից իր կոչումին, ինքզինք կ՛ըլլայ նախ, ապա իր բոլոր ուժերը ի սպաս կը դնէ իր նմաններուն բարձրացումին, բարօրութեան, մեծութեան, կ՛այրուի եւ այրուելով կը լուսաւորէ իր եւ իր նմաններու ուղին, կեանքը, ներաշխարհը:
Նկարագրի տէր մարդը օրինակի չի հետեւիր, օրինակ կը ծառայէ սակայն: Տիպար մըն է, որ կ՛առաջնորդէ` ոգի ու ոգեւորութիւն ներշնչելուն համար անկասկած:
Մթնոլորտ մըն է ինքնին եւ միջավայր կը ստեղծէ, հոգիներ կը թրծէ, թեւ ու թռիչք կու տայ մարդոց մտքին, ազնուական ճիգերու եւ դուն ազնուական ապրումներու հրայրքը կ՛արթնցնէ մարդոց որդիներուն մէջ` իր անձին ու գործին տակ հմայքին ընդմէջէն:
Գաղափարական մարդ մըն է յամենայնի, բարոյական արիութեան եւ մտաւորական պարկեշտութեան մարմնացումը, ճշմարտութիւնը, բայց միայն ճշմարտութիւնը ունենալով իբրեւ հիմնական մտասեւեռում:
Այո՛, նկարագի՛րն է էականը մարդուն մէջ, առաւե՛լ եւս` հանրային գործունէութեան նուիրուած մարդուն մէջ:
Բայց մանաւանդ` մտաւորականի՛ն մէջ, հրապարակագրի՛ն մէջ, հա՛յ հրապարակագրին մէջ:
Հո՛ն, ուր նկարագիր չկայ, բացակայ է մա՛րդը, իսկ հոն, ուր բացակայ է մարդը, ընդունայն է ամէն որոնում:
Լաւ չէ՞, որ երբե՞մն գոնէ յիշենք այս տարրական ճշմարտութիւնները:
