ԱԲՕ ՊՈՂԻԿԵԱՆ
Շնորհաւոր տօնդ, շնորհաւոր ծնունդդ` Հայո՛ց Բանակ: Շնորհաւոր տօնդ` Հայոց Բանակի զինուո՛ր:
Խոնարհում ու խնկարկում` Հայոց Բանակի նահատակ զինուորներու յիշատակին:
Այս նուիրական օրուան առթիւ մեր բաժինը չի կրնար բաւարարուիլ շնորհաւորական ու յիշատակի խօսքերով: Չենք կրնար կենացներով բանակ պահել, չենք կրնար ողջոյններով զինուորի կորով բարձրացնել:
Այո՛, մեր զինուորը կրնայ կարիքը չունենալ մեր զօրակցութեան, մեր նեցուկին, մեր բարոյական ու նիւթական աջակցութեան® Հայրենի հողի պաշտպանութեան անոր ուխտը շա՛տ աւելի գիտակից խորքերէ կու գայ, ու կարիքը չունի որեւէ այլ ներշնչման:
Խնդիրը մե՛րն է` կողքի կանգնածներուս, յատկապէս` սփիւռքի մէջ ապրողներուս:
Ինչպէ՞ս կրնանք Հայոց Բանակին հանդէպ մեր ունեցած սէրը, յարգանքն ու ակնածանքը վերածել նոյն բանակի ուժականութիւնը բարձրացնող ազդակի: Ո՞վ պիտի նախաձեռնէ այդ լուծումը գտնելու աշխատանքին:
Կրնա՞յ ըլլալ, որ Արցախի ազատագրութեան ոգեւորութիւնը խամրած է մեր մէջ: Ո՛չ:
Հայաստանի ու Արցախի սահմաններու պաշտպանութեան ընթացքին մեր զինուորներու հերոսական ամէնօրեայ խիզախումները բաւարար հպարտութիւն չե՞ն ներշնչեր մեզի:
Անշո՛ւշտ կը ներշնչեն:
Մեր նահատակ զինուորներու ծնողներուն զոհաբերութիւնը երախտագիտական ու գնահատման զգացումներով չե՞ն լեցներ մեր սիրտերը: Այո՛, կը լեցնեն:
Ամէն օր, տագնապով, սահմանը պաշտպանող զաւակներուն մասին լուր սպասող մայրերուն ու հայրերուն անձկութեան հանդէպ կրնա՞նք անտարբեր ըլլալ: Ո՛չ, չենք կրնար:
Իրենց քրտինքով ու աշխատանքով շահած գումարէն պետական պիւտճէին ճամբով Հայոց Բանակին զէնք, զինամթերք, սնունդ ու վառելանիւթ մատակարարող Հայաստանի ու Արցախի քաղաքացիներու զոհաբերութիւնը կրնա՞նք անտեսել: Ո՛չ, չենք կրնար:
Ուրեմն, մենք ի՞նչ կրնանք ընել: Մեր մասնակցութիւնը այս սրբազան գործին ինչպէ՞ս պիտի ծրագրուի, ինչպէ՞ս պիտի գործադրուի:
Չենք կրնար բաւարարուիլ Արցախի վիճակահանութեան տոմս գնելով:
Չենք կրնար բաւարարուիլ «Հայաստան» հիմնադրամին տարեկան տուրք վճարելով:
Չենք կրնար բաւարարուիլ Հայաստանի ու Արցախի մէջ կամաւոր աշխատանքով կամ բարեգործական ծրագիրի մը աջակցելով:
Ուղղակի՛ բանակին, ե՛ս եւ դո՛ւն ինչպէ՞ս պիտի զօրակցինք:
