Քառասուն օրեր առաջ մեզմէ հեռացաւ ազգասէր ընկեր մը եւս` յանձինս Անդրանիկ Խտըրլարեանի: Ան իր նախնական ուսումը ստացած է Հալէպի ազգային վարժարանին մէջ, սակայն փոքր տարիքէն, կորսնցնելէ ետք իր հայրը, կը նետուի գործի ասպարէզ` ընտրելով պղնձագործութեան արհեստը, երիտասարդ տարիքին կ՛անդամակցի ՀՄԸՄ-ի Հալէպի մասնաճիւղին, որուն հովանիին ներքեւ կը մասնակցի ՀՄԸՄ-ական «Բարձրացի՛ր, բարձրացո՛ւր» նշանաբանով կատարուած երիտասարդական բոլոր ձեռնարկներուն:
Իր անունին բերմամբ կը համոզուի, որ ինք ազգային պարտականութիւն ունի կատարելիք եւ կ՛անդամակցի ՀՅԴ-ի շարքերուն, ուր կը տանի եռուն աշխատանք, կ՛ամուսնանայ Մարի Չիլաբոշեանի հետ ու կ՛ունենայ 3 մանչ, 1 աղջիկ: 1956-ին կը փոխադրուի Լիբանան եւ կ՛ընդունուի Լիբանանի պետական փոխադրակառքերու ընկերութեան մէջ` իբրեւ նորոգութեան մասնագէտ:
Լիբանանեան պատերազմի ժամանակաշրջանին, գիտակցելով հայ ընտանիքին, ազգին ու եկեղեցիին պաշտպանութեան կարեւորութեան, կ՛ունենայ համահաւասար գործունէութիւն` դաստիարակելով զաւակները ազգային դիմագիծով եւ մասնակցելով հայահոծ շրջաններու պաշտպանութեան բոլոր աշխատանքներուն, ինչպէս նաեւ ընտրուելով անդամ Սրբոց Քառասնից Մանկանց եկեղեցւոյ Թաղական խորհուրդին, որուն ընդմէջէն 20 տարուան իր ծառայութիւնը կը մատուցէ ազգին ու գաղութին` ստանալով յատուկ գնահատանքի գիր մը Լիբանանի հայոց թեմի առաջնորդին կողմէ: Վա՛րձքդ կատար, յարգելի՛ ընկեր: Հողը թեթեւ գայ վրադ:
ՍԳԱԿԻՐ ԸՆԿԵՐ
