Լիզպոնի տղոց` Արայի, Սեդրակի, Սարգիսի, Սիմոնի ու Վաչէի ինքնանուիրումը ոգեկոչական, յիշատակի ձեռնարկներով կամ գրութիւններով գնահատելը անհրաժեշտութիւն է, սակայն` ո՛չ բաւարար:
Անհրաժեշտութիւն է, որպէսզի անոնց անուններէն ճառագայթող հայրենասիրութիւնն ու ազգասիրութիւնը կարելի ըլլայ փոխանցել նոր սերունդին եւ անտեղեակներուն ու անտարբերներուն մատուցել գերագոյն արժէքներու համար զոհաբերութեան պատրաստակամութեան ճաճանչող օրինակ մը:
Անբաւարար է բոլոր անոնց համար, որոնք այդ երիտասարդներուն հերոսական արարքին մէջ կը տեսնեն` հրաւէր, կոչ, յանձնառութեան պատգամ, ու այդ պատգամի ուժով կը գնահատեն իրենց ու շրջապատին մասնակցութիւնը` ազգային շահերու պաշտպանութեան գործին:
Լիզպոնի տղոց հաստատած յանձնառութեան նշանաձողին հասնիլը կրնայ անկարելի ըլլալ, սակայն անոր ձգտիլը կրնայ միակ ընդունելի այլընտրանքը ըլլալ անոնց համար, որոնք կը կիսեն այդ հերոսներուն գաղափարական հանգանակը:
Այդ ձգտումը կ՛ենթադրէ յաւելեալ լարում` միութենական կամ կուսակցական բոլոր պարտականութիւններու իրականացման ճանապարհին:
Այդ ձգտումը կ՛ենթադրէ յաւելեալ լրջութիւն ու զգաստութիւն` պատասխանատուութեան ամէն մակարդակի վրայ գտնուողներու պարագային:
Այդ ձգտումը կ՛ենթադրէ անկեղծութիւն ու ճշմարտութիւն` միութենական-ընկերային յարաբերութիւններու մէջ:
Այդ ձգտումը կ՛ենթադրէ յաղթահարումի փորձ` սնափառութեան ու փառասիրութեան տուրք տուող մտայնութեան, գործելակերպին ու վարուելակերպին:
Այդ ձգտումը կ՛ենթադրէ առաջին ու միակ հերթին` սեփական ներդրումը գնահատելու խստագոյն չափանիշի որդեգրում, առանց ուրիշներու հետ համեմատութիւններով արդարացումներ փնտռելու, ամէն անգամ երբ տկարանանք, թուլանանք:
Անիրական ձգտում չէ ասիկա: Փաստը` Արցախը ազատագրողները, հայրենիքի սահմանները պաշտպանողները, Հայ դատին զինուորագրուածներու փաղանգը:
