Երէկ առաւօտ «Ազդակ»-ի խմբագրատուն այցելեցին համահայկական խաղերու կոմիտէի անդամներ Ռոլանտ Շառոյեան, Յարութ Եաւէրեան եւ Վրէժ Շառոյեան: «Ազդակ»ի այցելուներէն էին նաեւ Հայաստանի Հանրապետութեան Գիտութիւններու Ազգային ակադեմիայի պատմութեան հիմնարկի տնօրէն փրոֆ. Աշոտ Մելքոնեան, Երեւանի պետական համալսարանի պատմութեան ամպիոնի վարիչ Էդիկ Մինասեան, «Անդին» ամսագիրի գլխաւոր խմբագիր Մերուժան Տէր Գուլանեան: Հիւրերը Լիբանան այցելած էին իբրեւ Համահայկական խաղերու կոմիտէի պատուիրակութեան անդամներ մասնակցելու համար Անթիլիասի Սուրբ Նահատակաց մատրան առջեւ կայացած ջահավառութեան արարողութեան:
«Ազդակ»-ի այցելուներէն էր նաեւ հայրենի գրող, հրապարակախօս, եւ Վահան Յովհաննիսեանի «Մայրամուտ, որը հարկաւոր է կասեցնել» գիրքի խմբագիր եւ գիրքի հրատարակութիւնը իրականացուցած Յարութ Յարութիւնեան: Յարութիւնեան նաեւ խօսք պիտի առնէ նոյն գիրքի շնորհահանդէսին, որ տեղի պիտի ունենայ վաղը երեկոյեան:
Հանդիպումներէն ետք, հայրենի մամուլին մէջ հեղինակութիւն համարուող Մերուժան Տէր Գուլանեան արժեւորելով «Ազդակ»-ի դերը ըսաւ, որ ինք այցելած է տարբեր գաղութներ, ուր միշտ ալ այցելած է թերթերու խմբագրատուներ, որովհետեւ ինք մամուլի մարդ է: Ան հաստատեց, որ շատ կը սիրէ «Ազդակ»-ը, միշտ կը հետեւի թերթին: «Ըստ էութեան, թող չնեղուեն մեր գործընկերները աշխարհի բոլոր ծագերում, «Ազդակ»-ը ամէնէն երեւելի թերթն է այսօր սփիւռքում հրատարակուողներին կարգին: Նախ իր տպաքանակը, յետոյ ելեկտրոնային տարբերակը, որ ունի բազմահազար այցելու: Հայաստանում մենք պէտք է գովազդ անենք հեռուստատեսութեամբ (խօսքս առաջին ալիքի մասին է, ուր խորհուրդի անդամ եմ), ինչպէս նաեւ «Երկիր Մետիա»-ն կարող է անել, որպէսզի հայաստանեան բնակչութիւնը կայքի հասցէն իմանայ: Որ իմանան, 20 հազարը կը դառնայ 50 հազար եւ այլն»:
Մերուժան Տէր Գուլանեան դիտել տուաւ, թէ ինք կը հիանայ «Ազդակ»-ի լայնախոհութեամբ, աշխարհի, սփիւռքի եւ հայրենիքի իրադարձութիւններուն համակողմանի կերպով անդրադառնալու կարողութեամբ, եւ ոչ թէ միակողմանիօրէն: «Չի կարելի ասել, որ «Ազդակ»-ը ներկուսակցական թերթ է, նա կարողացաւ համազգային թերթ դառնալ, ինչ որ շատ կարեւոր հանգամանք է: Այդ իսկ պատճառով «Ազդակ»-ը սիրելի է եւ վստահելի աղբիւր է: Եթէ «Ազդակ»-ը մի բան տպագրում է, գիտես, որ դա ճիշդ է, ոչ թէ յօրինուած է ինչ որ առիթով կամ ըսի-ըսաւով, լսածով չէ, այլ ճշդել է, ու յետոյ է արել: Ուստի այդ հաւաստիութիւնը շատ մեծ հեղինակութիւն է բերում թերթին: Մուտքս բարի ձեր մօտ, երջանիկ եմ, որ եկայ»:
Ընդհանրապէս Լիբանանի մասին խօսելով ան ըսաւ, որ այսքան համախումբ, միասնական, հայեցի գաղութ դժուար թէ գտնուի այլ տեղ. «Ես Աստուծուն փառք կու տամ, որ Լիբանանում խաղաղ է ամէն բան, եղանք Այնճարում, ուր երկրորդ անգամ ըլլալով կ՛այցելեմ, առաջին անգամ այցելած եմ, երբ «Գարուն» ամսագրի գլխաւոր խմբագիր էի, Սիրիայից եկանք Այնճար ու յետ վերադարձանք: Այնճարը օրինակ է դառնում մեզ բոլորիս, մի տեսակ օտար ծովի մէջ մի տեսակ լուսաւորումի կղզի է հանդիսանում Այնճարը: Այդպէս էլ «Ազդակ»-ն է այսօր, դրսի աշխարհում մի հատ լոյսի կղզի, խօսքի կղզի, հայոց խօսքը տեղ հասցնող եւ ճշգրիտ աղբիւրներ օգտագործող: Շատ կ՛ուզենայի, որ այդ կղզին թերակղզի դառնար, բայց այսօրուան վիճակով ինք անում է մի ամբողջ մայրցամաքի գործ, որովհետեւ ամբողջ աշխարհում, ենթադրում եմ, որ «Ազդակ» կարդում են, սպասում են, նրանցից մին ես եմ»:
Ան յոյս յայտնեց, որ Լիբանանի մէջ կացութիւնը խաղաղ մնայ, «Ազդակ»-ի յառաջընթացը շարունակուի, որովհետեւ կատարուած գործը մեծ նուաճում կը նկատուի, ուստի բոլորին պարտականութիւնն է օգնել, որպէսզի այդ նուաճումը շարունակուի, նահանջ չարձանագրուի: «Ազդակ»-ը մի անգամ կարելի է մտնել ու ալ երբեք չմոռանալ», եզրափակեց Մերուժան Տէր Գուլանեան:
