Սիրելի՛ Վարդան Ճինպաշեան,
Զանազան առիթներով զարմացումս յայտնած եմ, թէ ինչո՞ւ ընթերցողները իրենց կարդացած յօդուածին կամ գիրքին մասին, գրիչ վերցնելով, գոհունակութեան կամ դժգոհութեան նամակ չեն գրեր, ինչ որ ըրած էք «ԱԶԴԱԿ»-ի 15 յունիսի համարով: Մէկ անգամ միայն «ԲԱԳԻՆ»-ի ընթերցող մը նամակ գրած էր` ըսելով, որ գիտէր, թէ նամակը պիտի չհրատարակուի: Նամակը նոյնութեամբ հրատարակուեցաւ եւ կողքին` պատասխան: Ինչ կը վերաբերի էսթեպլիշմընթ բառին, երբեմն կը գրեմ նաեւ ջոջականութիւն: Օտար բառը կը գործածեմ գիտակցաբար` ընդգծելու համար այդ դասին հետզհետէ աճող օտարութիւնը հայ հաւաքականութեան յարաբերաբար, նաեւ` տեսակ մը գրգռութեան, անհանգստացնելու միտքով: Բայց մարդիկ չեն հակազդեր, դժբախտաբար, եւ կը շարունակեն ինքնահաստատում փնտռել հայ հաւաքականութենէն եւ մշակոյթէն դուրս, հայերէնի արհամարհանքը կը համարեն յաջողութիւն, դասակարգի բարձրացում: Այդպէս է էսթեպլիշմընթը, որուն անդիմագիծ շարքերը կ’աճին ոչ միայն սփիւռք(ներ)ի մէջ, այլ նաեւ` Հայաստան: Ափսո՜ս: Բանն ասանկ: Նամակները երկխօսութիւն են, եւ ինչո՞ւ չգրել, մենք որ կը բարբառինք, որ թուրքին հետ երկխօսութիւն պէտք է ունենալ: Մի՞թէ լաւ չէր ըլլար նախ իրարու հետ խօսելու վարժուիլ: Կը յուսամ, որ այս հազուագիւտ օրինակը վարակիչ կ’ըլլայ: Գրողը կ’ամբողջանայ գոհ կամ դժգոհ ընթերցողով, որ գրողին միւս կէսն է:
Սիրալիր սպասումով`
Յ. ՊԱԼԵԱՆ
